Γράφει η Τζένη Τσοπάνογλου
Το πρωταρχικό συστατικό κάθε αποτυχίας είναι οφόβος. Άλλωστε αυτό που φοβάσαι σε κατακτά και φυλακίζει την ψυχή σου, πίσω από τα εξουσιαστικά κάγκελα ενός εξουθενωτικού προσκυνήματος σε οποιεσδήποτε ανυποχώρητες ιδέες - ιδεοληψίες, πράξεις - πρακτικές, πιστεύω - πίστεις, εξουσίες - εξουσιαστές.
Και προσδοκάς το "θαύμα" για να σε σώσει από τον διαβρωτικό εγκλωβισμό της ύπαρξής σου, πότε αμυνόμενος και πότε επιτιθέμενος. Είναι ο φόβος του υποταγμένου, του υπηρέτη και η διαστροφή της επικοινωνιακής σχέσης και αναγνώρισης σε αλαζονεία.
Ο δούλος είναι η καρικατούρα του αγωνιστή που πρωταγωνιστεί στο δικό του δράμα, παραχαράζοντας τις προσδοκίες στην διαδρομή πέρα κι έξω από τις πραγματικές του δυνατότητες αντιστρέφοντας την ανικανότητα σε ηρωισμό, την υποτέλεια σε αγώνα, την υπακοή σε ευφυία, τη βλακεία σε τόλμη.
Σ' αυτή λοιπόν την παραμορφωμένη εικόνα γεννιούνται προκαταλήψεις, ψευδαισθήσεις, υβριστικές συμπεριφορές πάντα συνυφασμένες με το πάθος της εξουσίας. Ένα πάθος που εκτρέπει γενναία φρονήματα και οδηγεί στηνκατεξουσίαση για να σβήσει τη δίψα για κατοχή και επιβολή.
Φόβος λοιπόν κι επανάσταση είναι έννοιες αντίθετες, αντιφατικές κι ακραίες.
Η εξαχρείωση και η διαφθορά της ανθρωπότητας είναι αυτή που τον συντηρεί κι επιβάλλει τη δουλική κατάσταση σε καθημερινή εκδήλωση μιας άρρωστης κοινωνίας η οποία καθιστά τους πολίτες της ανίκανους να συνεννοηθούναναμεταξύ τους για μια καθολική ΕΞΕΓΕΡΣΗ.
Η προσβεβλημένη τιμή και η ΕΥΘΥΝΗ (κυρίως για τα παιδιά που μεγαλώνουμε) θα πρέπει να οδηγήσουν στην ελευθερία της επιλογής ενός αληθινού και αποδοτικού αγωνιστή που δείχνει πάντα συγκεκριμένο ενδιαφέρον για τις δύσκολες στιγμές του ΔΙΠΛΑΝΟΥ του.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου