Στις 26 Αυγούστου του 1922 στη Σμύρνη ήξεραν πως το μέτωπο είχε σπάσει, οι Ελληνες οπισθοχωρούσαν ενώ οι Τούρκοι προέλαυναν. Αλλά δεν μάζευαν τα πράγματά τους για να φύγουν, δεν έφτιαχναν τις βαλίτσες τους, δεν άδειαζαν τα μπακάλικα - δεν υπήρχαν και σουπερμάρκετ τότε...Γράφει ο Ιάσωνας Τριανταφυλλίδης
Στις 26 Αυγούστου του 1922 η ζωή συνεχιζόταν στη διεθνή και ελληνική μαζί Σμύρνη, που καμάρωνε ότι «εμείς δεν μιλάμε τουρκικά, εδώ οι Τούρκοι μιλάνε ελληνικά, δεν είμαστε στην Κωνσταντινούπολη που αναγκάζονται να μιλάνε τουρκικά». Δεν φαντάζονταν πως και αυτό ακριβώς θα πλήρωναν σύντομα ακριβά.
Στις 26 Αυγούστου του 1922 στο διεθνές λιμάνι της Σμύρνης υπήρχαν πολεμικά πλοία απ’ όλες τις χώρες της Αντάντ που είχε κερδίσει τον πόλεμο, τα οποία φάνταζαν σαν απόρθητο τείχος για την ασφάλεια των κατοίκων - όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά και των Αρμενίων, των Εβραίων, των Λεβαντίνων, όλων. Μπορεί να ήταν όλοι Τούρκοι υπήκοοι, μπορεί να μην μπορούσαν να βγάλουν χαρτιά ως Ελληνες, αν και ήταν, αλλά τι σχέση είχε αυτό;
Μήπως τόσα και τόσα χρόνια Ελληνες δεν ήταν που είχαν δει τόσους και τόσους να περνάνε σαν κατακτητές από εκεί; Τώρα ήταν πιο ασφαλείς. Οι Τούρκοι μπορεί να προέλαυναν και να πλησίαζαν στη Σμύρνη αλλά ήταν οι χαμένοι του πολέμου. Θα σέβονταν και θα φοβούνταν όλες αυτές τις δυνάμεις στο λιμάνι με τον διεθνή πληθυσμό και τις ευρωπαϊκές συνθήκες.
Στις 26 Αυγούστου του 1922, 102 χρόνια πριν από σήμερα, τα κορίτσια κάθονταν στα μπαλκόνια και στις βεράντες των σπιτιών της Σμύρνης και κεντούσαν και στο περίφημο ξενοδοχείο «Κρέμερ» κάποιοι έπιναν τον καφέ τους και συζητούσαν με ανησυχία, με φόβο -αλλά όχι και με τρόμο- για το τι μέλλει γενέσθαι...
Η ανησυχία και ο φόβος στις 26 Αυγούστου του 1922 είχαν αντικαταστήσει τον ενθουσιασμό και τη χαρά εκείνης της ημέρας του 1919 που οι Ελληνες στρατιώτες είχαν αποβιβαστεί στη Σμύρνη και η Σμύρνη ήταν επιτέλους ελληνική. Αλλά τρόμος δεν υπήρχε γιατί η Σμύρνη ήταν διεθνής πόλη.
Τι στο καλό; Ολοι αυτοί στα πλοία θα κάθονταν απλοί παρατηρητές ενώ ο Κεμάλ και οι δικοί του θα έβαζαν φωτιά σε μια ολόκληρη ευημερούσα πόλη, θα έσφαζαν τους κατοίκους της με τον πιο άγριο τρόπο, θα έφταναν σε καταστροφές, βιασμούς, λεηλασίες και κτηνωδίες που μπροστά τους τα ανάλογα κατορθώματα του Αττίλα, του Τζένγκις Χαν θα φαίνονταν σαν τη θεία Λένα;
Αυτά δεν γίνονται στον 20ό αιώνα...
Μόνο που αυτά έγιναν στις 29 Αυγούστου 1922, μόλις τρεις μέρες μετά, και ήταν ένα μάθημα για όλους πως πάντα πρέπει να σκέφτεσαι ότι όσο υπέροχα και να είναι τα πράγματα στη ζωή σου στις 28 Αυγούστου το βράδυ, όσο ασφαλής και αν αισθάνεσαι, είναι πολύ πιθανό να ξημερώσει μια 29η Αυγούστου και η ζωή σου να γίνει στάχτη και να πρέπει και να προσπαθήσεις να επιζήσεις και να ξεκινήσεις από την αρχή.
Πέρα από την κτηνωδία, την καταστροφή, πέρα από το ιστορικό μάθημα και -γιατί όχι- τη σιγουριά πως οι Τούρκοι δεν αλλάζουν ποτέ, ας έχουμε όλοι βαθιά μέσα στο μυαλό μας αυτό τουλάχιστον: Κάθε ήρεμο βράδυ της 28ης Αυγούστου μπορεί να επιφυλάσσει μια καταστροφή στις 29 και να δεις τη Σμύρνη, δηλαδή τη ζωή σου, να καίγεται εκεί που δεν το περιμένεις, αλλά και από την άλλη κάθε καταστροφή στις 29 είναι στο χέρι σου να τη μετατρέψεις, όσο και αν φαίνεται τρελό, σε όπλο υπέρ σου. Στο κάτω κάτω ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό...
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου