Ονομάζεται Κώστας Κάππος, είναι 37 ετών πατέρας ενός ανήλικου αγοριού. Στις 25 Απριλίου 1968 το απόγευμα συνελήφθη. Κρατήθηκε στη Γενική Ασφάλεια ένα μήνα και μετά οδηγήθηκε στο Διόνυσο...
του Θ.ΚΑΠΠΟΥ
του Θ.ΚΑΠΠΟΥ
Βασανίστηκε ένα μήνα εκεί και τον ξανάφεραν στην Ασφάλεια Αθηνών, από όπου οδηγήθηκε στη Λέρο. Καμία κατηγορία δεν απαγγέλθηκε εις βάρος του. Κανένας μάρτυρας δεν τον κατάγγειλε για τίποτα. Η δουλειά του ήταν λογιστής. Αρτιμελής, καλοφτιαγμένος, από τη φύση του...
Το μόνο που δεν ήξερε ήταν η αντοχή του… Αυτή την δοκίμασε στον Διόνυσο και αργότερα στο Μπογιάτι. Όσοι τον ήξεραν πριν, είδαν ότι τόσο η φυσιογνωμία του, όσο και η διάπλαση του είχαν αλλοιωθεί. Τα βασανιστήρια είχαν αλλοιώσει τη διάπλαση και τη μορφή του.
Δεκαέξη βασανιστές, εκτός από εκείνους που έδιναν μόνο ξύλο, όργωσαν κυριολεκτικά το κορμί του. Νοσηρές διάνοιες, σατανικοί εφευρέτες.
Τέσσερεις στο Διόνυσο, 12 στο Μπογιάτι. Μετά από 500 περίπου ώρες βασανιστηρίων, που συνολικά πέρασε σε μπουντρούμια, φυλακές, στα κρατητήρια και στις απομονώσεις είναι σε θέση να εξηγήσει ένα λεξικό.
Το λεξικό των μαρτυρίων του
«ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ»: Έτσι έλεγαν οι δεσμοφύλακες κάτι λαμαρίνες που χτυπούσαν επί 12 ώρες συνέχεια πάνω στο κελί του στο Διόνυσο. Άρχιζαν στις 7 το απόγευμα και τελείωναν στις 7 το πρωί. Ο Κάπος λέει ότι γι΄ αυτή τη δουλειά σχηματίζονταν τέσσερεις βάρδιες «χειριστών».
«ΠΑΥΛΟΣ»: Φανατικός βασανιστής. Πιθανόν να πρόκειται για ψευδώνυμο. Ο Κάππος τον συνάντησε μόνο για μια βραδυά όταν τον υπέβαλε σε «ειδικά βασανιστήρια».
Από τότε, η αναφορά και μόνο στο όνομα αυτό σήμαινε τρόμο. Του έλεγαν «θα φωνάξουμε τον Παύλο». Κατά την άποψη του Κάπου, ο βασανιστής αυτός ήταν «περιοδεύων».
Πρέπει να επισκέφτοταν πολλούς κρατουμένους. Ήταν ένα είδος «δασκάλου» για τους «άτσαλους» βασανιστές. Μεθοδικός και προσεχτικός.
«ΚΑΡΦΙ»: Ήταν μια από τις μεθόδους του «Παύλου». Του έδεναν με χειροπέδες τα χέρια και τον κρεμούσαν και τον κρεμούσαν για μισή ώρα με ένα καρφί στον τοίχο.
Συνέπειες: Αφυδάτωση και συρροή αίματος στα χέρια, αφού το βάρος του σώματος έπεφτε σ΄αυτά.
«ΛΑΚΚΟΣ»: ‘Ενας λάκκος στο χώμα όσο το μπόι ενός ανθρώπου. Αυτό έγινε στο Διόνυσο. Τον έκλεισαν μέσα και τον σκέπασαν με λαμαρίνες και χώμα.
Έξη ώρες έμεινε εκεί και όταν διαπίστωσαν ότι είχε χάσει τις αισθήσεις του, τον έδεσαν, έβαλαν μέσα ένα φαντάρο, που άρχισε να τον χτυπά μέχρι λιποθυμίας.
«ΑΚΙΝΗΣΙΑ»:Με ένα σπάγγο έδεσαν τα λαιμό με τα γεννητικά του όργανα. Σκυμμένος καθώς ήταν δεν μπορούσε να κάνει καμία κίνηση ούτε μπρός, ούτε πίσω, ούτε στο πλάι.
To βασανιστήριο αυτό το εφάρμοζαν στο Μπογιάτι και το έλεγαν «Διαρκή επίκυψη».
«ΤΣΙΜΕΝΤΟ»:Από τις 10 το βράδυ του έδεσαν τα χέρια σε μια ζώνη που του φόρεσαν στη μέση. Του έδεσαν τα πόδια και καθώς ήταν μπρούμυτα δεμένος πάνω σ΄ ένα κρεβάτι, έβαλαν στη ράχη του ένα σάκο με τσιμέντο.
Κατά τις πρωινές ώρες, είπε ο Κάπος, κόπηκε η αναπνοή του και θα πέθαινε από ασφυξία, αν δεν κατέβαλε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να φέρει το νύχι του μικρού του δακτύλου στο τσουβάλι και μετά από μια ώρα να αδειάσει το τσιμέντο από το τσουβάλι.
Ανάπνευσε, αλλά σε λίγο τον πήραν είδηση οι φρουροί τον έλυσαν και τον χτύπησαν.
«ΑΣΒΣΕΣΤΗΣ»:Toν έσκισαν με ξιφολόγχη στην κοιλιά, τον έδεσαν ανάσκελα στο κρεβάτι, έβαλαν επάνω ένα κομμάτι ασβέστη ξερό. Το έγκαυμα δεν έχει κλείσει ακόμη.
«ΠΕΙΝΑ»: Παροχή νερού
«ΔΙΨΑ»: Παροχή φαγητού
Μεθοδευμένες «δουλειές» και λεξικό άψογο. Στην επταετία μπορούσε ο καθένας να το «σπουδάσει», αδιάφορο αν ήταν γυναίκα ή άντρας, παιδί ή μεγάλος, εργάτης ή διανοούμενος, δυνατός ή αδύνατος.
ΑΝΤΙ 1974
Επτά χρόνια χωρίς τον Κώστα Κάππο. Επτά χρόνια που η φυσική και όχι μόνο απώλεια του βαραίνει εμάς(οικογένεια), φίλους, συντρόφους, συνοδοιπόρους, όλους εκείνους που τον γνώρισαν και δεν τον γνώρισαν.
Ίσως να μοιάζει πλεονασμός αλλά ο Κώστας Κάππος ήταν μια προσωπικότητα που τύγχανε ευρύτατης αναγνώρισης από φίλους, εχθρούς, ιδεολογικούς και πολιτικούς αντιπάλους.
Η πορεία και η συνολικότερη στάση ζωής του, η “καλοπέραση” στα χρόνια της δικτατορίας, η υπεράσπιση των ιδεολογικών του θέσεων και απόψεων σε κρίσιμες στιγμές της νεότερης πολιτικής ιστορίας του πρόσδωσαν ένα διαφορετικό ειδικό βάρος.
Η απουσία του σήμερα γίνεται εντονότερη για πολλούς και μεταξύ τους διαφορετικούς λόγους. Λείπει από μια Αριστερά που ακροβατεί μεταξύ πολιτικού σεχταρισμού και σοσιαλδημοκρατικής προοπτικής.
Λείπει από μια Αριστερά που δεν έχει δώσει επαρκείς και ουσιαστικές απαντήσεις για μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα του παρελθόντος. Τα οποία στην περίπτωση που δεν αναλυθούν διεξοδικά και δεν δοθούν απαντήσεις ακόμη και στις πιο λεπτές πτυχές τους ενδεχόμενα να αποτελέσουν ανάχωμα στις όποιες μελλοντικές προσπάθειες.
Είναι παρών μέσα από τα γραφτά, τις απόψεις και τις θέσεις του, για σημερινά ζητήματα τα οποία για μερίδα της Αριστεράς έμοιαζαν και μάλλον θα συνεχίσουν να μοιάζουν “αλλοδαπής προελεύσεως και σημασίας”.
Eίναι παρών για να θυμίζει μέσα από την πορεία και τη στάση ζωής του πως “δε φοβάται κανείς κανένα, δε θα διατάζει κανείς κανένα, δε θα κλέβει κανείς την ελπίδα κανενός; Aλλά να εγώ είμαι κομμουνιστής επειδή απάντησα στο ερώτημα αυτό”.
Όπως άλλωστε έγραψε ο Σεφέρης στον Τελευταίο Σταθμό στην Cava dei Tirreni τον Οκτώβριο του 1944, “Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: Ο Μιχάλης που έφυγε με ανοιχτές πληγές απ΄ το νοσοκομείο ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία, ούρλιαξε ψηλαφώντας τον πόνο μας.
« Στα σκοτεινά πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε…….»
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά. Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ΄ αρέσαν”.
Αυτός ήταν ο Κώστας Κάππος
.jpg)
2 σχόλια:
Μνήμες φρίκης, αλλά και διδαχής...
Ετσι ακριβώς φίλε Ευρυτάνα!
Δημοσίευση σχολίου