Μόνο μεμονωμένους εθνικούς καπιταλισμούς μπορεί να νικήσει η εργατική τάξη

Ο κόσμος έχει αλλάξει άλλα ο καπιταλισμός συνεχίζει να χωρίζεται σε εθνικό και παγκόσμιο. Αμφότεροι είναι ανταγωνιστικοί μεταξύ τους. Αυτό φαινεται πολύ καθαρά στο σημείο που μια μικρή ελληνική εταιρία ερχόμενη αντιμέτωπη με μια παγκόσμια πολυεθνική καταρρέει.

Είδαμε ότι με τον παγκόσμιο (την παγκοσμιοποίηση των αγορών) δεν βγάζουμε άκρη. Μας μετέτρεψε ήδη όλους σε καταναλωτές φθηνού κινέζικου προϊόντος. Μας ενέταξε έτσι στο παιχνίδι του διεθνούς εμπορικού ανταγωνισμού.Η επέλαση του διάλυσε κάθε κατάκτηση στο βωμό του ανταγωνισμού.

Ειδικότερα όταν η παγκόσμια οικονομία είναι μηδενικού αθροίσματος και ολοι οι πόροι είναι μετρημένοι. Νέοι πόροι δεν έρχονται από κάπου. Ότι προλάβει κι αρπάξει ο ένας θα το χάσει κάποιος άλλος. Οι εταιρίες τα κέρδη τα εμπορεύματα και ο πλούτος κινείται ελεύθερα. Όποια δουλειά χαθεί σε ένα μέρος την παίρνει κάποιος άλλος σε άλλη χώρα.

Όσο ανεβαίνει βιομηχανικά η Κίνα και η ΝΑ Ασία, τόσο παίρνει βιομηχανία από την Ευρώπη. Τα συμφέροντα της εργατικής τάξη μιας περιοχής γίνονται με την παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού, ανταγωνιστικά όλων των υπολοίπων.

Με αυτό τον τρόπο η παγκόσμια εργατική τάξη δέχεται πίεση από την κινεζική εργατική που αναπτύσσεται ταχύτατα και βελτιώνει την θέση της παράλληλα με την κινεζική οικονομία. Αγοράζοντας το κινέζικο πιέζουμε την δική μας εργατική τάξη. Η περίπτωση της Κίνας έδειξε ότι σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού κάθε εργατική τάξη είναι εκ των πραγμάτων ανταγωνιστική της γειτονικής χώρας.

Ο μόνος τρόπος για αντισταθούμε είναι η επιστροφή στους εθνικούς καπιταλισμούς. Η ανάπτυξή αυτών μπορεί να βελτιώσει την θέση των εργαζομένων και μακροπρόθεσμα να αλλάξει τους κοινωνικούς συσχετισμούς δυνάμεων στην κατεύθυνση της κοινωνικής αναδιανομής πλούτου και εξουσίας. Διότι μόνο η κατοχη πλούτου δίνει εξουσία.

Ακόμη, η παγκοσμιοποίηση των καπιταλισμών έδειξε ότι η κάθε εργατική τάξη κάθε χώρας προοδεύει καλύτερα μόνη της, καθώς μπορεί να προστατευτεί και να διαπραγματευτεί καλύτερα. Ειδικότερα όταν έχει να αναμετρηθεί με τους δικούς της καπιταλιστές και έχει απέναντι της ένα ψηφοθηρικό -κατά τεκμήριο- πολιτικό σύστημα.

Αντίθετα είναι απολύτως αδύνατο αυτό όταν οι πολυεθνικές μπορούν ασκήσουν πίεση απευθείας στην κυβέρνηση (ή ακόμη και σε πολλές κυβερνήσεις ταυτόχρονα) ώστε να επιβάλουν εμπορικές συμφωνίες τύπου ΤΤΙΡ και CETA, παρακάμπτοντας ολοκληρωτικά την εργατική τάξη και τα συνδικάτα και τα συμφέροντα των εργαζομένων κάθε χώρας.

Οι πολυεθνικές είναι η πεμπτουσία της παγκοσμιοποίησης και η δράση τους πρέπει να αποτελεί αιτία πόλεμου. Κάθε τοπική εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να απαγορεύσει -με πολιτική πίεση και μποικοτάζ -την λειτουργία πολυεθνικών στην επικράτεια της, δίνοντας έτσι χώρο στους τοπικούς και πιο ευάλωτους τοπικούς καπιταλίστες.

Η παγκοσμιοποίηση των αγορών και του καπιταλισμού κατέδειξε ακόμη την ψυχολογία του ατόμου. Φάνηκε ό,τι αν λόγω των συνθηκών δεν γίνει κατορθωτό να προστατευτούν οι εργαζόμενοι τότε το κάθε άτομο θα βρει στρατηγικές επιβίωσης και θα διασωθεί μόνο του.

Αντίστοιχα σε συνθήκες ευημερίας θα προοδεύσει μόνο του καθώς είναι ανταγωνιστικό του γείτονα. Αυτή είναι η αίτια της απαξίωσης των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων που χαρακτήρισαν τον 20ο αιωνα. Και αυτή η απαξίωση είναι η αιτία της αποψίλωσης των κατακτήσεων των εργαζομένων.

Με δυο λέξεις η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας έκανε τους πλούσιους πλουσιότερους, κατάστρεψε τις εργατικές τάξεις κάθε χώρας και διέλυσε ψευδαισθήσεις περί οικονομικού διεθνισμού.

Πολύ περισσότερο η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας έθεσε το TINA στο κέντρο κάθε αφήγησης, αφήνοντας ακόμη και την ίδια την αριστερά να αναρωτιέται για το αν πράγματι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.»¨

Αυτό συνέβη γιατί η αριστερά αντιλήφτηκε την παγκοσμιοποίηση ως διεθνισμό και όχι ως παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού. Αυτό το δεδομένο είναι που παρέλυσε την αριστερά παγκοσμίως.

Μόνο τους εθνικούς καπιταλισμούς μπορεί να νικήσει η εργατική τάξη. Η ανασύσταση του ελληνικού καπιταλισμού πρέπει να είναι η πρώτη ταξική στόχευση. Να αποτελεί υπαρξιακό στόχο.

Χωρίς ελληνικό καπιταλισμό η ελληνική εργατική τάξη θα διαλυθεί και θα γίνει οικονομικός μετανάστης όπως οι μετανάστες από διαλυμένες χώρες της Ασιας και της Αφρικής. Συμβαίνει ήδη αυτό…

Η πρόταση της αριστεράς όπου γης, πρέπει να είναι η επανεθνικοποίηση των καπιταλισμών παγκοσμίως. Μια ριζοσπαστική πρόταση που θα οδηγήσει στην διαίρεση του καπιταλισμού σε τοπικούς, και θα επιτρέψει σε κάθε εργατική τάξη να συγκρουστεί με τους καπιταλίστες της χώρας της και να πετύχει στόχους και νίκες.

Κάθε νίκη στην μια χώρα θα οδηγήσει στην διάχυση της στις διπλανές χώρες. Κάθε τοπική κοινωνική επανάσταση θα διαχέεται στην γειτονιά της.

Σταδιακά όλοι μαζί να προχωρήσουμε σε βάρος τους μέτρο-μέτρο βήμα-βήμα νόμο-νομο ανασυστήνοντας το κοινωνικό κράτος σε κάθε χώρα και διαχέοντας τον παραγόμενο πλούτο προς τα κάτω.
http://papaioannou-giannis.net/