Το ΝΑΤΟτρομπόνι, μίλησε…

Στην φωτογραφία έχουμε τα δεύτερα της χορωδίας του ΝΑΤΟ.

Πριν από 23 χρόνια όταν το ΝΑΤΟ ισοπέδωνε την Γιουγκοσλαβία το ίδιο “τρομπόνι” έγραφε:

“Στον πόλεμο (…) είσαι υποχρεωμένος να είσαι με τον νικητή ή τουλάχιστον να μην είσαι με το χαμένο… Ο χαμένος θα είναι ασφαλώς η Γιουγκοσλαβία…” (Βήμα, 25/4/1999).

Τέτοια λεβέντικα κριτήρια. Αυτός, δηλαδή, θα μπορούσε να πάρει πολύ κόσμο στο λαιμό του το ’40. Γιατί τότε ξέρετε ποιος φάνταζε ότι θα ήταν ο νικητής…

Αλλά τα ΝΑΤΟτρομπόνια έχουν κι άλλα κριτήρια για το πώς τοποθετείται κανείς στον πόλεμο:

“Ποιος είναι πατριώτης ηγέτης; Αυτός που οδηγεί παλικαρίσια τη χώρα του στον πόλεμο και την καταστροφή εν ονόματι των όποιων υψηλών ιδανικών” ή “ο κ. Σημίτης (που) διαπραγματεύεται στο Βερολίνο 21 δισ. ευρω…”.

Αυτά γράφονταν 25/3/1999 (Βήμα) όταν βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία και στο Βερολίνο οι της ΕΕ υπέγραφαν τον σφαγιασμό της.

Μάθημα δεύτερο, λοιπόν: Στον πόλεμο είμαστε με αυτόν που δίνει τα φράγκα… Διότι, αγαπητοί, – έρχεται τρίτο μάθημα πατριωτισμού, προσοχή – “ποιο είναι σημαντικότερο για το λαό μας; Οτι περνούν ΝΑΤΟικά οχήματα ή ότι ο πληθωρισμός έπεσε κάτω από 3%” (Βήμα, 9/5/1999).

Καταλάβατε γιατί η Ελλάδα έγινε τότε προγεφύρωμα του ΝΑΤΟ; Για να πέφτει ο πληθωρισμός…

Σήμερα που το ΝΑΤΟ συμμετέχει ξανά σε έναν από τους πολέμους του, ο διεκδικητής του ΝΑΤΟπούλιτζερ, από κότα ΝΑΤΟλυράτη που δεν ήθελε, τάχα, να μπλέκουμε στον πόλεμο (τότε αυτό ήταν το αφήγημα της εμπλοκής), τώρα μας βγήκε τόσο παθιασμένος “πεζοναύτης” της ενημέρωσης που ούτε τα Μπολσόι δεν του ξεφεύγουν. Πάλι καλά που δεν είπε όχι απλώς να τα απαγορεύσουμε, αλλά και να τα βομβαρδίσουμε. Η’ μήπως το είπε;

«Ρωσικός λαός είναι και οι εισβολείς στη Χερσώνα και οι διαδηλωτές κατά του πολέμου στη Μόσχα και οι μπαλαρίνες του Μπολσόι. Τις θεωρίες λοιπόν ότι ο λαός είναι γενικά αθώος και φταίνε γενικά οι ηγεσίες, αλλού».

Οπα! Ισως έχουμε μπροστά μας τον πρώτο ΝΑΤΟμπαλαρίνο που έχει πάει την… “δημοκρατία” της “συλλογικής ευθύνης” σε επίπεδα αμερικανοτσοπανόσκυλου ονόματι Αζόρ (όχι Αζοφ, αυτό είναι άλλο πράγμα).

Πάντως πρέπει να του αναγνωριστεί ότι και τότε και τώρα ο ΝΑΤΟλιβανωτός του με το ίδιο ήθος εκφέρεται: “Μπαγλαμάδες” σήμερα όσοι λένε τα Μπολσόι και η Τέχνη να είναι αντιπολεμική ζώνη, “Δέκα καραγκιόζηδες και πενήντα σαλεμένοι” τότε (Βήμα, 11/11/1999) όσοι διαδήλωναν στην Αθήνα, κατά του Κλίντον και της πολεμικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Φυσικά ο άνθρωπός μας έχει επίπεδο. Επιχειρήστε, για παράδειγμα, να του στερήσετε τον “Ράμπο” κι εκεί θα δείτε πως θα βάλει τα στήθη του υπέρ της υπεράσπισης της “τέχνης”.

***

Ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» της 15/5/2006 είχε αναδημοσιεύσει το ιστορικό φύλλο της «Πράβντα», της 10 Μάη 1945. Το μάτι του αναγνώστη ήταν φυσικό να σταθεί στην είδηση της ημέρας, που ήταν και η είδηση του αιώνα: Στην Αντιφασιστική Νίκη των λαών, στη συντριβή του φασισμού, στη συνθηκολόγηση της Γερμανίας μια μέρα πριν και στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ευτυχώς, οι πιο παρατηρητικοί σύντροφοι έφτασαν μέχρι την τελευταία σελίδα της «Πράβντα», και μας υπέδειξαν μια ακόμα είδηση που βρισκόταν καταχωρημένη σε εκείνο ακριβώς το φύλλο της εφημερίδας. Ακρη – άκρη, στο τέλος της τελευταίας της σελίδας, έγραφε:

«Σήμερα στα Θέατρα:

Θέατρο Μπολσόι – Η Λίμνη των Κύκνων,

Παράρτημα Μπολσόι – Τραβιάτα»!

Ναι, μια μέρα μετά την υπογραφή της λήξης του πολέμου,σε μια χώρα που είχε δώσει πάνω από 30 εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα στον αγώνα κατά του φασισμού, που 1.710 πόλεις της μετατράπηκαν σε σωρούς ερειπίων, που κάηκαν 70.000 χωριά της, που καταστράφηκαν 32.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις της, 65.000 χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών, 98.000 κολχόζ, 5.000 σοβχόζ και μηχανοτρακτερικοί σταθμοί, που κείτονταν στα ερείπια χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, ανώτερα ιδρύματα και βιβλιοθήκες της,

σ’ αυτή τη χώρα, στη Σοβιετική Ενωση, οι κομμουνιστές είχαν φροντίσει να μένουν τα θέατρά τους ανοιχτά, το κράτος είχε φροντίσει να παρέχει στο λαό του Τέχνη, το Κόμμα είχε φροντίσει να περιφρουρεί τον Πολιτισμό (τα θέατρα, οι όπερες και οι μουσικές σκηνές λειτουργούσαν καθ’ όλη τη διάρκεια των 900 ημερών της πολιορκίας του Λένινγκραντ ) και η εφημερίδα του Κόμματος είχε φροντίσει να κάνει τον πολιτισμό, στοιχείο της καθημερινότητας του πολίτη.

Ολα αυτά – είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε μερικούς – περιγράφονται σε δυο λέξεις: «Αλλος κόσμος»!

από το facebook του Νίκου Μπογιόπουλου

https://www.imerodromos.gr/

Η ανάρτηση-απάντηση της Ελενας Ακρίτα στον κύριο Πρετεντέρη: