TO ΝΤΕΡΜΠΙ ΤΩΝ "ΑΙΩΝΙΩΝ"

Γράφει ο Νίκος Σάνσης
(οικονομολόγος)
nisansis@hotmail.com
Χρόνια ολόκληρα, από τα πιο σοβαρά θέματα για τον τόπο, δυο φορές τον χρόνο, ήσαν και είναι τα ματς μεταξύ των δυο αιωνίων αντιπάλων στο ποδόσφαιρο. Του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό. Από παιδί, μαθητής, φοιτητής αργότερα, ένοιωθα ότι...
αυτήν την μέρα πως σταματάνε τα πάντα. Και παντού και όλοι γι αυτό το ματς μιλούσανε. Ο Παναθηναϊκός γηγενής ομάδα της Αθήνας και της αστικής τότε κοινωνίας, του δημόσιου υπάλληλου, του επιχειρηματία, του τραπεζοϋπαλλήλου, αντιμετώπιζε τον Ολυμπιακό την λαϊκή ομάδα του Πειραιά, του απλού μεροκαματιάρη, του αχθοφόρου του λιμανιού, του εργάτη της Δραπετσώνας. Και τα δύο μέρη κοινωνίας όπως και στο παλαι ποτέ Βυζάντιο είχαν φτιάξει τα είδωλά τους για να μπορούν να εκφράζονται πέρα και από την πολιτική αρένα που τους χώριζε. Δύο τα ξακουστά στρατόπεδα των αιωνίων. Το ένα των πρασίνων στη Λεωφόρο, σε εκείνο τον τάφο του Ινδού και κατόπιν στο ΟΑΚΑ. Το άλλο στο Φάληρο με το όνομα του Έλληνα στρατηγού Γ. Καραϊσκάκη. Το τελευταίο το γνώρισα και στις τρεις του μορφές. Σαν ποδηλατοδρόμιο, σαν στάδιο μετά το 1969 επί Ασλανίδη για τους Πανευρωπαϊκούς, και τελευταία το παλάτι του Κόκκαλη. Από μικρό παιδί και καθοδηγούμενος από τον πατέρα μου, μια αγάπη, μια ζωή, παρέα με το τριφύλλι. Στα ματς στη Λεωφόρο μαζί και με φίλους ολυμπιακούς όπως και στο Καραϊσκάκη τέτοιες ημέρες καιγότανε το σύμπαν. Με φίλους ολυμπιακούς πήγαμε και στο Γουέμπλευ. Το θεωρούσαμε εθνική υπόθεση. Η πλάκα, το καλαμπούρι, τα στοιχήματα, η καζούρα, και το πνιχτό γέλιο, έδιναν αφειδώς τις αναγκαίες ποσότητες εκτόνωσης σε όλους μας. Παικταράδες τεράστιοι και στα δύο στρατόπεδα. Δομάζος, Λουκανίδης, Παπαμανώλης, Σαραβακος, Καμάρας, Οικονομοπουλος με το πράσινο τριφύλλι. Μπέμπης, Υφαντής, Κοτρίδης, Ρωσσίδης, Σιδερης, Γιούτσος,Παπαζογλου, Θεοδωρίδης στους ερυθρόλευκους. Δεν υπήρχε ματς που να μην το χάσω. Όχι πολύ σπουδαία σε ποιότητα οι αγώνες σε αντιθεση με τα αντιστοιχα της ΑΕΚ.
Όμως τα χρόνια πέρασαν τα πράγματα άλλαξαν. Το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό. Οι ομάδες ΑΕ. Άρχισε τρελό πανηγύρι χρημάτων και προπάντων συμφερόντων. Στρατιές εξαγριωμένων χουλιγκάνων φιλάθλων μετά την δεκαετία του 80 κατέστρεψαν αυτό που εμείς ζήσαμε. Το να βλέπουμε μαζί αυτά τα ντέρμπυ. Η ποιότητα αγώνων έπεσε κατακόρυφα, γιατί οι μεγάλο παράγοντες κοροϊδεύουν λέγοντας ότι ο καθένας έχει τον καλύτερο ξένο παίκτη. Ελάχιστοι οι Έλληνες κλωτσοσφαιριστές. Αλλοτε με τον μακαρίτη τον πατερα μου όταν δεν ειχε αγώνα στη Λεωφόρο, πηγαιναμε να δουμε την 5αδα που αγαπούσε στον Πειραιά, ή στην Φιλαδελφεια για τον Νέστορα και τον Σταματιαδη, η τους Καμάρα Χολέβα και Δερματη στην Ριζουπολη. Εγω με τον γιο μου δεν αξιωθήκαμε να κάνουμε το ίδιο. Που να μπεις σήμερα και να καταλάβουν οι μεν ότι μπήκαν οι δε. Πιθανόν και να σε λυντσάρουν. Και για να δεις τι. Αυτό το πολύ κακό ποδόσφαιρο που σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη μοιάζει σαν ταινία με κίνηση slow motion και είναι γεμάτο με βωμολοχίες, βία και υπόνοια για παράγκες, να αφήνει αδιάφορο, όπως και κάθε σωστά σκεπτόμενο άνθρωπο. Προτιμώ να κάθομαι και να χαζεύω στην TV και να τα λέω με την παλιά παρέα, παρά να πληρώνω χρήμα σε χώρους που αντί για σουβλατζηδες, πασατεμπάδες, παπατζήδες, ταξί, λεωφορεία, σήμερα παρκάρουν porcshe cayenne Jeep και άλλες σαχλαμάρες. Πάντως για απόψε θα ονειρευτώ να γίνει το θαύμα, να παιχτεί – επί τέλους - ωραία μπάλα και να κερδίσει ο καλύτερος.
http://fimotro.blogspot.com/