Είδαμε τι θα συμβεί στον σημερινό συνταξιούχο που η σύνταξη του έχει ήδη κατακρεουργηθεί και έφθασε μετά από συνεχείς περικοπές στα 700, ζώνη στην οποία ανήκουν οι περισσότεροι μεσοαστοί του παρελθόντος.
Όπως καταδείξαμε, το 2019 η σύνταξη του θα φθάσει στα 530 ευρώ, ζώνη φτωχοποίησης σε μια χώρα που το κατά κεφαλήν εισόδημα του μέσου Έλληνα καταρρακώνεται με το κόστους ζωής παραδόξως να αυξάνεται σε όλα τα επίπεδα, φαινόμενο που οφείλεται στην πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης εντός ενός σκληρού νομίσματος.
Ας πάρουμε το ιδανικό παράδειγμα συνταξιούχου με το ιδανικό παράδειγμα αντιμέτρων: Ένας μαγκούφης αυτοεξυπηρετούμενος γέρος με δικό του σπίτι χωρίς άλλο σπιτικό οικογένειας άνεργου παιδιού του να συντηρήσει.
Ιδανικά Αντίμετρα; Πανηγυρική κατάργηση του ΦΠΑ σε βασικά είδη κατανάλωσης. Όχι μείωση αλλά κατάργηση του ΦΠΑ. 0%.
Με τις βεβαρυμμένες υποχρεώσεις και με αιματηρή οικονομία, ο γέρος καταφέρνει να εξοικονομεί 200 ευρώ το μήνα με κάποιον μαγικό τρόπο.Γλυτώνοντας σε αυτά τον ΦΠΑ, κερδίζει 47 ευρώ από το κόστος επιβίωσης.
Με άλλα λόγια, στην πιο ιδανική των περιπτώσεων, το «μηδενικό δημοσιονομικό κόστος» είναι η απώλεια μηνιαίου εισοδήματος 123 ευρώ, κι ετησίου 1400 ευρω…
Φυσικά και τα πράματα δε θα είναι καθόλου τόσο ιδανικά: Το ΔΝΤ ζητά ως αντίμετρο την μείωση των ΦΠΑ επιχειρήσεων, αίτημα λογικό και καλό για την οικονομία που απέχει όμως έτη φωτός από το ιδανικό παράδειγμα που περιγράψαμε για τον μέσο Έλληνα.
Η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύεται το περιεχόμενο των μέτρων. Σε αυτό συμφώνησε. Διαπραγματεύεται τον χρόνο εφαρμογής ώστε το πολιτικό κόστος του θανατηφόρου λογαριασμού να ρθει στους επόμενους.Φέσωμα λέγεται αυτό.
Κι ενώ βλέπουμε την νταλίκα της απόλυτης ισοπέδωσης να ρχεται κατά πάνω μας, με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να είναι κάθε μόριο των ψεμάτων που λένε, το ελληνικό διαδίκυτο σιωπά.
Πλανεμένοι νομίζαμε πως η νίκη της «Πρώτης φοράς αριστεράς» ήταν η νίκη του πληθυσμού. Η δεύτερη νίκη της όμως αποτέλεσε την απόλυτη νίκη του πολιτικού συστήματος έναντι του πληθυσμού. Το ελληνικό διαδίκτυο σιωπά με μια σιωπή πιο ηχηρή από την εποχή Σημίτη, γιατί αυτή τη φορά, η σιωπή είναι οικειοθελής.
Το 2011 το διαδίκτυο είχε πυρακτωθεί: αγανάκτηση, οργή, κρεμάλες, προδότες κλπ κλπ.
Μας έπνιγε το δίκιο. Τώρα μας έχει στραγγαλίσει τ’ άδικο. Όποιος επιμείνει στο δίκιο του 2011 είναι πλέον γραφικός.
Δεν είναι ότι οι Συριζανέλ συνθηκολόγησαν -μετά την νύχτα των μεγάλων μαχαιριών η προθυμία τους είναι μνημειώδης: Είναι ότι οδήγησαν τον πληθυσμό σε συνθηκολόγηση.
Οι αριστερές ηγεσίες, σαν ξεπεσμένοι αριστοκράτες, θεωρούν ότι η ιστορία τους χρωστά κάτι για τους αγώνες των νεκρών και των γέρων. Και έρχονται, φοροεισπράκτορες των δανειστών, να το εξαργυρώσουν από το λαό.
Η ψευδοαντιδραστικότητα των προμνημονιακών ετών συγκρινόμενη με την απόλυτη παράδοση ακόμη και σε ψυχολογικό επίπεδο του σήμερα, δείχνει το πόσο βρώμικη δουλειά έκανε η αριστερά στο να χειραγωγεί τον πληθυσμό για τους δικούς της σκοπούς.
Σήμερα, επιστρέψαμε πλήρως στον κοινωνικό δαρβινισμό. Διεκδικήσεις απολύτως συντεχνιακές λες και η κάθε συντεχνία κάνει πως δεν καταλαβαίνει πως ακόμη κι αν της παραχωρηθεί κάτι από την κυβέρνηση, αυτό θα κλαπεί από άλλους πιο αδύναμους.
«Αντίμετρα» , ισοδύναμα.
Σήμερα θα φάτε χοιρινό: Σκασμός γουρούνια. Κρυφή ελπίδα; Να φάνε ότι προλάβουνε να φάνε και μετά χορτασμένοι να δώσουν την καυτή πατάτα στον ΜαλαΚούλη, για να βρεθούν όλα τα συντρόφια ξανά στους δρόμους, σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Έτσι είναι: πρώτα βγαίνει η ψυχή. Μετά το χούι.
Και είναι μεγάλη φόλα να διαπιστώνεις πως η αριστερά στην Ελλάδα είναι ένα χούι πολύ χρήσιμο στα εκάστοτε μεγάλα συμφέροντα.
Κι ακόμη μεγαλύτερη να χεις αριστερούς που μες την ψευτοπερηφάνια τους αρνούνται να αποδεχτούν πως υπηρετήσαν κάτι το τόσο ποταπό και δόλιο όπως η μετασοβιετική αριστερά.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου