Μια διαμάχη που έφτανε παλαιότερα σε ορισμένες περιπτώσεις στα όρια του κοινωνικού ρατσισμού και διασώζεται σήμερα ως ψιλοχαβαλές και ανέκδοτο υποβόσκει ανάμεσα στους “αυτόχθονες αγρινιώτες” και τους “μη αυτόχθονες” που ερχόμενοι από τα γειτονικά “χωριά” (όπως οι φανατικοί…αυτόχθονες υποστήριζαν) κατέκλυσαν το Βραχώρι ( σημερινό Αγρίνιο).
Ως αυτόχθονες Αγρινιώτες (αυτο)ορίζονταν όσοι δεν έχουν χωριό αλλά εξοχικό, όσοι έχουν τουλάχιστον παππού Αγρινιώτη.
Ο αυτόχθονος Αγρινιώτης ήταν μια πολύ στενή έννοια που άλλαζε με την πάροδο του χρόνου: Αργότερα χώρεσε και τον ένα εκ των δύο γονιών ( την μητέρα εννούσαν κυρίως) από άλλη πόλη της Ελλάδας ή στη χειρότερη από χωριό της Αιτωλοακαρνανίας και της Ηπείρου, οπότε ξεχνιόταν η μη αγρινιώτικη καταγωγή κατά το ήμισυ.
Στην πορεία εντάσσονταν εύκολα στους αυτόχθονους Αγρινιώτες προτίστως από Άγιο Κωνσταντίνο και αργότερα Δοκίμι, Γιαννούζι και άλλες κοντινές περιοχές.
Η κόντρα με τους μη αυτόχθονες Αγρινιώτες-”χωριάτες”
Οι κόντρες και οι διαιρετικές τάσεις ήταν συχνό φαινόμενο στην Αγρινιώτικη Κοινωνία από την εποχή ακόμα που λέγονταν Βραχώρι. Αρχικά δεν υπέκρυπταν χαρακτήρα “ταξικό” με την έννοια της διαφορετικής τάξης γιατί στα μετεπαναστατικά χρόνια η κόντρα αυτοχθόνων με Σουλιώτες που ζούσαν πέριξ του Αγίου Δημητρίου ήταν σκληρή και είχε να κάνει με μοίρασμα περιουσιών.
Η ταξικότητα στην έννοια αυτή μπορούμε να πούμε ότι ενσωματώθηκε στα μετέπειτα χρόνια της δημιουργίας της Ντόπιας Αστικής Τάξης: Χωρίς να έχει η ίδια ευθύνη, δημιουργήθηκαν κυρίως οι κλασσικές κακές αντανακλάσεις σε τέτοιες περιπτώσεις είτε από μεμονωμένους αλαζόνες που στατιστικά υπάρχουν σε όλες τις πληθυσμιακές-κοινωνικές ομάδες είτε κυρίως από τους κακούς μίμους που ήθελαν να μοιάσουν σε αστούς.
Από την ταξικότητα αυτή ξέφυγαν οι μικρασιάτες και οι Πόντιοι του Αγίου Κωνσταντίνου και της Ερυθραίας που γρήγορα “εντάχθηκαν” στους αυτόχθονες σε αντίβαρο προς τους “βαρβάρους” των γύρω ορεινών.
Αυτό γέννησε ίσως και τη λέξη χωριάτης που διαχώριζε τον αυτόχθονα Αγρινιώτη από τον βάρβαρο μη Αγρινιώτη “χωριάτη” που κατέβηκε στο Αγρίνιο ( σσ Λες και ήταν η Αθήνα).
Ο υπερδιπλασιασμός της πόλης και η μεταναστευτική αιμορραγία ιδίως προς Αθήνα τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα αλλοίωσε κατά πολύ πληθυσμιακά την πόλη. Πλέον το Αγρίνιο αριθμούσε 80.000 με τους …”αυτόχθονες” ( σύμφωνα πάντα με τα παλαιά κριτήρια) να περιορίζονται στους 3-4.000 …περικυκλωμένους από τους μη Αγρινιώτες που κατέκλυσαν την πόλη. Κοντά σε αυτούς πολλοί μη αυτόχθονες έσπευσαν να ρίξουν το ανάθεμα στην… εισροή των” χωριατών-βλάχων “(sic) στους οποίους φόρτωναν όλα τα προβλήματα, από την μη ανάπτυξη της πόλης μέχρι ακόμα την ρυμοτομία και την ..κακή φήμη της πόλης, η οποία δεν αναγνωρίζονταν παντού στην υπόλοιπη Ελλάδα (!). Ο λόγος δεν ήταν άλλος βέβαια για να ενταχθούν de facto στους..αυτόχθονες.
Το σήμερα- Για να μιλήσουμε σοβαρά.
Η παραπάνω προσσέγγιση του θέματος είχε και αρκετή δόση χιούμορ. Ως πληροφορίες όμως ισχύουν. Όσο για τους Αγρινιώτες πλέον όλοι γίναν τώρα αυτόχθονες. Λίγο οι εκλογές, λίγο ο Καλλικράτης, λίγο ο Καποδίστριας με την συνένωση των Δήμων εξάλειψαν τελείως τέτοιες συζητήσεις σε επίπεδο μπουρζουαζίας/κυριολεξίας και οι όποιες αναφορές γίνονται ως χιούμορ.
Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι το Αγρίνιο είναι μια καινούργια πόλη. Έχει ζωή στη σύγχρονη ιστορία ούτε 200 χρόνων και τη διαχωρίζουμε με το Βραχώρι της προεπαναστατικής περιόδου καθώς τώρα δεν κατοικούν πλέον ισχυρές αλλοεθνείς κοινότητες όπως Εβραίοι και Οθωμανοί.
Οι “αυτόχθονες και οι μη” με ταξικό υπόβαθρο ανήκουν στη σφαίρα της φαιδρότητας. Με τη λογική αυτή ο μόνος αυτόχθων είναι ο μυθικός βασιλιάς Άγριος που την ίδρυσε στην αρχαιότητα!
Όπως και να έχει το Αγρίνιο έχει καταλήξει στην ταυτότητα του. Και τα τελευταία 20 χρόνια ίσως την έχει βρει όσο ποτέ.
Ημι-αυτόχθων Αγρινιώτης
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου