Το μακρύ ζεϊμπέκικο της κρίσης

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Το ζεϊμπέκικο δεν είναι για παλαμάκια, δεν είναι φιγούρα και μαγκιά. Είναι ιερή στιγμή της ύπαρξης που λυτρώνει συμβολικά το υποσυνείδητο για να σε ξαναφέρει ξαλαφρωμένο στον κόσμο. Αν δεις την κρίση σαν ένα μακρύ ζεϊμπέκικο θα πάψεις να κάνεις σβούρες αριστερά και δεξιά στην πίστα του δημόσιου χώρου και θα αφήσεις το ασυνείδητο να καθοδηγήσει τα βήματά σου. Έτσι θα απελευθερώσεις την λογική σου από τη στιγμή κατά την οποία θα δεχτείς την ήττα σου, θα σκιαμαχήσεις με τον μύθο σου και θα θρηνήσεις για το κακό που σε βρήκε. Ταπεινωμένος θα αρνηθείς την τάξη της αγοράς που σε προσδιόριζε ατομικά μέχρι σήμερα για να  ανασυστήσεις τον εαυτό σου σε μια άλλη τάξη ανώτερης δικαιοσύνης. Είναι το βήμα της χειραφέτησης που θα σε φέρει κοντά στον άλλο που νοιώθει την ίδια ανάγκη. Αυτό απαιτεί την συγκυριακή δημιουργία ενός πέπλου άγνοιας, το οποίο σε προστατεύει από τα κυρίαρχα κοινωνικά στερεότυπα, την σοβαροφάνεια και τον επίπλαστο καθωσπρεπισμό. Με το ζεϊμπέκικο μιλάς με τον θεό σου, τον δαίμονά σου, την κατάρα σου και όχι με τους άλλους ....

που έχεις γύρω σου, παρότι θες να τους νοιώθεις γύρω σου. Δεν υπάρχει περιβάλλον, όπως δεν υπάρχει θάλασσα όταν είσαι μέσα της. Εσύ είσαι η αρχή και το τέλος του κόσμου και είσαι ολομόναχος αντιμέτωπος με την κρίση της κολάσεως. Εξωτερικεύεις με την κίνηση του κορμιού σου την εσωτερική οδύνη του εαυτού σου, που νοιώθει να τον πρόσδωσαν εξουσίες, σχέσεις, αγάπες ή ακόμη και οι ίδιες του οι δυνάμεις.

Αυτό το μακρύ ζεϊμπέκικο χορεύουν κάμποσοι καλλιεργημένοι αλλά και λιγότερο καλλιεργημένοι άνθρωποι στον τόπο μας τούτη την περίοδο.Τους βλέπω να σέρνουν τα βήματά τους επιχειρώντας να αποκτήσουν επαφή μάλλον με τον εαυτό τους παρά  με τους άλλους. Την επαφή που είχαν χάσει τόσα χρόνια. Η κρίση του καθεστώτος μετατρέπεται αργά και βασανιστικά, σαν ένα ατέλειωτο ζεϊμπέκικο, σε κρίση συνειδήσεως μέσα στην κοινωνία. Ρατσισμοί μπερδεύονται με αντιρατσιστικές αντιλήψεις, εθνικισμοί με κοσμοπολιτικές αναπαραστάσεις και φράχτες με άσυλα. Οι αριστερές απειλές κονταροχτύπιουνται με τις δεξιές απειλές και ο αυταρχικός ορθολογισμός με το δημοκρατικό χάος. Δεν πληρώνω! Θα το πληρώσεις! Θα μου το πληρώσεις! Τώρα, πλήρωνε μαλάκα!  Όλα περιστρέφονται γύρω από αυτή την έννοια με τις μπόλικες σημασίες. Την λέξη «πληρώνω» και όχι την λέξη «μαλάκας». Η κρίση επανακαθορίζει την έννοια του μαλάκα και η τελευταία την σχέση πολίτη-πληρωμών.  Ατομικά ασφαλώς, αλλά με νέα κοινωνικά κριτήρια. Μια νέα τάξη αυτοπροσδιορίζεται στη χώρα και ζητεί την αυτοδιάθεσή της. Είναι η τάξη του μαλάκα. Ανοίξτε την πίστα να ρίξει την ζεμπεκιά του ο μαλάκας! Να θρηνήσει για την ήττα του ο μαλάκας. Να εκραγεί ο μαλάκας. Να αφήσει την μαλακία του στη πίστα και να ξαναγίνει ο εαυτός που πάντα ονειρευότανε, αλλά ποτέ δεν υπήρξε ως τέτοιος. Η νέα ουτοπία γεννιέται. Μια νέα ελπίδα πως ο πελάτης θα ανακαλύψει μέσα από αυτό το ζεϊμπέκικο της κρίσης τον πολίτη. Καλά πάμε και ας μην ξέρουμε που! Στο ζεϊμπέκικο δεν ξέρεις που πας, ξέρεις όμως ότι δεν σε …πηγαίνει (καθοδηγεί) κανείς.

Δεν ψάχνει για λύσεις ο χορευτής του ζεϊμπέκικου. Προετοιμάζεται για την λύση με ατομικό μεν τρόπο, αλλά κρίσιμο για την συλλογικότητα. Η κατάληξη αυτού του ζεϊμπέκικου θα συνεισφέρει στην προϋπόθεση της λύσης, στην συνειδητοποίηση του προβλήματος.  Μην σταματήσετε τα όργανα του καθεστώτος, αφήστε τα να παίζουν! Ο Έλληνας δεν τα ακούει πια όπως τα άκουγε, είναι συγκεντρωμένος στον εσωτερικό του θρήνο. Δεν ακούει κανέναν. Χορεύει για την πάρτη του, μέσα στον απόηχο του κατεστημένου λόγου, διαβολοστέλνοντας όσους προκαλούν θόρυβο. Ακόμη και κάποιους σαν κι εμένα. Όποιος παράγει θόρυβο αυτή την περίοδο θα το πληρώσει ακριβά. Δεν το ξέρουν στο ΠΑΣΟΚ, δεν το ξέρουν στη ΝΔ, κάτι υποψιάζονται στην αριστερά, ενώ οι ακροδεξιοί αφηνιάζουν, καθώς μόνιμα μπερδεύουν την εθνικιστική ιστορία με την λαογραφία και την εθνολογία. Όσο λιγότερο θορυβούν οι ηγεσίες των κομμάτων αυτή την στιγμή τόσο καλύτερα γι αυτούς!  Είδατε, το «πληρώνω» πάλι μπήκε στην κουβέντα μας. Υπάρχει άραγε λύση έξω από αυτήν την έννοια; Ασφαλώς όχι στον καπιταλισμό. Σημασία όμως έχει τι θέση έχει αυτή η λεξούλα στον πολιτικό λόγο και πώς συναρθρώνεται με τα υπόλοιπα.  Αν δεν υπάρχει νομιμοποίηση στο «πληρώνω», τότε ολόκληρο το θεσμικό οικοδόμημα τρίζει. Καμιά λύση δεν μπορεί να υπάρξει δίχως νομιμοποιημένο «πληρώνω». Η πολιτική νομιμοποίηση δεν στηρίζεται αποκλειστικά στις προπαγανδιστικές καμπάνιες. Απαιτεί μια μορφή κοινωνικοποίησης που θα αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη αντίληψη του κόστους σε συνάρτηση με την ωφέλεια. Και το τελευταίο δεν κατασκευάζεται σε συνθήκες κρίσεως.

Η λύση για την κρίση, λοιπόν, περνά μέσα από την αντιμετώπιση του διαχρονικού προβλήματος στην Ελλάδα, που είναι η αναντιστοιχία κοινωνικοποίησης και θεσμοποίησης. Εδώ, οι θεσμοί της πολιτείας είναι εξωτερικό στοιχείο της κοινωνίας και όχι εσωτερικό όπως στην Σουηδία ή στην Γερμανία. Σήμερα η αλλαγή των θεσμών στην χώρα μας εμφανίζεται μάλιστα ως απολύτως ξένο στοιχείο. Μια απειλή και τίποτε περισσότερο. Το ζεϊμπέκικο αγνοεί την απειλή, και έτσι η τελευταία χάνει το δυναμικό της ως μοχλός κοινωνικοποίησης βασισμένος σε μια «θεραπεία σοκ». Την πάτησε η Τρόικα, διότι στηρίχτηκε στο φαντεζί ζεϊμπέκικο του Γιώργου και όχι στη βαθύτερη γνώση του χορού των  Ελλήνων, που δεν είναι ο χορός των αντιεξουσιαστών στην εξουσία, ο χορός των νικητών, μια έκφραση κυριαρχίας, αλλά η κινησιολογία του δράματος της ήττας και των ηττημένων, που ζητούν δίκαιο και δικαιοσύνη. Μην σταματάτε τα όργανα, οι Έλληνες θα βρουν την λύση, μόλις και ο τελευταίος μαλάκας πέσει αναίσθητος στην πίστα!

http://www.activistis.gr