Μαγκίτες με νύχια κομψά

Είναι καιρός τώρα που μια σοφιστεία του μεταφασιστικού και νεοφιλελεύθερου λόγου κυκλοφορεί υπό μορφήν επαναλαμβανόμενου στερεότυπου (προπαγάνδας) στις πιάτσες των ΜΜΕ και στους άμβωνες της πολιτικής (λαχαν)αγοράς.

Το σόφισμα αυτό αναφέρεται στην «ιδεολογική ηγεμονία» της Αριστεράς στα χρόνια της μεταπολίτευσης, και είναι σόφισμα διότι προσπαθεί να ενοχοποιήσει την Αριστερά για τις παθολογίες που δημιούργησε ο δικομματικός μονοκομματισμός. Η Αριστερά κατηγορείται απ’ τους μεταφασίστες (και τους φασίστες), απ’ τους νεοφιλελεύθερους και τους «εκσυγχρονιστές» για αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις - παραλείποντας αιδημόνως ότι επρόκειτο για αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις. Για αφαίρεση και καθαίρεση κατακτήσεων και δικαιωμάτων.

Κατηγορείται επίσης η Αριστερά για πελατειακές σχέσεις με το κράτος (κρατισμό, λαϊκισμό και τα συναφή). Σε αυτό υπάρχει μια αλήθεια, που όμως η γενίκευσή της την κάνει ψέμα. Η Αριστερά (όπως και η Δεξιά ή κάθε άλλος πολιτικός χώρος) δεν είναι μια υπόθεση συλλογικής ευθύνης. Αν ορισμένοι αριστεροί πλεύρισαν την εξουσία και ωφελήθηκαν, δεν χαρακτηρίζει αυτό όλη την Αριστερά και τη στάση της. Οπως επίσης, αν ο κ. Τσουκάτος, φέρ’ ειπείν, «πήρε λεφτά για το κόμμα», δεν σημαίνει ότι τα πήρε και ο κ. Απόστολος Κακλαμάνης. Ούτε για όσα έκανε το ΠΑΣΟΚ είναι ένοχοι οι ψηφοφόροι του, ούτε για τις κωλοτούμπες Σαμαρά είναι ένοχοι όσοι δεξιοί τον ψήφισαν για αντιμνημονιακό και τους βγήκε γκαουλάιτερ.

Αλλά, αν αφήσουμε τα σοφίσματα πίσω μας, όντως υπήρξε ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς στη μεταπολίτευση. Οπως επίσης υπήρξε και στην κατοχή, στον εμφύλιο, στη μετεμφυλιακή περίοδο, στη δεκαετία του ’60, επί χούντας, χθες, σήμερα κι αύριο. Διότι η Αριστερά επαγγέλλεται, αναζητά και παλεύει για το δίκαιο, την ισότητα, την ισηγορία, την ισονομία, τηαπελευθέρωση του ανθρώπου απ’ την εκμετάλλευση. Δεν νομίζω ότι ο νεοφιλελευθερισμός, ο μεταφασισμός, ο «εκσυγχρονισμός» παλεύουν για τα ίδια πράγματα. Ο φασισμός αρκείται στην ισχύ του δυνατότερου κι ευαγγελίζεται τη ζούγκλα της αποδέσμευσης των «υπερανθρώπων» από κάθε ηθικό καταναγκασμό. Ο νεοφιλελευθερισμός αρκείται στην «αόρατη χείρα» και τη ρυθμιστική ικανότητα των αγορών. Πρόκειται στην πραγματικότητα για «σιδερένια χείρα» και για πολεμοκάπηλο χάος. Οσο για τον «εκσυγχρονισμό», μηδέν από μηδέν, μηδέν, αν εξαιρέσει κανείς τον αμοραλισμό και τον κυνισμό που βρήκαν ως όχημα οι σμπίροι για να νομίζουν ότι μοιάζουν με τα αφεντικά τους.

Είναι λοιπόν λογικόν επακόλουθο η Αριστερά να διαθέτει μια ιδεολογική και ηθική ηγεμονία, όταν είναι Αριστερά.

Σήμερα που το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της φτώχειας και τηςυποτέλειας δείχνει τα όριά του, με συνέπεια να παραπαίει, έχουν βγει οι μεταφασίστες στο κλαρί και κατηγορούν την Αριστερά για την ιδεολογική της και την ηθική της ηγεμονία, λες κι αυτό είναι αμάρτημα.

Κραδαίνει το τσεκούρι του ο κ. Βορίδης εναντίον του «στρατευμένου» (πω-πω αμαρτία) κ. Λαζόπουλου.

«Ξεσκεπάζει» ο νεόκοπος ψευτονεοδημοκράτης Βορίδης, με πονηριά μπακαλόγατου, διανοουμένους και καλλιτέχνες, λέγοντας όλο νόημα ότι είναι «κομμουνιστές»!

Επιστρατεύεται ο εμφυλιοπολεμικός λόγος για τα «μιάσματα» και τους «συνοδοιπόρους» από μεταφασίστες που αισθάνονται άνετα μέσα σε ένα κυβερνητικό περιβάλλον ακροδεξιών και ραγιάδων. Σαν τους δωσίλογους της Κατοχής και τους γερμανοντυμένους γενίτσαρους, μιλούν για τους κομμουνιστές ως να πρόκειται για αντεθνική αίρεση που σφάζει παιδάκια με κονσερβοκούτια και πίνει το αίμα ανύποπτων παρθένων στις βρύσες του χωριού.

Βγαίνει ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης και δηλώνει ότι «σιχαίνεται τους κομμουνιστές» (αυτούς που έδιναν το αίμα τους για την ελευθερία στην Κατοχή ή για την πτώση της χούντας, ώστε να ’ναι σήμερα ελεύθερος ο ίδιος). Διότι οι ακροδεξιοί απ’ τους οποίους προέρχεται, και τους οποίους εκφράζει, στα ζόρικα ήλούφαξαν ή πρόδωσαν. Κομμουνιστέςβγάζει ο κ. Αργύρης Ντινόπουλος και τους Συριζαίους, που στην Ευρώπη «υποστηρίζονται από κάτι έγχρωμους» - σκυλάραπες ήθελε να πει, ρατσιστής είναι κι εκ κόρακος κρα. Το συμπέρασμα είναι ότι η ακροδεξιά ορδή που περιβάλλει τον κ. Σαμαρά έχει ρίξει πολύ το επίπεδο του διαλόγου. Και θα το ρίξει κι άλλο. Οσο το αδιέξοδο της κυβερνητικής πολιτικής θα γίνεται φανερό κι όλο και πιο φανερό στα μάτια του κόσμου, τόσο και πιο πολύ τα αυτιά του θα βομβαρδίζονται με μπούρδες, χυδαιότητες, παραλογισμούς, μωρολογίες, εκβιασμούς, απειλές και αθλιότητες.

Μαγκίτες μεταφασίστες με το ζωνάρι λυμένο για καυγά, αμετανόητοι αδελφοφάδες. Κι όλα αυτά ενώ η χώρα βυθίζεται στη φτώχεια. Το44% των Ελλήνων έχει αιχμαλωτισθεί σε μια κατάσταση απ’ την οποίαν δεν θα βγει εύκολα. Νομίζει κανείς ότι η φτώχεια είναι μια στατιστική της οποίας οι αριθμοί αλλάζουν απ’ τη μια μέρα στην άλλη;

Για πόσα χρόνια θα είναι φτωχοί όσοι οδηγήθηκαν στη φτώχεια από τον δικομματικό μονοκομματισμό; Μιλούν οι κουίσλινγκς για το 2037 (όταν η ανεργία, αν υπάρξει ισχυρή κι αδιάκοπη ανάπτυξη, θα φθάσει στα επίπεδα του 2009) λες και οι άνθρωποι πίνουν το αθάνατο νερό. Κώνειο πίνουν και ποντικοφάρμακο. Κι όχι από «λάθος» (που το ομολογούν τα ανδρείκελα και τα αφεντικά τους σαν να μην τρέχει τίποτα), αλλά σκοπίμως. Από κατά συρροήν δολοφόνουςπου θέλουν, όπως ο Γιωργάκης, να «επιστρέψουν» στο πολιτικό σκηνικό, λες και η χώρα κατοικείται από λωτοφάγους. «Επιστρέφουν» διότι ποτέ δεν έφυγαν, ποτέ δενλογοδότησαν, ποτέ δεν τιμωρήθηκαν. Κουβέντες μόνον λένε

του αέρα (ή χυδαίες). Πού είναι η «μόνη και μία εξεταστική επιτροπή» που θα έφτιαχνε ο κ. Σαμαράς; Πού πήγαν τα «18 σημεία» του Ζαππείου; στην κόλαση του Αλδεβαράν; Λογοδότησε ο κ. Σημίτης για το Χρηματιστήριο και τις μίζες της Ζήμενς; Για τη νίλα των Ιμίων; Εκκαθαρίστηκαν ποτέ οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004; Ηρθε ποτέ στη Βουλή η υπόθεση Μπαλτάκου; Συζητήθηκαν ποτέ στο Κοινοβούλιο οι αυτοκτονίες; Και μιλούν

οι γύπες απαξιωτικώς για «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς», ωσάν η ελευθερία, η ισότητα και η δικαιοσύνη να ’ναι αμαρτήματα - ούτε καν ευγενικές ουτοπίες, αλλά επιδιώξεις αισχρές. Ή, ακόμα χειρότερα, ξόανα της δικής τους «ελευθερίας» να ’ναι υποτελείς στους ξένους, της δικής τους «ισότητας» να δουλεύουν οι άνθρωποι για 300 ευρώ ή τζάμπα, της δικής τους «δικαιοσύνης» με τις Λίστες Λαγκάρντ και τους Βενιζέλους που γέρνουν.

Ο Γιωργάκης μας έβαλε στο μνημόνιο, ο Σαμαράς δεν μας έβγαλε. Σκοπίμως και οι δύο. Και η Νέμεσις δεν μασάει από αντικομμουνιστικές παρλαπίπες ή μεταφασιστικές σοφιστείες, έργα βλέπει, έργα εκδικείται...

ο Στάθης στον Ενικό