Ο ΠΕΝΘΙΜΟΣ Ο ΧΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ

Χτυπάει πένθιμα η καμπάνα του Μοναστηριού. Είναι μέρα μεγάλη και βαριά η Μεγάλη Παρασκευή... Μέρα γεμάτη συναισθήματα, μέρα φορτισμένη, μέρα που είτε πιστεύεις είτε όχι, πιάνεις κάτι στην ατμόσφαιρα, μια θλίψη, μια μαυρίλα, ένα βάρος... Ένα βάρος ενοχής; Μια φευγαλέα συνειδητοποίηση του τι έχει συμβεί; Ένα αίσθημα πως κάπου, κάτι πήγε στραβά, πολύ στραβά;

Χτυπάει πένθιμα η καμπάνα του Μοναστηριού, προσπαθώντας να μας θυμίσει. Να μας κάνει να καταλάβουμε πως Θυσιάσαμε τα πάντα.
Τα ξεπουλήσαμε. Κι ήρθε και μας γέμισε ένα βαθύ, μαύρο σκοτάδι, μια μοναξιά σκληρή, μα κι αυτή τη συνηθίσαμε σιγά- σιγά, μέχρι να φτάσουμε στο αβέβαιο σήμερα. Και σήμερα θα είμαστε λέει διαφορετικοί, θα φοβηθούμε το Θεό, δε θα βρίσουμε, θα χαμηλώσουμε το κεφάλι κι ίσως νιώσουμε ένα βάρος στους ώμους μας.. Το βάρος του σταυρού του, το βάρος της μοναξιάς μας και το βάρος των ευθυνών μας... Θα σκύψουμε το κεφάλι και θα περιμένουμε την αυριανή Ανάσταση....

Χτυπάει πένθιμα η καμπάνα του Μοναστηριού, και θα χτυπάει πένθιμα όλη μέρα. Αλλά δεν την ακούμε.. Έχει πολύ θόρυβο εδώ κάτω στο χωριό. Ποτέ δεν την ακούσαμε.. Ποτέ δεν καταλάβαμε.. Τι σημαίνει το Μεγάλη μπροστά απ’ το Παρασκευή.. Πόσο μεγάλη είναι αυτή η μέρα για να νιώσουμε τι έχουμε κάνει... Πόσο μεγάλη είναι αυτή η μέρα, για να προλάβουμε να μετανιώσουμε... Την κάναμε κι αυτή, μια μικρή συνηθισμένη Παρασκευή, κομμένη και ραμμένη στα δικά μας τα μέτρα.. Όπως όλα.. όπως πάντα σε τούτο τον τόπο....

Χτυπάει πένθιμα η καμπάνα του Μοναστηριού, και θα χτυπάει πένθιμα όλη μέρα. Και θα χτυπάει πένθιμα πια για μας κάθε μέρα.... Μέχρι να πούμε κάποτε «φτάνει ως εδώ» και ν’ ακουστεί επιτέλους η μεγάλη λέξη ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Μα μέχρι τότε...η καμπάνα θα χτυπάει πένθιμα για μας πια κάθε μέρα....

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός