Του Σταύρου Βιτάλη,
Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.
Για όσους πιστεύουν πως οι επαναστάσεις γίνονται με καλάσνικωφ, μαχαίρια, στυλιάρια, μολότωφ και αιματηρές αντιπαραθέσεις, ίσως θα έπρεπε να τους υπενθυμίσουμε τις πιο πρόσφατες από αυτές: Αιγύπτου (πλατεία Ταχίρ), Ουκρανία (πορτοκαλί της Τιμοσένκο, αυτής με τα κοτσιδάκια), Λιβύης (βιαιότατη, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα), Συρίας (με 60.000 νεκρούς, που επίσης συνεχίζεται μέχρι σήμερα) και πάει λέγοντας.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις (και σε πολλές ακόμη ανά την υφήλιο), κοινός παρανομαστής ήταν και παραμένει, το μεγάλο αφεντικό: Τα άρματα και οι έμποροι όπλων που τα διαθέτουν πάντοτε και στις δύο πλευρές, και τα χρήματα τα οποία απλόχερα σκορπίζονται από τους τοκογλύφους, συνήθως στους κατά κανόνα χαρακτηριζόμενους ως, Freedom Fighters.
Μιλώντας στην οργισμένη πιτσιρικαρία που πετούσε μάρμαρα και μολότωφ στους ΜΑΤατζήδες στις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις στο Σύνταγμα, τους είχα καλέσει να αντιληφθούν πως «αν θέλουν να γίνουν πραγματικοί επαναστάτες, θα πρέπει να μάθουν να βλέπουν πίσω από αυτούς τους τύπους με τα κράνη και τις ασπίδες». Είχα μάλιστα προσθέσει (συγκεντρώνοντας πάνω μου, το μίσος των πραιτοριανών που αμέσως μετά έκαναν γυαλιά-καρφιά, το στέκι, της «Συμαχίας για την Ελλάδα»), πως «αυτοί οι τύποι που σήμερα φοράνε άσπρα κράνη, αύριο μπορεί εύκολα να φορούν κόκκινα, μπλε, κίτρινα ή ότι εν πάση περιπτώσει χρώμα τους δώσουν τα αφεντικά τους».
Όλα τα παραπάνω για να υποστηρίξω την άποψη μου, πως υπάρχει ένα και μοναδικό όπλο, το οποίο δεν μπορούν να πουλήσουν και στις δύο πλευρές, οι έμποροι όπλων και οι τοκογλύφοι: Το σαφές, κάθετο και συγκροτημένο χτύπημα του ιδίου του συστήματος, εκεί που το πονάει: Στη δυνατότητά του, να ελέγχει τις μάζες.