Οχι στου Γουδή,στον Κορυδαλλό

ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟΝ ΕΝΟΧΟ

Γράφει ο Ορέστης Ατρείδης

Χρόνια τώρα, μας έχετε ρίξει στα Τάρταρα. Διαλύσατε τα πάντα αλλά πάνω απ΄όλα διαλύσατε τις ζωές μας και τις ελπίδες μας, χαραμίσατε τους κόπους των γονιών μας ξεφτιλίσατε τις θυσίες των παππούδων μας. Σχεδόν έναν αιώνα τώρα οι ίδιοι και οι ίδιο την πληρώνουμε, οι δικοί μας παππούδες πείνασαν και έχασαν παιδιά στους πολέμους, οι δικοί μας γονείς περπάτησαν ξυπόλυτοι από καμένα χωριά σε άδικες μεγαλουπόλεις. Οι δικοί τους γενιά προσπάθησε, δούλεψε, έχτισε, δημιούργησε, πλήρωσε και ξαναπλήρωσε για να γίνει αυτή η χώρα, για να θρέψει εμάς τα παιδιά της, να μας μεγαλώσουν, να μας σπουδάσουν και ταυτόχρονα να πληρώνουν, να θρέφουν, να μεγαλώνουν και να σπουδάζουν και σας. «Οι μανάδες μας βύζαιναν στο ένα στήθος εμάς και στο άλλο εσάς». 

Και τώρα τι; Πάλι οι δικές μας οικογένειες να καταστραφούν, πάλι τα δικά μας όνειρα να παγώσουν, πάλι εμείς να παλέψουμε να επιβιώσουμε και σεις να ζείτε, να δοξάζεστε, να μένετε στην ιστορία και μείς στην ανυπαρξία!!! Πάλι εσείς να κάνετε όνειρα και οικογένειες και μείς υπομονή και ελπίδα!!! Δεν μπορούμε άλλο, δεν μπορούμε έτσι!!Και σεις εκεί, να διαλύετε τα πάντα και να μας φωνάζετε να τα ξαναχτίσουμε εμείς και να μας κουνάτε και το «βούρδουλα απειλητικά»!! Κάθε φορά που η χώρα καταφέρνει κάτι, εσείς να βγαίνετε μπροστά, να κοκορεύεστε και να φουσκώνετε σαν τα παγώνια και κάθε φορά που από δικά σας λάθη η χώρα πάει για «φούντο» να τρώμε όλοι μαζί την ξευτίλα και την διαπόμπευσή, όλοι μαζί και κυρίως εμείς να νοιώθουμε φταίχτες και να πληρώνουμε σαν εγκληματίες. Και σεις σαν τις θλιμμένες «χήρες» να κλαίτε με κροκοδείλια δάκρυα πάνω από τις ταφόπλακες των ζωών μας και των ψυχών μας.

Δεν αντέχουμε άλλο και όχι μόνο οικονομικά αλλά και ψυχολογικά! Διαλύσατε τα πάντα αλλά πάνω απ΄όλα διαλύσατε τις ζωές και τις ελπίδες μας. Μας έχετε τρομοκρατήσει τις ψυχές, μας έχετε παγώσει τις ζωές κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα: να πουλήσουμε, να αγοράσουμε, να δουλέψουμε, να απεργήσουμε, να ανοίξουμε μαγαζί, να βάλουμε λουκέτο, να χωρίσουμε, να παντρευτούμε,, να προχωρήσουμε, να γυρίσουμε, να σταματήσουμε στη μέση του δρόμου και να βάλουμε τις φωνές. Μας κόψατε, μας κάψατε, μας καταστρέψατε τους δρόμους, το μόνο που ξέρετε να φτιάχνετε είναι αδιέξοδα: Κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, ιδεολογικά και ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ!

Χρόνια τώρα σας βλέπουμε να τρώτε, να καταληστεύετε το δημόσιο χρήμα και να μας κάνετε και συνενόχους, με την ανοχή μας, σε αυτό το έγκλημα. Χρόνια τώρα ανεχόμαστε τους άχρηστους να μας λένε τεμπέληδες και κλέφτες. 

Δεν γίνετε άλλο κάποιοι ευθύνονται και μείς πιο πολύ που σας ανεχτήκαμε, που αποκοιμηθήκαμε στο μαξιλάρι του νεοπλουτισμού του ΄90 και στης αποχαύνωσης της τηλε-δημοκρατίας του 2000. Αλλά εμείς τις ευθύνες μας τις πήραμε και ξεχρεώσαμε. Χρόνια τώρα «μαστουρώσαμε στην ανυπαρξία μας», γίναμε τηλεθεατές της σαπουνόπεράς σας.

 Μάθαμε να ζούμε με τους «Δράκους» των επιχειρήσεων και των κομμάτων. 

Τώρα πρέπει να πληρώσετε και σεις. Έστω κάποιοι από σας. Έτσι, για να μου ικανοποιηθεί και μένα μια ανάγκη. Έτσι από άχτι. Έτσι σαν την τελευταία επιθυμία του μελλοθάνατου. Αφού θα πεθάνω εγώ, η αξιοπρέπεια μου, η ελπίδα μου, θέλω «να πάρω και κάποιον άλλο μαζί μου στον κατήφορο». Δεν με νοιάζει αν θα τιμωρηθούν λίγοι ή πολλοί, αν ανάμεσά τους βρεθεί και κάποιος αθώος, γιατί ο ίδιος μπορεί να μην έκλεψε αλλά το χέρι που έκλεβε το είδε και δεν είπε τίποτε. Όπως δεν έλεγα και εγώ όταν έβλεπα τους συνδικαλησταράδες του δημοσίου να κανονίζουν τις επιτροπές με τους δικούς τους, όπως δεν ζήτησα να δω ποιοι ήταν αυτοί που έπαιρναν τα εκτός έδρας όπως είδα και δεν μίλησα να κλέβουν τον μικρομεσαίο οι μεγάλες πολυεθνικές και δεν είπα τίποτα όταν είδα την γυναίκα υπουργού να παίρνει τρεις μισθούς, είδα και την γυναίκα του πρώην πρωθυπουργού να γίνεται γιατρός σε μια νύχτα και δεν μίλησα, να φεύγουν τα λεφτά για τις ΜΚΟ και πάλι το βούλωσα, ανέχτηκα και έδωσα φακελάκι σε γιατρό, ανέχτηκα να ζητιανεύω από μια νοσοκόμα καθαρό σεντόνι για τον άρρωστο ανέχτηκα, είδα, το βούλωσα, σιώπησα και απομονώθηκα.

Αποξενώθηκα από την κοινωνική και πολιτική μόρφωση, αποξενώθηκα από τον εαυτό μου, κάλυψα την ανάγκη μου για κοινωνική δικαιοσύνη με μια βόλτα στην αγορά και την ελπίδα μου για μια καλύτερη ζωή σε μια νίκη της εθνικής, την ανάγκη μου για καλή μουσική και τέχνη στη δόξα της Παπαρίζου.

Τώρα εγώ πληρώνω και θέλω να πληρώσετε και σεις μαζί μου, κ.κ. πρώην Πρωθυπουργοί, υπουργοί των οικονομικών και υπουργοί παιδείας (γιατί παθαίνουμε όλα αυτά που παθαίνουμε επειδή στόχος σας είναι να μας κρατάτε εξειδικευμένους - αμόρφωτους). Θέλω να τους καθίσετε στο σκαμνί τώρα, να τους βάλετε να απολογηθούν σε όλο τον ελληνικό λαό, να τους πάρετε πίσω συντάξεις και μισθούς και έδρες στα πανεπιστήμια όσοι έχουν. Θέλω να δω κάποιον από αυτούς που έφταιξε να πληρώσει σε χρήμα και σε αξιοπρέπεια. 

Το ξέρω η τιμωρία κάποιων δεν θα μου λύσει τα προβλήματα μου αλλά ίσως αν δω κάποιον απ΄αυτούς να καταρρέει, σταματήσω να αισθάνομαι τόσο ΚΟΡΟΙΔΟ. Στο κάτω κάτω της γραφής και στην Μικρασιατική καταστροφή έφταιξαν πολλοί και την πλήρωσαν μόνο οι έξι στο Γουδί. Μπορεί, σχεδόν 90 χρόνια μετά, να λέμε πως η εκτέλεση ήταν άδικη, σκληρή, κ.λ.π κ.λ.π όμως για την εποχή της ήταν απαραίτητη. Τώρα θέλω και γω το δικό μου Γουδί. Δεν θέλω εκτέλεση, θέλω δίκη και φυλάκιση. Θέλω να απολογηθούν δημόσια όλοι οι πρώην εν ζωή, πρωθυπουργοί και υπουργοί οικονομικών. 
Δεν θέλω τυφλή εκδίκηση, θέλω τιμωρία των ενόχων!

Θέλω επιτέλους κάποιοι να τρυγήσουν τα «σταφύλια της οργής»!!!!