Χτυπάει πένθιμα η καμπάνα της Εκκλησίας και του Παντοκράτορα. Είναι μέρα μεγάλη και βαριά η Μεγάλη Παρασκευή... Φορτισμένη μέρα γεμάτη συναισθήματα, μέρα που είτε πιστεύεις είτε όχι, νοιώθεις ότι πλανιέται κάτι άλλο στην ατμόσφαιρα, μια θλίψη, μια μαυρίλα, ένα βάρος... Ένα βάρος ενοχής; Μια φευγαλέα συνειδητοποίηση του τι έχει συμβεί; Ένα αίσθημα πως κάπου, κάτι πήγε στραβά, πολύ στραβά;
Χτυπάει πένθιμα η καμπάνα του Μοναστηριού, προσπαθώντας να μας θυμίσει. Να μας κάνει να καταλάβουμε πως Θυσιάσαμε τα πάντα. Τα ξεπουλήσαμε. Κι ήρθε και μας γέμισε ένα βαθύ, μαύρο σκοτάδι, μια μοναξιά σκληρή, μα κι αυτή τη συνηθίσαμε σιγά- σιγά, μέχρι να φτάσουμε στο αβέβαιο σήμερα. Και σήμερα θα είμαστε λέει διαφορετικοί, θα φοβηθούμε το Θεό, δε θα βρίσουμε, θα χαμηλώσουμε το κεφάλι κι ίσως νιώσουμε ένα βάρος στους ώμους μας.. Το βάρος του σταυρού του, το βάρος της μοναξιάς μας και το βάρος των ευθυνών μας... Θα σκύψουμε το κεφάλι και θα περιμένουμε την αυριανή Ανάσταση....
Χτυπάει πένθιμα η καμπάνα του Μοναστηριού, και θα χτυπάει πένθιμα όλη μέρα. Αλλά δεν την ακούμε.. Έχει πολύ θόρυβο εδώ κάτω στο χωριό. Ποτέ δεν την ακούσαμε.. Ποτέ δεν καταλάβαμε.. Τι σημαίνει το Μεγάλη μπροστά απ’ το Παρασκευή.. Πόσο μεγάλη είναι αυτή η μέρα για να νιώσουμε τι έχουμε κάνει... Πόσο μεγάλη είναι αυτή η μέρα, για να προλάβουμε να μετανιώσουμε... Την κάναμε κι αυτή, μια μικρή συνηθισμένη Παρασκευή, κομμένη και ραμμένη στα δικά μας τα μέτρα.. Όπως όλα.. όπως πάντα σε τούτο τον τόπο....
Χτυπάει πένθιμα η καμπάνα του Μοναστηριού, και θα χτυπάει πένθιμα όλη μέρα. Και θα χτυπάει πένθιμα πια για μας κάθε μέρα.... Μέχρι που να ζητήσουμε «Έλεος» και να πούμε κάποτε «φτάνει ως εδώ» και να ψάξουμε επιτέλους τη πολυπόθητη μεγάλη λέξη ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Μα μέχρι τότε...πένθιμα θα χτυπάει ετούτη η καμπάνα για όλους μας. Πένθιμα θα χτυπάει σ’ αυτό τον τόπο κάθε μέρα....
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου