Παλαιότερα ένας τίτλος όπως η «δημοκρατία στο απόσπασμα» θα προκαλούσε ταραχή, ακόμα και αγωνιστική αποτρεπτική διάθεση. Σήμερα, φοβάμαι, ότι μια τέτοια φράση θα ήταν ισοδύναμο του «σιγά τα λάχανα».
Ενθυμείται κανείς ότι η Γαλλία βρίσκεται, τρία χρόνια πλέον, σε κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης»; Δίνει κανείς σημασία στο γεγονός ότι μόλις δυο-τρεις μέρες πριν ο μεσιέ (και μουσιού, κατά το μούσι) Μακρόν πέρασε από τη Γαλλική Βουλή νέο αντιαπεργιακό νόμο, ο οποίος επιτρέπει προληπτικές συλλήψεις (για να μη διαδηλώσεις) και επιβάλλει φυλακίσεις και (βαριά) πρόστιμα σε όσους δεν διαδηλώνουν «συμμορφωμένοι προς τας υποδείξεις»;
Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι το καλύτερο πολίτευμα, επιτρέπει όμως τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης μέσα στο πλαίσιό της, από καλύτερες θέσεις για τους εργαζόμενους. Πράγμα που ούτε στις σοσιαλιστικές δημοκρατίες συνέβαινε, απ’ όταν αυτές εξέπεσαν σε τυραννίδες.
Όμως μετά την πτώση της ΕΣΣΔ άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και για τις αστικές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες. Οι οποίες «στήθηκαν στο απόσπασμα» με τη δολοφονία των εργατικών κατακτήσεων στο εσωτερικό τους και την «εξαγωγή της δημοκρατίας» υπό μορφή βομβών, συνωμοσιών και πραξικοπημάτων (από τη Γιουγκοσλαβία έως τη Λιβύη, την Αίγυπτο ή την Ουκρανία).
Ο εκφυλισμός της αστικής δημοκρατίας υπήρξε ταχύτατος. Σήμερα όταν ο κ. Ερντογάν μιλά για δημοκρατία εννοεί τις δεκάδες χιλιάδες φυλακισμένους, όταν μιλά για δημοκρατία η κυρίαΜέρκελ εννοεί τους φασίστες της Ουκρανίας και όταν μιλά για δημοκρατία ο κ. Τραμπ εννοεί τον δον Γκουαϊντό – έναν πράκτορα της CIA, μια αργυρώνητη μαριονέτα, ένα άθυρμα.
Στα καθ’ ημάς η δημοκρατία έχει λάβει τη μορφή των Μνημονίων, της Εποπτείας και των Υπερταμείων, ενώ σε όλη την Ένωση, οι δημοκρατίες στενάζουν κάτω από τη Γερμανική Οικονομική Δικτατορία. Συνεπώς η δημοκρατία έχει πάει από καιρό «στο απόσπασμα» και μας έχει αφήσει πίσω της κάτι θραύσματα.
Η αστική δημοκρατία είναι πλέον κάτι σαν τους βυζαντινούς τιτουλάριους, οίτινες κατείχαν τίτλους χωρίς αντίκρισμα. Απ’ τη δημοκρατία απέμεινε η τελετή της, το περιεχόμενό της όμως είναιάγριο και βίαιο εναντίον των λαών σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Η βία που το σύστημαεξαπολύει κατά των πολιτών γεννά το αντισύστημα. Με την εν πολλοίς απορρόφηση της Αριστεράς απ’ το σύστημα το αντισύστημα στελεχώνεται από ακροδεξιές και εθνικιστικές δυνάμεις, όσον και από νεοφασιστικές.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι δυνάμεις αυτές ήταν η «μακριά μαύρη χειρ» του συστήματος συνήθως καλά κρυμμένη (αλλά πάντοτε, στις κρίσιμες στιγμές, ενεργή). Μια εφεδρεία. Σήμερα ο απενοχοποιημένος καπιταλισμός συντρίβει ακόμα και το σύστημα πάνω στο οποίον στηρίζεται και καλεί υπό τα όπλα το αντισύστημα.
Η γέφυρα για να περάσει αυτό το φαινόμενο απ’ το περιθώριο μέσα στις κοινωνίες είναι το λαϊκό προσωπείο του φασισμού. Η λαϊκίστικη και αταβιστική γλώσσα που μιλάει – είτε κρώζει φαιός στα πεζοδρόμια, είτε ακκίζεται ντυμένος με σμόκιν στα σαλόνια. Οι εκφυλισμένοι Δημοκρατικοί (στυλΧίλαρι Κλίντον) στις ΗΠΑ άνοιξαν τον δρόμο στον κ. Τραμπ. Σε αυτήν τη δημοκρατία (των ΗΠΑ), 50.000.000 (ίσως 60.000.000) πολίτες τρώνε απ’ τα συσσίτια, είναι ακατάγραπτοι, άλλοι αναλφάβητοι κι άλλοι στο έλεος του υπόκοσμου – ένα κράτος εν κράτει. Η αποξένωση των πολιτών απ’ αυτό το σύστημα, και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, φέρνει στο προσκήνιο και τους εθνικιστές και τους νεοφασίστες.
Ο καπιταλισμός (ξανα)γεννά τον φασισμό. Φόρα παρτίδα. Συνεπώς κάθε αντιφασιστικός αγώνας που δεν είναι ταυτοχρόνως αντικαπιταλιστικός (και αντιιμπεριαλιστικός) είναι αγώνας άγονος και ατελέσφορος. Συχνά δε είναι και προσχηματικός (υπέρ των δημοκρατικών δυνάμεων που υπηρετούν την οικονομική δικτατορία) Δεν έχει νόημα δηλαδή η συμπαράταξη με πολιτικές δυνάμεις του συστήματος για να αντιμετωπιστεί ο φασισμός που αυτές οι πολιτικές δυνάμεις «παράγουν» με την πολιτική τους.
Ως εκ τούτου οι όντως αντιφασιστικές δυνάμεις πρέπει να απευθύνονται κατ’ ευθείαν στον λαό και όχι σε εκείνους τους αντιπροσώπους (του λαού) που τον προδίδουν. Όμως εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, διότι κάποιες αντιφασιστικές δυνάμεις μετέρχονται οι ίδιες αμφιλεγόμενες μεθόδους, όταν κάνουν αντισυγκεντρώσεις ή θέλουν να σπάνε τα κεφάλια των φασιστών ή συκοφαντούν ως εθνικιστές και φασίστες λαϊκούς ανθρώπους που έχουν περί πολλού και καλώς την πατρίδα τους και τον πολιτισμό τους.
Για την ελίτ (και τον επιδοτούμενο τρόπο που ζει) ο αντιφασισμός είναι εύκολος (μάλιστα κάτι σαν πτυχίο), όσον υπηρετούν τις δυνάμεις που τον έχουν κρυφό χαρτί, ώσπου να τον γεννήσουν φόρα παρτίδα. Αυτή η υποκρισία αποξενώνει τις μάζες. Τις αποξενώνει το ίδιο όσον και το πολιτικό σύστημα που για να «αντιμετωπίσει» λόγου χάριν την κυρία Λεπέν, αναδεικνύει τον κ. Μακρόν, ο οποίος με τη σειρά του τσακίζει τους εργάτες και τους εργαζόμενους. Αυτό δηλαδή που θα έκανε η Λεπέν.
Αυτόν τον φαύλο κύκλο πρέπει να σπάσει η εκτός ΚΚΕ Αριστερά – το ΚΚΕ τον έχει σπάσει.
Ο αντιφασιστικός αγώνας σήμερα γίνεται πάλι ύψιστη προτεραιότητα – ο φασισμός αναγεννάται παντού πολύμορφος – κυριαρχεί μέσα στο σύστημα και το αντισύστημα. Ο αντιφασιστικός αγώνας για να πετύχει, πρέπει να ’ναι ταυτοχρόνως και αντικαπιταλιστικός (και αντιιμπεριαλιστικός). Μακριά από σεχταρισμούς, αλλά απευθυνόμενος στον λαό σε πατριωτική και διεθνιστική βάση.
Δύσκολο, ιδιαιτέρως με την πλύση εγκεφάλου που έχουμε υποστεί τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά αναγκαίο. Οι μνήμες (λόγου χάριν το Ολοκαύτωμα) υποχωρούν, η πολιτικώς ορθή εκπαίδευση γεννά βλάκες που τους λες «καλημέρα» και σου απαντούν με μια μπαρούφα για τον Στάλιν.
Με έναν λόγο, η Αριστερά πρέπει να αυτοεκπαιδευθεί στον εαυτό της: τον λαϊκό και λόγιο πολιτισμό, τις ΕΑΜικές παρακαταθήκες, τους ταξικούς και πατριωτικούς αγώνες των Ελλήνων. Κι έτσι να απευθυνθεί στον λαό. Έναν λαό που έχει αρχίσει να κουράζεται υφιστάμενος προδοσίες όπως αυτές του ΣΥΡΙΖΑ, κοτζαμπασίδικες συμπεριφορές όπως της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ ή διάφορα τσίρκουλα που περιφέρονται στη Βουλή, τα ΜΜΕ και τα ΑΕΙ δολοφονώντας (επί χρυσίω) τις ψυχές των ανθρώπων, τη λογική τους, την παράδοσή τους, την υπόστασή τους, τηνταυτότητά τους.
Σήμερα πολλοί συμπολίτες μας, εργαζόμενοι, επιστήμονες, μη κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες εξακολουθούν να προκόβουν και στην ημεδαπή και την ξένη – όμως ως εξαιρέσεις. Το Κοινό των Ελλήνων στη μεγάλη του πλειοψηφία τυραννεύεται. Και συνεχώς απογοητεύεται. Περιμένει λόγο λαμπρό – ναι, λαμπρό!
Η Αριστερά σήμερα δεν αρκεί να αντιτάσσει στη δυστοπία την ουτοπία (παρ’ ότι ζείδωρη), αλλά να εκφράσει τον λαό μέσα απ’ τον λαό με αγάπη για τον λαό…
ο Στάθης στο Ποντίκι
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου