Οι κάλπικες ελπίδες χάνονται στις κάλπες

Ορισμένες σκέψεις για το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών και για αυτές που έρχονται

του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΧΟΛΕΒΑ

Με λίγο σημειολογία θα ξεκινήσουμε την κατάθεση ορισμένων σκέψεων για το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών, επιλέγοντας δύο εικόνες:

Εικόνα πρώτη: Η δήλωση για την πρωτιά στις ευρωεκλογές – με διαφορά – της Νέας Δημοκρατίας, από τον πρώην πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά.

Εικόνα δεύτερη: Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, και η ανακοίνωση πρόωρων εκλογών σε ένα έντονο κόκκινο φόντο με ένα μικρό σήμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πρώτη εικόνα συμβολίζει ένα «(ξανά)ερχόμαστε» από ένα πολιτικό πρόσωπο που συνδυάστηκε με την πιο (ακρο)δεξιά έκφραση της Νέας Δημοκρατίας, των τελευταίων πολλών χρόνων, ένα πολιτικό πρόσωπο που άσκησε νεοφιλελεύθερη πολιτική και παρεμβαίνει- μέχρι σήμερα – ως «θεωρητικός» αρχηγός της ΝΔ. 

Η δεύτερη εικόνα συμβολίζει ένα «να σας θυμίσω πως είμαι και αριστερός» από ένα πολιτικό πρόσωπο που κατάφερε να πουλήσει κάθε είδους ελπίδα – σε όσους τον πίστεψαν – και άσκησε μια από τις πιο νεοφιλελεύθερες και αμερικανόδουλες πολιτικές στο όνομα της «Αριστεράς», εφαρμόζοντας τα δύο μνημόνια που βρήκε και το τρίτο που έφερε ο ίδιος και λαμβάνοντας συγχαρητήρια γιατί η κυβέρνηση του έγινε «γεωπολιτικός μεντεσές των ΗΠΑ». 

Και οι δύο, σαν δύο «φαντάσματα» από το πρόσφατο παρελθόν, εμφανίστηκαν χθες με διαφορετικό προσωπείο: Ο ένας σαν «Έλληνας πατριωτάκος» και ο άλλος σαν «προοδευτικός αριστερούλης».

Γιατί επιλέγουμε την εικόνα του κυρίου Αντώνη Σαμαρά από τη ΝΔ – και όχι του προέδρου της, Κυριάκου Μητσοτάκη και βασικού υπουργού της κυβέρνησης Σαμαρά– μπορούμε να σας το εξηγήσουμε με δύο κουβέντες:

Διότι ο Σαμαράς συμβολίζει καλύτερα αυτό «(ξανα)ερχόμαστε» και «απεικονίζει» πληρέστερα αυτό που υποτίθεται πως ήρθε να γκρεμίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, συνδυάζοντας  παράλληλα και όλη την Ελλάδας της μετεμφυλιακής (ακρο)δεξιάς. Εκείνης της (ακρο)δεξιάς που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ, σε επίπεδο εντυπώσεων, να φαίνεται «πιο προοδευτικός».

Μην γελιόμαστε, ένα κομμάτι ψηφοφόρων, παρόλο που αντιλαμβάνεται τη δεξιά πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ (μνημόνια, αμερικανοΝΑΤΟφροσύνη, ξεπουλήματα, περικοπές) συνεχίζει να μουρμουράει:«Εάν είναι να έρθουν οι Σαμαράδες, οι Βορίδηδες και οι Γεωργιάδηδες, καλύτερα η κοροϊδία του Τσίπρα»…

Σε αυτή τη «μουρμούρα» ελπίζει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ για να καλύψει ένα μέρος της διαφοράς. Μαζί με μια προσπάθεια νέας παροχολογίας και με τονισμένο το «να σας θυμίσουμε πως είμαστε και αριστεροί και αυτοί είναι δεξιοί» θα πορευτεί μέχρι τις εκλογές.

Δεν γνωρίζουμε πόσο «τσιμπάει» πια ο κόσμος στο «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» στην ΠΑΣΟΚική εκδοχή του κι εάν αυτό θα «πιάσει». Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, θα επιδιώξει να το ρίξει στο τραπέζι, για να απαντήσουν οι της Νέας Δημοκρατίας: «Ποτέ ξανά Αριστερά» (το έχουν ήδη εισάγει ως σύνθημα με «τσεκουράτο» τρόπο οι Βορίδηδες).

Οι σημερινοί αυτοχαρακτηριζόμενοι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ (του «αγγελικού» Τραμπ και του μνημονίου) δεν έχουν καμία σχέση με την Αριστερά. Αν κάποτε αυτοχαρακτηριζόταν από«ανανεωτική Αριστερά» έως «ριζοσπαστική Αριστερά» και το μόνο που κατάφερναν είναι να αποτελούν αυτό που ονομάζεται… κλασικός οπορτουνισμός, αυτό έχει αλλάξει.

Μετά από σχεδόν 4,5 χρόνια διακυβέρνησης, με συνέχιση της ίδιας πολιτικής των προηγούμενων στους βασικούς τομείς, το μόνο που τους έχει μείνει είναι το παιχνιδάκι της έκφρασης της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς. Έλα ντε, όμως, που ακόμα κι αυτή η λεγόμενη σοσιαλδημοκρατία και κεντροαριστερά (τύπου ΠΑΣΟΚ) ταυτίζεται σε στρατηγικό επίπεδο με τις νεοφιλελεύθερες παραδόσεις και τις πιο αντιδραστικές πολιτικές.

Όποιος επιλέξει να μην παραμυθιαστεί στη συνθηματολογία και στο «κόκκινο φόντο» του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα αντιλαμβάνεται πως στις εκλογές που έρχονται ο νέος διπολισμός θέτει ξανά το ίδιο δίλημμα:

Ποιος είναι «καλύτερος» διαχειριστής της «μεταμνημονιακής» μνημονιακής Ελλάδας.

Αυτό, προφανώς, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, τουΑλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πρόκειται για δύο κόμματα με διαφορετική ιστορική και πολιτική πορεία αλλά έχουν κάτι κοινό:

Έχουν τους ίδιους «προστάτες» και τα ίδια «αφεντικά» και αυτά δεν είναι άλλα από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το διαβόητο «κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι», αποδείχθηκε – και μετά τις αυταπάτες που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να «αλλάξει» – για μια ακόμα φορά τι είναι:

Ο καλύτερος εκπρόσωπος και ρυθμιστής εκείνων που κατέχουν την εξουσία, ένας οργανισμός που διασφαλίζει την κερδοφορία τους. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια ένωση οικονομικών συμφερόντων (και αντικρουόμενων)  που θέλει τους «πολλούς», εκείνους που θυμήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ για προεκλογικούς λόγους, υπηρέτες και φυλακισμένους στα «σύνορα» μιας ζωής που κατρακυλάει από τη φτώχεια στην εξαθλίωση.

Πρόκειται για μια ένωση οικονομικών συμφερόντων που δεν διστάζει, αν αυτό βολεύει την «αγορά» να στηρίξει, να συνομιλήσει, να εκφραστεί και μέσα από «καθαρές» ακροδεξιές και φασιστικές πολιτικές δυνάμεις. Η αύξηση των δυνάμεων των Λεπέν, των Σαλβίνι και των Όρμπαν δεν δείχνει να προβληματίζει – επί της ουσίας – τους γραφειοκράτες της «αγίας» Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντιμετωπίζεται, δε, σαν μια άνοδος του «λαϊκισμού» και των «άκρων».  Κι εδώ έρχεται και «δένει» η άθλια θεωρία των δύο άκρων που ο «προοδευτικός» Τσίπρας πρόσφατα επικύρωσε αποδεχόμενος τον όρο «σιδηρούν παραπέτασμα».

Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να «οραματίζεται» 7ημερη εργασία και ασφαλιστικό Πινοσέτ και ο Αλέξης Τσίπρας να εφαρμόζει σαν καλός ΗΠΑλληλος κάθε βάρβαρη νεοφιλελεύθερη «μεταρρύθμιση», παρουσιάζοντας την με «προοδευτικό» πρόσημο, αλαζονεία και μαυρογιαλουρισμό, αλλά υπάρχει κι ένα κριτήριο που χρειάζεται κάποτε να ενεργοποιηθεί:

Η εμπειρία της ίδιας μας της ζωής, της ζωής που παραδίδουμε στα χέρια «μπλε», «ροζ» και «πράσινων» μεταφορέων ψέματος, ελπίδας και φόβου πως οι «απέναντι» είναι χειρότεροι. Και η λύση σίγουρα δεν είναι να απευθυνθούμε σε ακροδεξιούς εμπόρους «χειρόγραφων επιστολών του Ιησού» σαν μια πιο «ήπια» μορφή χρυσαυγιτισμού…

Αυτά ως πρώτες σκέψεις για τις χθεσινές εκλογές και τις κάλπες που έρχονται, με μια τελευταία σημείωση:

Σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο χρειάζεται άμεσα να αλλάξει η ερμηνεία της λέξης «συμφέρον», διότι δεν έχουμε όλοι κοινά συμφέροντα κι ούτε η λύση του προβλήματος δεν είναι στη φράση «ο καθένας το συμφέρον του» κι όποιος αντέξει μέσα στην ζούγκλα.

Διαφορετικά οι κάλπικες ελπίδες θα παραμείνουν η σταθερή δύναμη των εκλογών. Και θα χάνονται στις κάλπες. 

από ημεροδρόμος