Κρίκελο Ευρυτανίας: Μία Ελεύθερη Βιβλιοθήκη για τον Αγωνιστή Δάσκαλο

«Άστραψε ο νους» εκείνη την ώρα κι είπαμε στη Μνήμη του να φτιάξουμε μια μικρή βιβλιοθήκη. 

Λεύτερη σαν κι αυτόν. 

Φωλιά για οράματα. 

Κρυψώνα για όνειρα. 

Γωνιά για ταξίδια άγνωρα.

Ο λαός σώζει το βουνό! - Ενα ρεπορτάζ από τους δρόμους του αγώνα για τη Γη και την Ελευθερία! (φωτο & βίντεο)

Από το Καρπενήσι μέχρι την Αθήνα η Φωνή της Υπεράσπισης των Βουνών έσκισε το πέπλο της επιτηδευμένης καθεστωτικής σιωπής υπενθυμίζοντας στις ύαινες της περιβαλλοντικής καταστροφής ότι αυτοί που αντιστέκονται είναι εδώ, συσπειρωμένοι, μάχιμοι και δυνατοί!

Ο δημόσιος υπάλληλος

Ένα ακόμη ηθογραφικό πορτρέτο από τον αείμνηστο Ευρυτάνα συγγραφέα Δημοσθένη Γ. Γούλα (1916-1990) μέσα από το δυσεύρετο εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο "Οι χωριανοί μου", εκδ. Στέφανος Δ. Βασιλόπουλος 1978 - ανατύπωση της πρώτης έκδοσης του 1953 - που κοσμεί την προσωπική μας βιβλιοθήκη.

Απολαύστε μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη" μια γλυκόπικρη αναφορά στους παλιούς δημοσίους υπαλλήλους, με έμφαση στην Ευρυτανία, μέσα από ένα ταξίδι στο χρόνο κατά τους δύο προηγούμενους... αιώνες!

*******

Ο δημόσιος υπάλληλος

Μια μικρή αναδρομή στα παλιότερα χρόνια, ένα ταξίδεμα στη μετεπαναστατική εποχή και δώθε, θα μας βοηθούσε να γνωρίσουμε καλύτερα τη ζωή του και να συγκρίνουμε το ρόλο του τότε και τώρα.

Ας φαντασθούμε για λίγο το δημόσιο υπάλληλο το 1890 στην επαρχία. Προσόντα, έξω από τους δικαστικούς, απολυτήριο σχολαρχείου. Αμφίεση: μαύρο τριμμένο κοστούμι, καπέλο ψηλό, κολλάρο τσακιστό ψηλό, μούσι, μουστάκι στριμμένο! (ήταν εποχή που οι μεγάλες τρίχες είχαν σχέση με το εθνικό φιλότιμο) και ράβδος εκ "κερασέας ανά χείρας", σύμβολο ισχύος και όπλον αμύνης στους πολιτικούς καυγάδες.

Η τοποθέτησή του στην επαρχία είχε άμεση σχέση με την κρατούσα πολιτική παράταξη και τον εκπρόσωπό της στην επαρχία.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ήταν μόνιμοι και κάθε πολιτική μερίδα που ερχόταν στην αρχή έφερνε τους δικούς της κι έδιωχνε τους άλλους.

Χαριτωμένο επεισόδιο έγινε κάποτε σ' ένα Δήμο της Ευρυτανίας. Μια Κυριακή πρωί ξεπέζεψε στην πλατεία ένας "φραγκοφορεμένος" και κάθισε μόνος του στον καφενέ.Ο καφετζής τού έκανε σχετική ανάκριση και πληροφόρησε το φουστανελλά δήμαρχο που κάθονταν πιο πέρα, για το γεγονός.

Ο δήμαρχος τον πλησίασε και τον ρώτησε από που και πως και... πότε διορίστηκε, με την απλή δε πληροφορία ότι ήταν διορισμένος απ' την προηγούμενη Τρικουπική κυβέρνηση, τον διέταξε με τους μπράβους του να εξέλθει από τα σύνορα της επικρατείας του πριν από τη δύση του ήλιου, όπως κι έγινε.

Κάτι επίσης νόστιμο και γραφικό αναφέρει και ο μακαρίτης Κ. Μαλάμης, γραμματέας Εισαγγελίας και περίφημος χιουμορίστας, χαρακτηριστικό της εποχής εκείνης. Ήταν νεαρός φοιτητής της ιατρικής και για ν' αντιμετωπίσει τα στραβά έξοδα πέτυχε ένα Δεληγιαννικό διορισμό σε μια παραθαλάσσια πολίχνη της Ρούμελης. 

Όταν έφθασε εκεί, τράβηξε κατ' ευθείαν στην εφορία. Τη βρήκε κλειστή. Ζήτησε τότε τον έφορο και τον βρήκε σε μια ταβερνούλα στην ακρογιαλιά που τα κουτσόπινε, τον χάρηκε, όχι για υπάλληλο, αλλά από το γεγονός ότι πραγματικά ήταν γερό ποτήρι! 

Όταν αργά το βράδυ ξεχώρισαν, καληνυχτίστηκαν κι ο έφορος τούδωσε ραντεβού για την άλλη μέρα "ενάτη πρωινή" στο ίδιο μέρος. Ο Μαλάμης του είπε να του δώσει το κλειδί να πάει στο γραφείο κι εκείνος του τόδοσε αφού εξέφρασε τη λύπη του γιατί θα τον έχανε απ' το πρωινό κολατσιό!

Όταν την επόμενη μέρα ο Μαλάμης άνοιξε την πόρτα του γραφείου, ένας σορός από φακελλωμένα έγγραφα γλύστρησε στο πάτωμα. Ο ταχυδρόμος, μη βρίσκοντας κανέναν εκεί, τα πέταγε απ' το άνοιγμα της σαρακοφαγωμένης πόρτας.

Κατάπληκτος απ' την κατάσταση άρχισε συγκινημένος να τα ανοίγει... Ήταν όλα κλήσεις σε απολογίες και υπομνήσεις!

Έντρομος κλειδώνει το γραφείο, τρέχει στο ταβερνάκι της ακροθαλασσιάς και φέρνει τα δυσάρεστα υπηρεσιακά μαντάτα στον έφορο. Ατάραχος εκείνος τον ακούει, χαμογελάει και του λέγει: Κάτσε να πιούμε κι αυτά δεν είναι τίποτα, όσο είναι ο Θοδωρής στα πράματα (εννοούσε το Θ. Δεληγιάννη) ας τους να λαλάνε, τίποτα δεν μας κάνουν... Άμα μάθεις πως έπεσε ο Θόδωρος, τότε τίποτα δε σε σώνει, δεσ' τα και φεύγα!

Αυτή ήταν η εικόνα και το κατάντημα του δημοσίου υπαλλήλου της εποχής εκείνης, ενώ η συναλλαγή και το μπαξίσι επίσης έδιναν κι έπαιρναν.

Αλλά όπως έγραφε για το θέμα αυτό στα 1894 ο μακαρίτης Γ. Κοφινάς, οικονομολόγος "...Και περί τίνος άλλου νομίζετε θα σκέπτωνται τα όργανα ταύτα, διαρκούσης της προσκαίρου αυτής υπαλληλικής ζωής; περί τίνος άλλου, ειμή της μελλούσης αυτών ζωής, περί της αθανασίας των;"

Έτσι είχαν τα πράματα ως τα 1909. Τότε ο άνεμος της αληθινής αλλαγής και της ανόρθωσης τούς χάρισε την μονιμότητα και έφερε την εξυγίανση στο σώμα των δημοσίων υπαλλήλων.

Από τότε πλέον ο υπάλληλος μένει στην απόμερη γωνιά της ελληνικής επαρχίας, αφοσιωμένος στη δουλειά του, ακούραστος εργάτης της προόδου. Αγαπά τον πολίτη και με την ευπρόσωπη εμφάνισή του αγωνίζεται να παρουσιάσει τον εαυτό του σαν εκπρόσωπο μιας πολιτείας συγχρονισμένης, πολιτισμένης, με χρηστή διοίκηση, παρ' όλο που στον αγώνα του αυτόν κουβαλάει το ισόβιο βάρος της φτώχειας και της ανέχειας.

Ιδιαίτερα κατά την περίοδο της κατοχής φάνηκε η πνευματική του υπεροχή και η καλλιεργημένη εθνική του συνείδηση. Χτυπημένος απ' όλες τις μεριές, πεινασμένος, δε λύγισε και μένει ακόμα με το παράπονο ότι μέχρι σήμερα οι αρμόδιοι δεν τον πρόσεξαν, δεν τον είδαν ως το πραγματικό στήριγμα της πολιτείας που είναι και που χρειάζεται μια κάποια συντήρηση για να μπορεί να κρατάει το εθνικό οικοδόμημα.

Αντί να του συμπαρασταθούν, το κράτος κάνει τα πάντα να τον πείσει ότι τον στέλνει στην επαρχία για να τον τιμωρήσει. Και επικράτησε αυτή η ιδέα, με αποτέλεσμα την άρνηση των υπαλλήλων να υπηρετήσουν στις αποκομμένες απ' την υπόλοιπη Ελλάδα επαρχίες της Ρούμελης, με τις γλίσχρες απολαυές και την έλλειψη κάθε ψυχαγωγίας.

Ο Ζαχ. Παπαντωνίου απάνου σ' αυτό έγραφε σχετικά: "Οι υπάλληλοι που πήγαιναν να υπηρετήσουν στο Καρπενήσι εδώ και λίγα χρόνια, ήταν πρόσωπα τραγωδίας... Βημάτιζαν απελπισμένοι σε πλατεία είκοσι μέτρων μετρώντας τα κοτρώνια του χειμάρρου που την εχώριζε σε δύο. Η κοσμική τους κίνηση ήταν να τρυπώσουν στο μικροσκοπικό καφενείο της πλατείας, όπου μικροί υπάλληλοι μαζί με τους ανωτέρους, δασοφύλακες μαζί με τους δικαστικούς, με τις αδελφές των και με τις γυναίκες των, αδελφωμένοι μέσα σε καπνούς ναργιλέδων εθαύμαζαν την κοντσίνα των εγχώριων φουστανελλάδων, παρακολουθώντας ώρες ολόκληρες τη δραματική περιπέτεια του δύο σπαθί και του δέκα".

Αυτά για τα υπέρ. Όμως χωρίς νάχω πρόθεση να θίξω δύσκολα σημεία, αφού ξέρω πόσο ειλικρινής είναι η αφοσίωση του συνόλου των δημοσίων υπαλλήλων στη δουλειά τους, θάθελα να συστήσω ένα πράμα. "Για όλες τις αναποδιές της ζωής μας, το κακό κέφι και τα δίκαια παράπονα, είτε μέσα στη δουλειά μας, είτε έξω απ' αυτήν, ο μόνος που δεν είναι υπεύθυνος είναι ο πολίτης που θάρθει να διεκπεραιώσει τη δουλειά του. Έρχεται να ζητήσει το δίκηο του κι όχι δανεικά", καθώς γράφει ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου.

Δεν έχουμε βέβαια εδώ όπως στην Αμερική σχολές που διδάσκουν τον τρόπο του χαμόγελου, αν και θα ήταν απαραίτητες, γιατί χάθηκε στις μέρες μας ολότελα. Τουλάχιστον ας δεχθούμε τον πολίτη με προθυμία και ευγένεια. Έχει κι αυτός τα δικά του τόσα βάσανα!

Από ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ

Εικόνες Ευρυτανικές από τον Ευρυτάνα Ιχνηλάτη

Σε τακτικά διαστήματα το εξαιρετικό blog "Ευρυτάνας Ιχνηλάτης" μας προσφέρει καταπληκτικές εικόνες από την όμορφη Ευρυτανία. Δείτε ακόμα πέντε θαυμάσιες εικόνες από τα βουνά της Ευρυτανίας μας με το φακό του "Ευρυτάνα Ιχνηλάτη".

Βροντάει στο Γοργοπόταμο τ’ αντάρτικο τουφέκι! (βίντεο)

Στις 25 Νοεμβρίου 1942, οι αντάρτες ανατινάζουν την στρατηγικής σημασίας γέφυρα του Γοργοπόταμου, μετά από σφοδρή μάχη με τη φασιστική ιταλική φρουρά.

Ευρυτανία: Μία σπάνια φωτογραφία και μία απαίτηση

"Γυναίκες με στεφάνια από αγριολούλουδα που τα κατέθεσαν ομαδικά στον τάφο των εκτελεσμένων στο Καρπενήσι."

Αυτός ο υπότιτλος συνοδεύει την παραπάνω εικόνα.

900 θέματα στον "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"

Οι αναγνώστες του "Ζείδωρον" έχουν την τύχη να διαβάζουν τακτικά άρθρα από το εξαιρετικό blog του "Ευρυτάνα Ιχνηλάτη", με άγνωστα ιστορικά κυρίως θέματα της Ευρυτανίας που κατά την γνώμη μας θα μπορούσαν να είναι μία "Ευρυτανική Εγκυκλοπαίδεια".

Εικόνες Ευρυτανικές

Δείτε πέντε εξαιρετικές εικόνες από τα βουνά της Ευρυτανίας μας με το φακό του "Ευρυτάνα Ιχνηλάτη".

Διορισμός αρχηγών του Αγώνα στη Ρούμελη (ένα σπάνιο ιστορικό ντοκουμέντο του 1824)!

Το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" παρουσιάζει ένα σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο που ιχνηλατήσαμε από ένα παλιό "Ρουμελιώτικο ημερολόγιο" του 1960 (με εκδότη/διευθυντή τον Ευρυτάνα Δ. Χ. Σταμέλο) και το οποίο ανήκει στην προσωπική μας βιβλιοθήκη!

Μία πολύτιμη μαρτυρία του θρυλικού ΔημοΤσέλιου για τους πρώτους Κατσαντωναίους!

Ο ατρόμητος Κατσαντώνης - του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου

Σας παρουσιάζουμε μία σπάνια εξομολόγηση του θρυλικού αγωνιστή του '21 Δήμου Τσέλιου (πιθανόν ο "Γεροδήμος" των δημοτικών τραγουδιών μας;) που αναφέρεται στη σύνδεσή του με τον πρώτο ένοπλο πυρήνα του

Λες μια ευχή τώχει κρατήσει

Το σπιτάκι μας, παλιό 

-ποιος παππούς να τώχει χτίσει:- 

στέκεται με το στανιό 

κι' έχει 'δω και 'κει ραΐσει.

Φεγγάρι των βουνών μας...

Φεγγάρι των βουνών μας

πάρε μας στη μαγική σου πορεία

περπάτα το λογισμό μας στους φωτεινούς σου δρόμους

Εεε... γιαγιά!

Πάνε πολλά χρόνια από τότε....

Θυμάμαι ότι ήμουν πρωτοετής φοιτητής και λίγο πριν από την έναρξη της καλοκαιρινής εξεταστικής περιόδου, είχα επιλέξει ν' ανεβώ για κάμποσες μέρες στο χωριό της γιαγιάς μου στην Ευρυτανία.

Αρης Βελουχιώτης: 78 χρόνια από το θάνατό του

Σαν σήμερα στις 15 Ιουνίου του 1945,ο Αρης Βελουχιώτης, κυκλωμένος από τους διώκτες του έξω από τη Μεσούντα, θα ανοίξει ο ίδιος την πόρτα της αιωνιότητας με το δικό του περίστροφο.

Της Ανατολής

"Μεγάλο Πνεύμα της Ανατολής, της γης που ανατέλλει ο ήλιος, 

που κρατάς στο δεξί σου χέρι τα χρόνια της ζωής μας 

και στο αριστερό τις ευκαιρίες της κάθε μέρας... 

Η μάνα μας, η γιαγιά μας...

Ένα αφιέρωμα - φόρος τιμής στις αλησμόνητες γιαγιάδες μας

Φωτογραφία: Κώστας Μπαλάφας

Ένα αφιέρωμα-φόρος τιμής στις αλησμόνητες γιαγιάδες μας από τον αναγνώστη μας Κωνσταντίνο Ηλιούδη (για το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" ).

H μάνα μας, η γιαγιά μας

Ήρθ΄ ένας καβαλλάρης μέσα στη νυχτιά...

Τούτο το καλοκαίρι, τούτη η άνοιξη 

ποτές να μην ερχόταν, να μην έφτανε. 

Γιατ΄ ήρθ΄ ένας αγέρας, ένας σίφουνας 

12 χρόνια "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" - Mια μικρή ηλεκτρονική ευρυτανική εγκυκλοπαίδεια!

Πέρασαν κιόλας 12 χρόνια. Κι όμως μας φαίνεται σαν να ήταν μόλις χθες!

Κρατώντας εκείνο το αδιόρατο νήμα που συνδέει το σήμερα με το χθες, ιχνηλατούμε τη Γη και την Ιστορία της μικρής ορεινής πατρίδας, πασχίζοντας να

"Μαζί θα τ΄ς αφαλοκόψουμε αν..."!!!

Βρέθηκα ένα φθινοπωρινό βραδάκι σ' ένα ωραίο χωριό της Ευρυτανίας και βάδιζα στα πεντακάθαρα λιθόστρωτα σοκάκια του. Παντού κόσμος στις αυλές, λουλούδια, ευωδιές και ομορφιές!

Με επίγνωση...

Ο τελευταίος τόπος Ελευθερίας είναι τα βουνά!

Ένας υγιής κόσμος, αποστασιοποιημένος από τους φρενήρεις ρυθμούς της σύγχρονης σκλαβιάς, που ευεργετεί την ψυχή και εξυψώνει το πνεύμα.