Υπερολυμπιονίκες και... ο καρεκλοκένταυρος

Είναι υπερολυμπιονίκες κι όχι παραολυμπιονίκες. Κι έχει δίκιο η κυρία Λιάνα Κανέλλη, όταν λέει ότι ο όρος «παραολυμπιονίκες» πρέπει να αντικατασταθεί. Οντως το «παρά» παραπέμπει σε παθολογίες: «παρακράτος», «παραφιλολογία», «παραϊατρική», «παραστρατιωτικοί», «παραδικαστικό», «παραπληροφόρηση», κι άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.

Συνεπώς τα «παραολυμπιακοί» και «παραολυμπιονίκες» ουδόλως αποδίδουν αυτό που θέλουν να προσδιορίσουν, πόσω μάλλον όταν αναφέρονται σε ανθρώπους με αναπηρίες, πραγματικούς ήρωες που καταβάλλουν

υπερπροσπάθειες (κι όχι παραπροσπάθειες) προκειμένου να τιμήσουν το δώρο της ύπαρξης.

Οποιες επιφυλάξεις κι αν έχουν ορισμένοι από εμάς για τον πρωταθλητισμό (ή και άρνηση), οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η απόφαση εκείνων που επιλέγουν να προσθέσουν και αυτήν τη διάσταση στον αθλητισμό, είναι μια απόφαση σεβαστή. Κατά συνέπεια, οι αθλητές με αναπηρία, στο πλαίσιο του ευ αγωνίζεσθαι, υπερβαίνουν πολλά εμπόδια και καταβάλλουν τιτάνιες προσπάθειες που μόνον τον σεβασμό και το εύγε αξίζουν. Και

κανένα μαγάρισμα! Διότι μόνον μαγάρισμα και μιασματική προσέγγιση μπορεί να είναι αυτή που, προς ίδιον όφελος, επιχειρεί η «Χρυσή Αυγή». Παρ’ ότι Καιάδας ουδέποτε υπήρξε, η μόνη σχέση που είχαν αείποτε οι φασίστες με τους αναπήρους ήταν να πετούν στον Καιάδα (δηλαδή στους

φούρνους, διότι φούρνοι υπήρξαν) όσους συνανθρώπους τους δεν αντιστοιχούσαν στα στάνταρ της ευγονικής που αυτά τα κτήνη έθεταν.

Οι Ναζί ιδεολογικοί πρόγονοι της Χρυσής Αυγής, με τον ευφημισμό της δυσώνυμης ευγονικής ως κριτήριο, βασάνισαν, δολοφόνησαν, έκαψαν εκατοντάδες χιλιάδες ανάπηρους σε όλη την Ευρώπη, όσον την είχαν στο χέρι. Τα ανθρωπόμορφα

αυτά κτήνη, των οποίων τα σύμβολα και την ιδεολογία φέρει σήμερα η Χρυσή Αυγή, δολοφόνησαν και βασάνισαν αδύναμους ανθρώπους, στο σώμα ή το μυαλό, το ίδιο αθώους

με όσους γεννήθηκαν Εβραίοι και το ίδιο «ενόχους» με όσους έγιναν κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αναρχικοί ή χριστιανοδημοκράτες.

Οι αληταράδες «υπεράνθρωποι» αυτοί δολοφόνοι, των οποίων κληρονόμοι είναι οι σημερινοί Χρυσαυγίτες, έχουν με τους ανάπηρους, αθλητές ή όχι, τη σχέση που είχε ο Μένγκελε με τα θύματά του. Οι αλητήριοι που πιστεύουν ότι «υπέρτατος νόμος» είναι η «επιβίωση του ισχυρότερου», έχουν τόση σχέση με το καλό και το καλύτερο, όσην ο Παρθενώνας με τα Κρεματόρια.

Ο κ. Κασιδιάρης, ο κ. Μιχαλολιάκος και η υπόλοιπη Χρυσή Αυγή έχουν τόση σχέση με το εθνόσημο στις φανέλες των ανάπηρων αθλητών, όση οι εθνικιστές πρόγονοί τους, όταν συνεργάζονταν με τους Ναζί στην Κατοχή και διαμέλιζαν την Ελλάδα για έναν ντενεκέ λάδι.

Θα ήταν λοιπόν παράδοξο να χαρακτηρίζει έναν ανάπηρο αθλητή, εν προκειμένω τον κ. Σίμο Παλτσανιτίδη, φασίστα ο κ. Βερναρδάκης, αν ακόμα τον κύριο υπουργό καθόριζε το ήθος του Αριστερού. Η ευκολία με την οποία το κυβερνητικό στέλεχος «χαρίζει» έναν ανάπηρο αθλητή στους φασίστες θα ήταν ανεξήγητη, αν στη βάση αυτής της λογικής δεν υπήρχε

μια μακρά στη διάρκειά της αλαζονεία. Μια αλαζονεία ελιτίστικη που, χρόνια τώρα, τροφοδοτεί τη Χρυσή Αυγή με παρίες και δυσπραγούντες, οι οποίοι έτυχε να μην είναι φωστήρες του διαφωτισμού, του μαρξισμού και όποιου άλλου -ισμού θέλετε. Κι όμως,

υπάρχει ιστορικό προηγούμενο! και οι αριστεροί όφειλαν να το γνωρίζουν - από τους περιφρονημένους, τους περιθωριακούς και τους απελπισμένους αλίευαν στον μεσοπόλεμο οι ναζιστές οπαδούς. Τα αρνιά εκείνα που οδήγησαν στη συνέχεια στη σφαγή. Τα ξέρει αυτά ο κ. Βερναρδάκης; Οπωσδήποτε τα ξέρει. Η αλαζονεία όμως όταν έρθει στην εξουσία γίνεται μέθη.

Και βεβαίως, οι υπερολυμπιονίκες ούτε παρίες είναι, ούτε περιθωριοποιημένοι - αφού όμως πρώτα έδωσαν αγώνα ζωής για να «πατήσουν κάτω τον θάνατο». Τον ίδιον αγώνα ζωής, τηρουμένων των αναλογιών, δίνουν όλων των τάξεων οι πολίτες που προσπαθούν να επιβιώσουν στη ζούγκλα της νεοφιλελεύθερης οικονομίας. Τη ζούγκλα

που «διευθύνει» ο κ. Βερναρδάκης και οι συν αυτώ. Τη ζούγκλα της μεγαλύτερης πορτοφόλας, της ανέξοδης παρόλας και της αφανούς αυτοκτονίας...

ΥΓ.: Για τα εμέσματα που ξεστομίζουν ο κ. Γεωργιάδης και η κυρία Ασημακοπούλου εναντίον των κομμουνιστών, γρυλίσματα της ίδιας ζούγκλας, τι να πει κανείς; Η τύφλα της φανατίλας είναι πάντοτε ανάλογη της τύφλας του σκούληκα...

ο Στάθης στον Ενικό