Βερσαλλίες Βαστίλλης

Η Ευρωπαϊκή Ενωση κάνει ένα βήμα μπρος και δύο βήματα πίσω. Η συνάντηση των Τεσσάρων προχθές στις Βερσαλλίες είχε κάτι από το Διευθυντήριο, εκείνο που στην εποχή του Μάαστριχτ άρχισε τη μετάλλαξη της Ενωσης από Ευρώπη των Εθνών σε Ευρώπη των Τραπεζών. Η Ευρώπη των Λαών

ήταν πάντα ένα καρότο. Δυο βήματα πίσω προς το τότε Διευθυντήριο (Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία κι ολίγον από Ιταλία) σημαίνουν ένα (ακόμα) βήμα εμπρός προς την Ηγεμονία της Γερμανίας σήμερα, προς την über alles Γερμανία, προς την Ευρώπη του Δ’ Ράιχ. Μια διαδικασία δύσκολη, που αν αποτύχει θα σμπαραλιάσει την Ενωση και αν πετύχει θα τη μετατρέψει σε έναν πολύμορφο μεν χώρο, αλλά εν τω συνόλω τους υπήκοο της Γερμανίας.

Αυτό σημαίνει η Ενωση των πολλαπλών ταχυτήτων. Παραπέμπει στην εποχή της ύστερης ρωμαϊκής δημοκρατίας και πρώιμης αυτοκρατορικής Ρώμης. Οπως η Ρώμη τότε, έτσι το Βερολίνο σήμερα θα περιβάλλεται από σύμμαχα κράτη, υποτελή κράτη, ζωτικούς χώρους, καντόνια εντός των κρατών, περιοχές, περιφέρειες, προτεκτοράτα, ειδικές οικονομικές ζώνες, δυσλειτουργικά κράτη (όπως αυτό που πήγε να δημιουργήσει στην Κύπρο το σχέδιο Ανάν), φέουδα και στρατόπεδα.

Θα πρόκειται για μια Νέα Τάξη, ένα πολύπλοκο και πολύμορφο σύστημα διάχυσης και διαβάθμισης της Γερμανικής Εξουσίας στα επιμέρους κράτη και μορφώματα. Ενα σύστημα ανθυπάτων, αρμοστών, επάρχων, κομισαρίων και τοπικών κουίσλιγκ που θα βασίζεται σε μια τρομακτική υπερτεχνολογία και μια σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία.

Αν τύχει και δεν σαρώσει κάποιος αμερικανο-βρετανικός άνεμος αυτήν την προοπτική, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα συνιστά αναστύλωση της Βαστίλλης και παλινόρθωση της Ιεράς Συμμαχίας. Η μοίρα των λαών σε ένα τέτοιο σύστημα ιχνηλατείται σε όσα ήδη οι λαοί υφίστανται σήμερα. Από τους ευέλικτους εργαζόμενους στη Γερμανία έως την πληρωμή εργαζομένων σε είδος στην Ελλάδα, απλώς τεκμαίρεται η πολυμορφία του συστήματος, αλλά και ο κοινός παρονομαστής του. Προς

τούτα κι άλλα σαν αυτά το τρέχον σύστημα προετοιμάζει το (αντι)σύστημα, εξασφαλίζοντας έτσι την εναλλαγή των πολιτικών δυνάμεων εντός των τειχών. Εκτός από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ένα βήμα μπρος και δυο βήματα πίσω κάνει επίσης και η Παγκοσμιοποίηση. Ο Τραμπ είναι η εναλλακτική του Ομπάμα και η Λεπέν είναι η εναλλακτική του Ολάντ, προκειμένου το σύστημα-(αντι)σύστημα να συνεχίσουν να δουλεύουν προς την ίδια κατεύθυνση: τη συσσώρευση πλούτου σε αστρονομικά μεγέθη για όλο και λιγότερους περισσότερο πλούσιους και την εξάπλωση της τυραννίας πάνω σε όλο και περισσότερους περισσότερο φτωχούς. Γιατί; Το ερώτημα αυτό δεν έχει απάντηση. Υπερβαίνει τη λογική, τη φιλοσοφία και την ηθική, έχει να κάνει με τον αταβισμό άλογων όντων.

Η Παγκοσμιοποίηση καταρρέει, βυθίζεται μέσα στα έργα της, όμως όσα κατόρθωσε θα πρέπει να συνεχίσουν να συντελούνται μέσα σε ένα νέο τοπίο. Τα πλαστά σύνορα στη Μέση Ανατολή και αλλού, τα υπό αναθεώρηση σύνορα στα Βαλκάνια, τα κρυμμένα σύνορα μέσα στα ευρωπαϊκά κράτη-έθνη, τα οικονομικά τείχη σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, η αποξένωση των μαζών από την πολιτική, η ομογενοποίηση της σκέψης, η επικράτηση της λήθης, οι μεταναστεύσεις, η υποπλορεταριοποίηση, η χειραγώγηση και η μετάλλαξη των πολιτισμών σε πολεμικές μηχανές, ο εκφυλισμός, ακόμα και ο εκφασισμός των αστικών δημοκρατιών και η υποχώρηση της αριστεράς, είναι όλα η πολύμορφη λάβα με την οποία οι άρχουσες τάξεις πλάθουν τη νέα γεωπολιτική μορφή του πλανήτη.

Ζούμε την πιο πολεμική ειρήνη όλων των εποχών. Οι πόλεμοι στα επιμέρους μέτωπα (που οδηγούν σε γενικευμένο πόλεμο) είναι άγριοι, αλλά όχι τόσον άγριοι όσον οι ταξικοί πόλεμοι που διεξάγονται μέσα στις κοινωνίες. Οπου με εργαλείο τα εθνικά κράτη και τις υπερεθνικές δομές, οι άρχουσες τάξεις νικούν κατά κράτος τους εργαζόμενους, μετατρέποντας τους πολίτες σε σκλάβους, τους λαούς σε μάζες και τα έθνη σε πληθυσμούς.

Από φιλοσοφική άποψη, αλλά και ιστορική ίσως, ζούμε το οξύμωρο: η άρχουσα βλακεία να νικά ολοσχερώς τη λαϊκή αποβλάκωση. Σε παγκόσμια κλίμακα. Απόδειξη της λαϊκής αποβλάκωσης είναι τόσον η εκλογή Τραμπ, όσον και το γεγονός ότι ο Ολάντ δεν πουλάει, εδώ και χρόνια, τσιγάρα κάπου στη Λυών ή ότι η Μέρκελ «δεν ξύνει πατσές», όπως έλεγε κάποτε ο μαθηματικός μου για τους άχρηστους, τους κούφιους και τους γελοίους.

Τι μέλλει λοιπόν γενέσθαι; Τι χρη δραν;

Μπορεί ο βασιλιάς να είναι γυμνός, αλλά όσον εμείς θα είμαστε τυφλοί, ούτε τίποτα διαφορετικό θα γίνεται, ούτε εμείς θα ξέρουμε τι να κάνουμε...

Μόνον η ολική επαναφορά των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο μπορεί να αλλάξει τα πράγματα (εκτός ίσως από την έλευση των εξωγήινων ή την επανέλευση του Ιησού Χριστού). Η αλήθεια είναι (μάλλον) ότι αυτή η ολική επαναφορά των μαζών (όσον πιο «απίθανη» φαίνεται, τόσον πιο πιθανή είναι) θα συνιστά επανάσταση. Και οι επαναστάσεις συμβαίνουν... 

ο Στάθης στον Ενικό