«Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία»! Γιατί η Ιστορία δεν τελείωσε…

του Γεράσιμου Χολέβα

Είναι κάποιες μέρες που η συζήτηση γίνεται δύναμη και μπορείς ν’ ακούς το μικρό χτύπο της επόμενης μέρας. Τότε, όταν ακούς για πρωινά που έφυγαν, μα κρατήθηκε το νήμα και συνέχισαν να ζωντανεύουν οι στιγμές τους. 

Οι λέξεις κυλούν ασταμάτητα. Ανοίγουν καινούριες διαδρομές, εμφανίζονται νέα κι απροσδόκητα εμπόδια, βουνά ολόκληρα για την κατανόηση του επόμενου νοήματος. Το βλέμμα, όμως, τα «ξεπερνά», πάει μακριά, ξανοίγεται, είναι μακρύς τούτος ο δρόμος.

Κι ενώ στο δρόμο βαδίζουν καινούρια πρόσωπα, γεμάτα ελπίδες, προσδοκίες και πείσμα, οι κυρίαρχοι δημοσιεύουν στεγνά, ρηχά και απονευρωμένα μηνύματα για το Πολυτεχνείο. Μηνύματα που φαίνεται πως βγαίνουν «υποχρεωτικά» και προσαρμόζονται στις «απαιτήσεις των καιρών», μηνύματα τόσο αλλιώτικα απ’ αυτά που γράφτηκαν στους τοίχους του Νοέμβρη του ’73.

Γράφοντας για το Πολυτεχνείο, γράφοντας για κάθε μάχη που δεν έζησες, πάντα σε πιάνει ένα «σφίξιμο». Παράλληλα, μια τέτοια μέρα έρχονται στο μυαλό ορισμένοι απ’ τους πολλούς που συμμετείχαν στο Πολυτεχνείο και την αντιδικτατορική πάλη.

Ορισμένους έχεις την τύχη να τους γνωρίσεις. Ας αφήσουμε απ’ έξω εκείνους που μετά από χρόνια δήλωσαν «ήμουν κι εγώ εκεί», λες και πρόκειται για κάποιο κοσμικό γεγονός. Ας μείνουμε σε αυτούς που έδρασαν και αγωνίστηκαν, γνωρίζοντας τους κινδύνους, σε αυτούς που πάλεψαν και σήμερα δεν «εξαργυρώνουν».

Δε θα τους δει κανείς να διηγούνται με υπεροπτικό ύφος τα «κατορθώματά» τους, υποστηρίζοντας ότι «εγώ στα νιάτα μου επαναστάτησα». Θα τους βρεις σε μικρούς και μεγάλους καθημερινούς αγώνες ζωής, συλλογικούς και προσωπικούς. Θα τους ακούσεις να αναφέρονται στα γεγονότα με σεμνότητα, υποβαθμίζοντας τη δική τους συνεισφορά.

Το πιο πιθανό είναι να μη μιλούν γι’ αυτά κι απλά εσύ να γνωρίζεις τη δράση τους την περίοδο εκείνη. Θα συζητήσεις μαζί τους, κυρίως, για τα σημερινά προβλήματα, τα σημερινά αδιέξοδα, τις σημερινές μάχες. Στις κουβέντες τους το πάθος για το τότε και για το σήμερα δε μετατρέπεται σ’ έναν εγωκεντρικό μονόλογο, αλλά γίνεται έμπνευση.

Κι ενώ το «σφίξιμο» παραμένει, σκέφτεσαι πως το θέμα δεν είναι να «ηρωοποιήσεις» αυτούς που συνεχίζουν (θα στο «απαγόρευαν», άλλωστε, και οι ίδιοι). Ερχονται στο νου οι σημερινές μάχες, οι σημερινές ανάγκες, τα αιτήματα που δένουν το παρελθόν με το παρόν.

Κρατάς την αισιοδοξία απ’ το μικρό χτύπο της επόμενης μέρας, κρατάς γερά στα χέρια το νήμα και προσπαθείς, χωρίς μεγαλοστομίες, να κοιτάξεις μπροστά. Αφήνεις πίσω σου τα μηνύματα των κυρίαρχων που φτιάχνουν στις δικές τους διαστάσεις τα νοήματα και προχωράς.

Η πραγματικότητα είναι εδώ κι αυτοί κάνουν πάνω στο σώμα της κοπτοραπτική, αλλοιώνοντας ό,τι δε χωρά στα καλούπια τους. Το βλέμμα, όμως, γίνεται και πράξη, ξανοίγεται και τα ξεπερνά, γιατί η Ιστορία δεν τελείωσε…

Πηγή: «Ριζοσπάστης» 17/11/2009 – Μακριά
από ημεροδρόμος