Ο βράχος του τρελού!!!

Με ρωτήσανε απόψε κάτι ωραίοι, αυθεντικοί, αγνοί κι απονήρευτοι …νέοι:
«Πως γράφεις ένα τραγούδι;»

Αυτό απάντησα… πλήρως… δεν μπορώ να σας το εξηγήσω…
Ένα τραγούδι για να γραφτεί θέλει ψυχοπνευματικοβιωματικές παραστάσεις…η τις έχεις, η δεν τις έχεις!

Θέλει ακόμα υπερευαίσθητες κεραίες, που να συλλαμβάνουν μηνύματα απ’ το υπερπέραν…θέλει… κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο θέλει!!!

Αν με ρωτάτε κι επιμένετε ένα μόνο θέλω να σας πω … ότι ακόμα και το ερωτικό «εύχαρο» τραγούδι …θέλει πόνο!!
Αλλιώς δεν είναι τραγούδι!!!

Αλλά …να… θα σας καταθέσω λεβέντες μου ειλικρινά…γιατί αγαπώ κι ελπίζω στη νέα γενιά, απόψε για πρώτη φορά τι με ώθησε τι με τσίγκλησε….από που μου ήρθε ο οίστρος να γράψω το παρακάτω τραγούδι….

Από μία και μόνο φωτογραφία…βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει…έχει αυτός ο βράχος ….ανθρώπου όψη;

Ο βράχος του τρελού!!!

Η θωριά του βράχου
Ίδια και βουβή
Δεν την τρώει το κύμα
Και ας χτυπά εκεί.

Λένε πως ο βράχος, στην ακρογιαλιά
Ήτανε αντάρτης, με μακριά μαλλιά
Χρόνια εξορία, χρόνια φυλακή
Κι από περιφρόνια, πέτρωσε εκεί

Έχει ανθρώπου όψη
Και σιωπή νεκρού
Έχει ιστορία
«ο βράχος του τρελού».

Κείμενο και στίχοι: Δημήτρης Ντόκας
από http://prototypia.blogspot.gr/