της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ
ΤΟΥΣ ΕΒΛΕΠΑ και τους καμάρωνα. Τους έφτυνα να μην τους ματιάσω! Τα μανάρια μου, τα καμάρια μου, τα αστέρια μου! Οι εθνομπαμπάδες και οι εθνομαμάδες! Οι κοστουμάτοι και οι ταγεράτες! Βουτηγμένοι στην οδύνη και τη συντριβή, κράτησαν ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς των αιματηρών επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας. Ενα λεπτό: μισό για την οδύνη κι άλλο μισό για τη συντριβή. Και μόλις πέρασαν τα 60 δευτερόλεπτα, ο καθένας επέστρεψε στη ρουμπίτσα του. Η ζωή συνεχίστηκε. Ενα λεπτό αργότερα...
Οι 300 του Λεωνίδα έπεσαν για την πατρίδα. Οι 300 της Βουλής έριξαν την πατρίδα. Την έριξαν στην απελπισία, στο αδιέξοδο, στην καταστροφή. Την έκαναν σαν τα μούτρα τουςτα οποία δεν είναι και για χόρταση!
ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΝΑ η μαμά μου μού είπε πως όταν κάθεσαι να φας, μετά πληρώνεις και τον λογαριασμό. Δεν μου είπε πως άλλοι τρών΄ κι άλλοι πληρώνουν. Αλλοι χλαπακιάζουν τον άμπακο κι άλλος ψάχνει τις τσέπες του για φραγκοδίφραγκα!
Κι έρχομαι και ρωτάω, η αγνή χωριατοπούλα (πριν να τρελαθώ τελείως, πριν να μετατραπώ σε Αστέρω- υστέρω- «μάνα μου είναι τα βουνά, πατέρας μου ο κάμπος»):
γιατί οι 300 πρέπει να είναι 300; Γιατίσ΄ αυτήν τη χώρα τη μικρή που μοίρα δεν τη μοίρανε- πρέπει να έχουμε τόσους βουλευτές; 11.000.000- στο περίπου- νοματαίοι είμαστε. Οι Γερμανοί που είναι 80.000.000, ζωή να ΄χουν- λέμε τώρα και καμιά μαλακία, να περάσει η ώρα!- εκπροσωπούνται από 600 βουλευτές. Με τα απλά μαθηματικά, αν κάνουμε την αναγωγή, εμείς εδώ- σύμφωνα με το γερμανικό σύστημα- θα έπρεπε να έχουμε 75 βουλευτές!
Κι εγώ σου λέω, δεν μας κάθεται το νουμεράκι. Και δεν μας κάθεται γιατί με βάση το Σύνταγμα το μίνιμουμ είναι οι 200. Που για
τα δικά μου, λιτά και μίνιμαλ γούστα, καμιά 100σταριά φτάνουν και περισσεύουν!Κανένα στερητικό σύνδρομο δεν θα μου προέκυπτε!
ΕΓΙΝΑΝ, μας είπε ο Πρωθυπουργός, περικοπές στα δώρα των βουλευτών. Γιατί μόνο στα δώρα, καλά μου παιδιά; Γιατί όχι και στους μισθούς; Ξέρω... Ξέρω... Οι βουλευτές έχουν έξοδα μετακίνησης, έξοδα παραστάσεων και δεν συμμαζεύεται. Ειδικά οι εκλεγμένοι στην περιφέρεια πρέπει να διατηρούν- και να συντηρούν- δύο γραφεία. Κι εγώ τι πρέπει να πράξω τώρα; Να κάνω το σκατό μου παξιμάδι, για να μη χάσει το γραφείο του ο άλλος;
Ας στήσει ένα τραπέζι με έναν κομπιούτορα στην αποθήκη του σπιτιού του, δικό του το πρόβλημα!
Ξέρω... Ξέρω... Αναλογικά με τους βουλευτές των άλλων κρατών οι δικοί μας είναι οι πιο χαμηλά αμειβόμενοι. Αναλογικά, όμως με τους εργαζόμενους στα άλλα κράτη, οι δικοί μας επίσης είναι στα μαύρα Τάρταρα. Κόψτε, λέμε! Πάρτε ένα ψαλίδι, ένα μαχαίρι, μια χαντζάρα- μη σου πω- και κόψτε!
Γιατί τα καλά τα παλικάρια που τώρα στερούνται το δωράκι τους, ξέρουν κι άλλα μονοπάτια. Το ξέρετε ότι πληρώνονται έξτρα την κάθε συνεδρίαση; Το ξέρετε ότι για να «ρεφάρουν» τα λεφτά που χάνουν από το δώρο, έχουν φτάσει να κάνουν μέχρι και 10 συνεδριάσεις την ημέρα;
Τόσο πολύ «πονάνε» αυτόν τον τόπο!
Μόνο που ο μαύρος καημός τους εξαντλείται στα παράθυρα των δελτίων και στις συνεντεύξεις. Μένει στα λόγια και δεν φτάνει μέχρι την τσέπη!
ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ, μειώστε τον αριθμό βουλευτών- όσο πάει πιο κάτω. Κάντε περικοπές στους μισθούς τους. Καταργήστε παροχές, χλιδές, αμάξια, φρουρές, επιδόματα.
Στα ζόρια, ο εκπρόσωπος του λαού οδηγεί και ο λαός έπεται. Εδώ ας μη ζητάμε να οδηγεί ο λαός και ο εκπρόσωπος να έπεται.
Γιατί την «οργή λαού» δεν την έχουμε ακουστά, απλώς: τη νιώθουμε στο πετσί μας!
(Το «μικρό κι ασήμαντο θεματάκι» της βουλευτικής ασυλίας που επιτρέπει σε όλα τα λαμόγια, τους ψεύτες και τους κλέφτες να πίνουν καφέ στο Κολωνάκι, θα το πιάσω μια άλλη μέρα. Μια μέρα που η πίεση και η αδρεναλίνη μου θα είναι σε πιο φυσιολογικά- για την εποχή επίπεδα!)
Και αν σήμερα τσουβαλιάζω ΚΑΙ τους 300 σε ένα ντορβά, δεν σημαίνει πως δεν διαχωρίζω τους 5-10, άντε 15, που αξίζουν. Ομως, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Ούτε δύο, μη σου πω!
Ενός λεπτού σιγή... Για ένα κοινοβουλευτικό σύστημα που έχει πεθάνει και δεν το ξέρει...
.jpg)