Μια κρίσιμη μάχη που μας αφορά 1) Οι Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου 2024 -όπως αναμενόταν- πέρα από τη μεγάλη αποχή ανέδειξαν και την ακροδεξιά νικήτρια σε μια σειρά από χώρες της ΕΕ (Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία Βέλγιο, Ολλανδία κ.λπ.), χώρες που δίνουν τον παλμό των ευρωπαϊκών εξελίξεων.
Αναμφίβολα, η Γαλλία (δευτερευόντως η Γερμανία) είναι η χώρα που από το βράδι της Κυριακής 9/6 είναι πιο κοντά στο επίκεντρο του πολιτικού «σεισμού», βιώνοντας έντονα τις συνέπειές του, που αναμφίβολα θα έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην ΕΕ και όχι μόνο. Σίγουρα ο Μακρόν (και ο μακρονισμός) είναι ο μεγάλος ηττημένος και νικήτρια η Λεπέν, που ετοιμάζεται να δει τον εκλεκτό της Πρωθυπουργό, μετά τις πρόωρες εκλογές της 30ης Ιουνίου και της 7ης Ιουλίου.
2) Η εκλογική αναμέτρηση στην Γαλλία είναι παρά πολύ κρίσιμη – όχι βέβαια όπως στο παρελθόν, αλλά σίγουρα θα καθορίσει όχι μόνο το μέλλον και τις δυνατότητες της ακροδεξιάς κάθε απόχρωσης αλλά και του εργατικού κινήματος και μάλλον κυρίως αυτού.
Ο κίνδυνος από τις ανερχόμενες ακροδεξιές δυνάμεις, ιδιαίτερα σε χώρες σαν τη Γαλλία και τη Γερμανία, είναι πραγματικός και μεγάλος για το ευρωπαϊκό προλεταριάτο και όχι μόνο.
Ο Μακρόν, με την ξαφνική και πραξικοπηματική του κίνηση της διάλυσης του Κοινοβουλίου, δεν σκοπεύει να ρίξει τη Γαλλία στο «χάος» και στο «χείλος του γκρεμού»– όπως επιπόλαια και προπαγανδιστικά λέγεται– αλλά να σώσει τον καταρρέοντα καπιταλισμό της Γαλλίας και το ετοιμόρροπο οικοδόμημα της ΕΕ.
Ο Μακρόν ξέρει ότι δεν έχει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να κερδίσει τις εκλογές της 30ης Ιουνίου και 7ης Ιουλίου, ειδικά μετά τη συγκρότηση του Νέου Λαϊκού Μετώπου και ότι δεν μπορεί να «παίξει» με το εξασθενημένο δίλημμα «Μακρόν ή Λεπέν».
Αυτό που επιδιώκει ο Μακρόν είναι μια συγκυβέρνηση, τη λεγόμενη «συγκατοίκηση» με τον «Εθνικό Συναγερμό» της Λεπέν (ίσως και με το Λαϊκό Μέτωπο, αν και αυτό είναι λιγότερο πιθανό) και ακόμη μια ομαλή διαδοχή/παράδοση της Προεδρίας το 2027 στην ακροδεξιά της Λεπέν, κάτι για το οποίο φαίνεται έχει και το «ναι» από το μεγάλο γαλλικό κεφάλαιο.
Αν και έχει ιδιαίτερη σημασία η Γαλλία, όπως και η άνοδος του Εθνικού Συναγερμού στην εξουσία, αυτές οι συγκυβερνήσεις των αστικών νεοφιλελεύθερων κομμάτων με τα ακροδεξιά και φασίζοντα κόμματα, ή και κυβερνήσεις μόνο από τέτοια κόμματα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στη «δημοκρατική» ΕΕ, πάντοτε με τις ευλογίες του μεγάλου κεφαλαίου.
Άλλωστε έχει αποδειχτεί ότι οι «αντισυστημικές» παρλαπίπες των ακροδεξιών γρήγορα πετιόνται στο καλάθι των αχρήστων (π,χ. Μελόνι (Ιταλία), Βίντερς (Ολλανδία), Όρμπαν (Ουγγαρία) κ.λπ) – και αυτοί ενσωματώνονται στο σημερινό καθεστώς της ΕΕ, τουλάχιστον προς το παρόν.
Ποιοι ευθύνονται
3) Είναι τεράστια η ευθύνη των δυνάμεων που ανταγωνίζονται σήμερα στη Γαλλία για την κατάσταση του γαλλικού προλεταριάτου. Δεν έχει καμιά πραγματική αξία η κατηγορία που απευθύνει ο ένας ενάντια στον άλλον, ότι η νίκη του αντιπάλου τους οδηγεί στην καταστροφή.
Ο νεοφιλελευθερισμός, ιδιαίτερα του Μακρόν, έχει οδηγήσει σε μια φτωχοποίηση, σ’ ένα εκφυλισμό των κοινωνικών και ανθρώπινων αξιών χωρίς προηγούμενο. Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία ζουν καθημερινά μια καταστροφή του βιοτικού τους επιπέδου και της ίδιας τους της ζωής:
– Αφού δεν μπορούν πλέον να γεμίσουν το καλάθι στο σούπερ μάρκετ, αφού δεν έχουν θέρμανση ή θερμαίνονται με πρόχειρα μέσα, αφού ο μισθός μόλις και μετά βίας καλύπτει τις πρώτες 18-20 μέρες του μήνα και δεν χρησιμοποιούν πλέον το παλιό τους αυτοκίνητο επειδή το ρεζερβουάρ είναι άδειο.
– Αφού οι συνταξιούχοι αναγκάζονται/υποχρεώνονται να ζήσουν με μια πενιχρή σύνταξη των 1.000 ευρώ μετά από δουλειά μιας ολόκληρης ζωής.
– Αφού οι λαϊκές και εργατικές γειτονιές έχουν μετατραπεί σε γκέτο φτωχών που δεν μπορούν να υπολογίζουν σε τίποτα, ούτε στα εγκαταλελειμμένα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία.
– Αφού μετά τον εξοστρακισμό της από το σχολείο η νεολαία εμπλέκεται με το «εμπόριο»/ trafficking κάθε είδους.
– Αφού ο Μακρόν με τα πολεμοχαρή σχέδιά του σε Ουκρανία και Παλαιστίνη ρίχνει λάδι στις δυο μεγάλες πολεμικές συγκρούσεις της εποχής μας.
4) Είναι ανάγκη για να μπει ένα τέλος στην καταστροφή, ακόμη και θέμα ζωής ή θανάτου να ανατραπεί ο Μακρόν. Είναι ανάγκη να αλλάξουν ριζικά τα πολιτικά πράγματα στη Γαλλία. Αλλά αυτή η αλλαγή δεν πρόκειται να έρθει από τους λίγο ως πολύ νεοφιλελεύθερους κεντροαριστερούς του Νέου Λαϊκού Μετώπου (ΝΛΜ).
Αυτοί οι πολιτικοί και τα κόμματα που «ενώθηκαν» –μόλις χθες σκοτώνονταν μεταξύ τους– για να «πολεμήσουν» τον Μακρόν και την Λεπέν και να εκπροσωπήσουν, υποτίθεται, τα συμφέροντα των εργαζόμενων, είναι βέβαιο ότι αν γίνουν στην κυβέρνηση θα πετάξουν τις υποσχέσεις τους στο καλάθι των αχρήστων και θα υπηρετήσουν τα αντεργατικά σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Κάθε φορά που οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία εναποθέτουν/αναθέτουν τις ελπίδες του σ’ αυτά τα κεντροαριστερά κόμματα ή Λαϊκά Μέτωπα, εξαπατώνται, προδίδονται και παραδίδονται άοπλοι στην λιτότητα, την ανεργία, την ακρίβεια… στις ιδιωτικοποιήσεις, στα μνημόνια, στα συμφέροντα των εχθρών τους.
Αυτό έκαναν τα προηγούμενα χρόνια στη Γαλλία ο Μιτεράν, ο Ζοσπέν, ο Ολάντ (των Σοσιαλιστών) και πάνω από όλους αυτούς και πολύ πιο χειρότερα και καταστροφικά στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας. Το πρόγραμμα που παρουσίασε το ΝΛΜ χαρακτηρίζεται μόνο –πέρα από κάποιες αόριστες και δειλές υποσχέσεις υπέρ των εργαζομένων–από την πλήρη συμφωνία με την πολιτική του Μακρόν στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη (η Χαμάς χαρακτηρίζεται τρομοκρατική οργάνωση!).
5) Όλα αυτά και όλοι αυτοί έστρωσαν το δρόμο στην Λεπέν και τον Εθνικό Συναγερμό. Σε γενικές γραμμές, αυτός θα είναι ο δρόμος που θα ακολουθήσει ο ακροδεξιός υποψήφιος Ζ. Μπαρντελά, αν γίνει πρωθυπουργός: επίθεση στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων σε όποιο βαθμό χρειαστεί για την υπεράσπιση του γαλλικού κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.
Πριν ακόμη πάρει την εξουσία ο υποψήφιος της Άκρας Δεξιάς έσπευσε να δώσει διαβεβαιώσεις στους καπιταλιστές. «Ξέχασε» να αναφέρει για επιστροφή των ορίων συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια (από 64 που τα είχε ανεβάσει ο Μακρόν), όπως είχε υποσχεθεί η Λεπέν το 2022.
Δεν ξέχασε, όμως, να μιλήσει για μέτρα ενάντια στους μετανάστες, γι’ αυτούς τους εργαζόμενους που σηκώνονται από τα χαράματα για να εργαστούν στις χειρότερες και πιο κακοπληρωμένες δουλειές. Με ρατσιστικές απόψεις προσπαθεί να διαιρέσει τους εργαζόμενους, να στρέψει τον ένα ενάντια στον άλλον και με αυτό τον τρόπο να εξασφαλίσει την κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου.
Τι πρέπει να γίνει
6) Οι γάλλοι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία πρέπει να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις και να προετοιμάσουν του αγώνες τους ενάντια σ’ όλους αυτούς του πολιτικούς και τα κόμματα: Μακρόν, Εθνικός Συναγερμός, Νέο Λαϊκό Μέτωπο.
Ο δρόμος της Λεπέν και του Εθνικού Συναγερμού δεν εμποδίζεται από το να αναθέσουν τις ελπίδες τους και να δώσουν βάση στις υποσχέσεις του Νέου Λαϊκού Μετώπου και πολύ περισσότερο του Μακρόν –τώρα υπόσχεται και αυξήσεις μισθών!–, που είναι έτοιμος να σύρει την Γαλλία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη σ’ ένα καταστροφικό πόλεμο με τη Ρωσία.
Ο δρόμο της Λεπέν προς την εξουσία θα εμποδιστεί μονάχα από τους αγώνες των εργατών και της νεολαίας και από τις πολιτικές δυνάμεις που είναι ταγμένες υπέρ των συμφερόντων τους. Η ΟΚΔΕ στις εκλογές της 30ης Ιουνίου υποστηρίζει την οργάνωση Lutte Ouvriere (Εργατική Πάλη) και προτείνει να ψηφιστεί.
7) Στον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών (7 Ιουλίου), εκτός άλλων δεδομένων, από ό,τι φαίνεται καμιά δύναμη υπέρ των εργατικών συμφερόντων δεν πρόκειται να είναι παρούσα και επομένως αποκλείεται να υποστηριχτεί από την ΟΚΔΕ.
Εκείνο που πιστεύουμε ότι είναι το καλύτερο για το γαλλικό αλλά και για το ευρωπαϊκό προλεταριάτο, είναι να μην ταχθεί με το μέρος καμιάς πολιτικής δύναμης όχι μόνο με τον Εθνικό Συναγερμό, πράγμα που είναι αυτονόητο, αλλά ούτε με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, και τον Μακρόν.
Κύριο και αναγκαίο καθήκον είναι η προετοιμασία των αγώνων των εργαζομένων για τις αποφασιστικές μάχες της επόμενης περιόδου –μέσα στις οποίες περιλαμβάνεται και οι εκλογές για την Προεδρία το 2027–, ώστε να ηττηθεί το σύμβολο και ηγέτιδα δύναμη της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, αλλά και όλοι εκείνοι που την έθρεψαν και τη γιγάντωσαν τα προηγούμενα 40 χρόνια και πούλησαν τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων στο μεγάλο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.
Για να μπει ένα τέλος σ’ αυτό τον διαρκή κατήφορο προς την άβυσσο, για να αλλάξουν ριζικά τα πολιτικά πράγματα στη Γαλλία και την Ευρώπη. Για να προχωρήσει η πάλη για τη διάλυση της ΕΕ, αυτής της σφηκοφωλιάς αντιδραστικών δυνάμεων. Για μια Ευρώπη των Εργαζομένων, δημοκρατική, ριζοσπαστική, Σοσιαλιστική.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου