ΓΑΪΔΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΣΑΜΑΡΙΑ

Εκείνα τα χρόνια τα παλιά που πηγαίναμε γυμνάσιο στο Αγρίνιο, απ’ την πλατεία Χατζοπούλου που έκανε τέρμα το αστικό μέχρι το πάρκο που ήταν το γυμνάσιο, σ’ όλη αυτή τη διαδρομή θυμάμαι ήτανε τρία τότε σαμαράδικα. Τα δύο μάλιστα έφεραν και επιγραφή στην καθαρεύουσα «Σαγματοποιείο».

Σήμερα, που έχω να δω γάιδαρο κάτι χρόνια στο χωριό, έμεινε μόνο το όνομα «Σαμαράς», μάλλον σαν παραλειπόμενο από κάποιο πρόγονο που έκανε αυτό το επάγγελμα.
Προς Θεού δεν θέλω να υποθέσω τίποτα για το σημερινό Πρωθυπουργό. Μια χαρά ήτανε και το επάγγελμα – και μάλιστα εκείνη την εποχή προσοδοφόρο - και οι άνθρωποι που το εξασκούσανε. Και ίσα-ίσα όπως θα αποδείξω εμπεριστατωμένα παρακάτω οι σαμαράδες είχανε και κάποια σχέση με τη πολιτική.

Όπως είναι γνωστό στους παλιότερους, αλλά και να μαθαίνουνε και οι νέοι, το σαμάρι χρησίμευε να μπαίνουν τα φορτία στην ράχη του ζώου χωρίς να το πληγώνει το βάρος τους. Κι ήθελε μαστοριά μεγάλη το καλό σαμάρι όπως και τέχνη μεγάλη το φόρτωμα του σαμαριού. Αν φορτώνονταν μονόπαντα, έφευγε το σαμάρι προς την κοιλιά του ζώου και κάποια στιγμή σαμάρι και φορτίο τα έτρωγε το χώμα. Το κυριότερο όμως ήταν η καθοδήγηση του ζώου, γιατί κυρίως ο γάϊδαρος ήταν πολύ ιδιότροπο ζώο. Αν στύλωνε τα ποδάρια του, δεν τον κουνούσες με τίποτε. Και τότε οι χωρικοί έσπαζαν βέργες στη ράχη αυτών των ζώων χωρίς τα ζωντανά τα άτιμα να κάνουν ρούπι. Οι έμπειροι όμως που ήξεραν προτιμούσαν να χτυπάνε το σαμάρι. Ο γάιδαρος ένιωθε ότι ερχόταν και η σειρά του και τότε ξεκινούσε. Ακόμα και τα γαϊδούρια βλέπεις θέλουνε τον τρόπο τους.

Τώρα θα μας πείτε τι σχέση έχει σήμερα η πολιτική με τα σαμάρια.

Μην βιάζεστε!

Παλιότερα το κράτος φόρτωνε βάρη και φόρους στον λαό και τα εισέπραττε με το φόβο του χωροφύλακα - δηλαδή φορτώνανε τα ζώα χωρίς σαμάρια - Αυτό όμως έφερνε δυσφορία στο λαό, και γι’ αυτό και η εξουσία προόδευσε και έμαθε πώς να φορτώνει περισσότερα βάρη με λιγότερες συνέπειες. Έφτιαξε δηλαδή ένα σαμάρι και το ονόμασε υπουργείο οικονομικών. Μέσω αυτού λοιπόν γίνεται το φόρτωμα και ο καταμερισμός πια των βαρών. Έλα όμως που όπως είπαμε παραπάνω αυτό θέλει μαστοριά και τέχνη, και τούτοι εδώ οι σημερινοί είναι οι πιο ατζαμήδες που πέρασαν ποτέ. Κανένας τους δεν βλέπει ότι φορτώνεται μονόπαντα το σαμάρι και κινδυνεύει το ζώο να ανατραπεί; Γκαβάδια είναι; Τα μπροστινά πόδια του ζωντανού που λύγισαν δεν τα βλέπουν; Ρεεεε στρώθηκε το ζώο καταγής κι εσείς ακόμα βάζετε στο σαμάρι του!

Ξεχνάνε όμως και κάτι. Όσο μεγαλύτερη υπομονή κάνει ο γάιδαρος, τόσο πιο βίαια είναι τα ξεσπάσματά του. Άμα αρχίσει τις κλωτσιές αλίμονο σ αυτούς που θα βρεθούν τότε κοντά του. Εγώ «Αγγελοκαστρίτικο παραφορτωμένο γαϊδούρι» γκαρίζω απ’ το βράδυ ως το πρωί, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός