Δυο χρόνια από τον άδικο χαμό του Γιώργου Κοίλιαρη

Δυο μόλις χρόνια πέρασαν από τη μέρα που έφυγε τελείως άδικα από τη ζωή ο δημοσιογράφος Γιώργος Κοίλιαρης.Πολύ λίγος χρόνος για να ξεχαστεί ένας ξεχωριστός άνθρωπος κι εξαίρετος δημοσιογράφος.Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε πέρσι με τη συμπλήρωση ενός έτους από το θάνατό του.

"Ο Γιώργος τραυματίστηκε σε ανθρωπιστική αποστολή στο Αφγανιστάν, μεταφέρθηκε στην Ελλάδα κι έχασε τη μάχη στις 15 Νοεμβρίου 2008.
Ήταν η τελευταία από τις δεκάδες αποστολές που είχε κάνει στις χώρες του Ιράκ, της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, της Βοσνίας, του Ναγκόρνο Καραμπάχ, της Γεωργίας και του Σουδάν.
Εξαίρετος συνάδελφος, αληθινός φίλος, σπάνιος άνθρωπος. Αυτός ήταν ο Γιώργος Κοίλιαρης και έτσι θα τον θυμόμαστε πάντα. Όλοι οφείλουμε, τιμώντας τη μνήμη του να ακολουθήσουμε το φωτεινό του παράδειγμα και τις διδαχές του.Το πρωί φίλοι και συνάδελφοί του βρέθηκαν στο νεκροταφείο Ζωγράφου και τέλεσαν τρισάγιο.

Ο Γιώργος είχε τραυματιστεί σοβαρά στις 9 Οκτωβρίου στον αυχένα και τη σπονδυλική στήλη όταν ανατράπηκε το αυτοκίνητό του. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και μετά στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΚΑΤ, όπου υποβλήθηκε σε κρίσιμη επέμβαση.

Ως πολεμικός ανταποκριτής είχε βρεθεί πολλές φορές στις εμπόλεμες ζώνες της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, του Ιράκ, της Βοσνίας, του Ναγκόρνο Καραμπάχ, της Γεωργίας, του Σουδάν, του Αφγανιστάν.

Κατά την διαμονή του σε ορεινά χωριά του Βορειοανατολικού Αφγανιστάν, ο Γιώργος Κοίλιαρης είχε ευαισθητοποιηθεί από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης του ντόπιου πληθυσμού. Οι άνθρωποι εκεί ζουν χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επαρκή ρουχισμό, τροφή και εκπαίδευση.

Σπάνιος άνθρωπος, εξαιρετικός δημοσιογράφος, μοναδικός φίλος. Ανήσυχο πνεύμα. Ήθελε πάντα να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Χωρίς να παραγνωρίζει τον κίνδυνο, προτιμούσε την έρευνα και το ρεπορτάζ από μια αναπαυτική καρέκλα.

Οι αληθινοί φίλοι δεν απομακρύνονται ποτέ ο ένας από τον άλλο. Θα έχουμε το λαμπερό σου παράδειγμα να μας οδηγεί. Θα έχουμε τις διδαχές σου. Θα θυμόμαστε ότι δεν έκανες δημοσιογραφία από το τηλέφωνο ή από το γραφείο. Θα θυμόμαστε ότι μας δίδασκες ήθος και ηθική.

Θα έχουμε οδηγό το λαμπρό σου παράδειγμα συναδελφικής αλληλεγγύης. Θα κρατήσουμε το πηγαίο σου χαμόγελο και το ευρηματικό σου χιούμορ. Θα θυμόμαστε όλοι ότι ήσουν αληθινός και αυθόρμητος. Ότι ήσουν παλικάρι. Το' λεγε η ψυχή σου. Το 'λεγε η καρδιά σου."
Ανεργοι Δημοσιογράφοι 15/11/2009