Θανάσιμοι ή θανατηφόροι;

Προ ολίγων ημερών η κυβέρνηση επιχείρησε μια ψευδή έξοδο του Μεσολογγίου. Στη μέση της γέφυρας οι αγορές άρχισαν να φωνάζουν «πίσω», τα spreads να παίρνουν κεφάλια και το Χρηματιστήριο να πουλάει τη μάνα του και τον πατέρα του. Πριν αλέκτορα φωνήσαι μαύρο βόλι τον έφαγε και η κυβέρνησηΣαμαρά - Βενιζέλου επέστρεψε κακήν κακώς στις ντάπιες της - ποιες ντάπιες δηλαδή, στο άραχλο μαντρί της.

Δεν επρόκειτο για τέχνασμα, δεν επρόκειτο για στρατήγημα, επρόκειτο για νίλα. Αλλά αν η «έξοδος στις αγορές» -σε μία ανίερη και ανατριχιαστική αντιστοίχιση με την Ιερά Εξοδο του Μεσολογγίου- υπήρξε μια ακόμα άσκηση ψεύδους της κυβέρνησης, το ίδιο κωμικοτραγική ήταν και είναι η ανάλογη προπαγάνδα περί εξόδου απ’ το Μνημόνιο. Πριν (άλλος) αλέκτωρ αρχίσει να λαλάει, τον πλάκωσε κι αυτόν στις φουσκιές ο Σόιμπλε, στο μάδημα η Τρόικα και στο βράσιμο η κυρία Ινγκριντ Αρντ-Μπράουερ (Real news της Κυριακής).

Κατόπιν τούτων, αντί η κυβέρνηση να μαζευτεί στη γωνιά της γλείφοντας τα τραύματά της, εξακολουθεί να βγαίνει στο παζάρι και να πουλάει μαγκιές και φύκια. Είναι αξιοθαύμαστα αξιοθρήνητος ο τρόπος με τον οποίον η κυβέρνηση των Μερκελικών υποποδίων προσπαθεί να ψιμυθιώσει το Μνημόνιο, να το μετονομάσει, να το παρενδύσει - και να εμφανίσει, στη συνέχεια, ως μάννα εξ ουρανού τους Εφαρμοστικούς Νόμους που δεν πρόκειται να αφήσουν την Ελλάδα να σηκώσει κεφάλι στον αιώνα τον άπαντα.

Αλλά, αν έτσι έχουν τα πράγματα, εγείρονται ορισμένα ερωτήματα θανάσιμα. Δεν γνώριζε η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου ότι η έξοδος στις αγορές σ’ αυτήν τη φάση και υπό τους παρόντες όρους συνιστά χαρακίρι; Αν δεν το γνώριζαν, πρόκειται περί ηλιθίων. Αν το γνώριζαν, πρόκειται περί τζουτζέδων.

Το ερώτημα είναι κρίσιμο. Είναι θανάσιμο. Αν είναι ηλίθιοι, την έχουμε βάψει. Αν είναι τζουτζέδες, τι προσπάθησαν να αποδείξουν; πόσες μέρες θα περνούσαν, άραγε, ώσπου να αποδειχθεί ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός»; πόσες μέρες ήλπιζαν να αγοράσουν, ώσπου να αποδειχθούν για μια ακόμη φορά ψεύτες; Είναι τόσον απελπισμένοι; Ως εκεί τους κόβει;

Τι σχεδιασμό είχαν, ώστε να βγουν και να κοκορεύονται γνωρίζοντας (ή μη γνωρίζοντας) ότι αμ’ έπος θα αναγκασθούν να ανακρούσουν πρύμναν και να επιστρέψουν οίκαδε σαν βρεγμένες κότες; Τι μαρτυρούν αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις; Κυβερνητικό επιτελείο με τρικυμία εν κρανίω; Τι είναι λιγότερο επικίνδυνο; να είναι ηλίθιοι ή τζουτζέδες; Ποια και μόνη «σταθερότητα» διεκδικούν; των ανδρεικέλων; Μόνον όταν λειτουργούν ως ανδρείκελα δεν κάνουν γκάφες; Αλλά επρόκειτο περί γκάφας; περί σύγκρουσης και νίλας;

Ή περί μιας καταστροφής που λειτουργεί πλέον με τη δύναμη της αδράνειας; Διότι αυτή η κυβέρνηση ουδέν άλλον έχει να επιδείξει πάρεξ μιαςψευδούς ανακυκλούμενης κρίσης στη σχέση της με τους εντολείς της. Παίζει συνεχώς με ψέματα που κρατούν τρεις μέρες. Ακόμα κι αν δει κανείς τα πράγματα απ’ τη δική της σκοπιά, η κυβέρνηση αυτή ουδέν έχει προσκομίσει, λόγου χάριν έναν αναπτυξιακό νόμο ή ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, αλλά συνεχώς αναλίσκεται με τον ψόφο ενός τραγικού θεαθήναι.

Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά τα έχουμε συνηθίσει. Η κυβέρνηση παράγει έναν συνεχή θόρυβο (Αδωνις και Βούλτεψη, κύμβαλα και τρομπέτες), ενώ τα ερωτήματα που την αφορούν είναι απλά. Λέει ο Πρωθυπουργός: βγαίνουμε στις αγορές. Αρμαγεδών! Δεν εγνώριζε τι μας περιμένει; Ανόητος. Εγνώριζε; μαςδουλεύει. Και στις δύο περιπτώσεις είναι το ίδιο επικίνδυνος. Με το Μνημόνιο: το ερώτημα είναι αν θα το λέμε Θανάση, ή αν αυτό και οι Εφαρμοστικοί του Νόμοι θα κρατούν την Ελλάδα σφάγιο στο διηνεκές;

Ελεγε ο κ. Σαμαράς ότι θα συστήσει «μίαν και μόνη εξεταστική επιτροπή». Ψέμα. Ελεγε ότι το χαράτσι είναι προσωρινό. Ψέμα. Λέει ο κ. Βενιζέλος ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Ψέμα. Ελεγε ο κ. Σαμαράς ότι δεν θα λάβει«νέα μέτρα» έως πέντε λεπτά πριν να τα λάβει. Κατ’ επανάληψιν. Και συνεχίζουν να ψεύδονται. Οτι τάχα διαπραγματεύονται, ότι βάζουν κόκκινες γραμμές, ψέματα ατέλειωτα, ψέματα με το καντάρι.

Οι διάλογοι Σόιμπλε - Χαρδούβελη (Real news της Κυριακής)«διάλογοι νεκρικοί» - άρα; Πού βρισκόμαστε; στην αναμονή για το επόμενοψέμα; Και γιατί η κυβέρνηση καταβάλλει κάθε φορά εναγώνιες προσπάθειες για να πετύχει κάτι που αμέσως μετά αποδεικνύεται ψευδές; Μόνον αυτό μπορεί να κάνει; Δυστυχώς, μόνον αυτό. Αν δεν τους δούμε ως ανδρείκελα, οπότε χρείαν μαρτύρων άλλων δεν έχουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να τους δούμε ως ουτιδανούς που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Μας βλάπτουν και τα δύο το ίδιο.

Πόσο όμως ακόμα αντέχει η χώρα να κρατήσει το success story μιας δράκας και υποτελών και ανίκανων; Διότι η ενοχή της υποτέλειας μπορεί να οδηγεί σε σπαραγματικές κινήσεις, αλλά η εξωφρενική θρασύτης τις υποβοηθά να γίνονται θανάσιμες.

Ας αφήσουμε πίσω μας τον θόρυβο και ας σκεφτούμε: Οταν η κυβέρνηση εξήγγειλε την έξοδο απ’ το Μνημόνιο και την επιστροφή στις αγορές,γνώριζε τη συνέχεια; Αν δεν τη γνώριζε, είναι επικινδύνως ηλίθια. Αν τη γνώριζε, είναι ηλιθίως επικίνδυνη...

ο Στάθης στον Ενικό