Η ΦΩΝΗ ΜΙΑΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ ΑΠΟ ΤΟ….ΜΕΛΛΟΝ

Σε ένα ελληνικό σχολείο….
Στο κοντινό μέλλον

«Και έτσι που λέτε παιδιά...Η προηγούμενη γενιά, έμεινε άπραγη…Δεν έκανε τίποτε να σώσει τη χώρα…Οι περισσότεροι έμειναν στις διαπιστώσεις μιας...
προδοσίας εκ των έσω, που δεν υπήρχε περίπτωση να αντιμετωπιστεί παρά μόνο με την αντίδραση του λαού….»
Μαθητής: «Μα καλά κυρία δεν είχαμε Δημοκρατία τότε…;»
Δασκάλα: «Όχι παιδί μου…Η Δημοκρατία στηρίζεται στη Λαϊκή Κυριαρχία…Και τότε οι κρατούντες με εκβιασμούς προασπίζονταν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των Τραπεζιτών…Ο λαός ήταν ανήμπορος να αντιδράσει.. Από τη μία οι εκβιασμοί από μεγάλη μερίδα των Μ.Μ.Ε. και η καλλιέργεια φοβίας και από την άλλη οι χλιαρές ως κρύες αντιδράσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών…Να φανταστείτε παιδιά μέχρι και τούρκικα σήριαλ προέβαλλαν τα κανάλια…Ήταν φτηνά λέει….Κάποιες λίγες φωνές ακούγονταν σε ιστολόγια και στον Τύπο αλλά οι επαναστάσεις παιδιά δεν γίνονται με διαπιστώσεις σε χαρτιά και μόνιτορ…Γίνονται από ιδέες που μετατρέπονται σε φλόγες μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.»
Μαθητής: «Δεν σκέφτονταν κυρία οι άνθρωποι τότε…;»
Δασκάλα: «Φυσικά…Απλά πριν τη μεγάλη κρίση, είχαν τόσα υλικά αγαθά που οι ιδέες τους δεν ήταν πιο δυνατές από το φόβο, μη χάσουν όλα όσα είχαν αποκτήσει.. Γι’ αυτό όπως προείπα έμεναν σε διαπιστώσεις μιας προδοσίας που δεν είχαν σκοπό να τιμωρήσουν ποτέ…. Και δειλοί και άβουλοι ενώ έβλεπαν να τους παίρνουν όλα όσα είχαν αποκτήσει ο φόβος τους ήταν τόσο δυνατός που δεν τους επέτρεπε να διεκδικήσουν αξίες όπως η ελευθερία γιατί έμειναν προσκολλημένοι στην ύλη…»
http://pikri-sokolata.blogspot.gr

ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΟΚΙΝΝΗ ΑΡΚΟΥΔΑ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΜΑΪΜΟΥ

Τότε στα νεανικά μου χρόνια στη μόδα ο εχθρός ήταν οι Κνίτες. Η κόκκινη αρκούδα , κι ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Ο ανεξέλεγκτος δογματισμός και τα πλυντήρια μυαλού. Και φυσικά το κράτος. Αυτό που μάθαμε απ’ τα γεννοφάσκια μας να βλέπουμε σαν εχθρό, σαν το μπαμπούλα του παραμυθιού και Βελικγέκα του Πασά που έπρεπε με κάθε τρόπο να τον ξεγελάσουμε και να τον κλέψουμε. Κατάλοιπα θα μου πεις. Όνειρα πες του νεοφερμένου σοσιαλισμού, καλά σερβιρισμένα.
Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, τα παλικάρια του «πράσινου ήλιου» και της «γαλάζιας γενιάς» έχουν ξεφτίσει, άλλοι αριστερά κι άλλοι δεξιά μεριά. Το παραμύθι έχει ξεφτίσει, και οι μονοί που έχουν πραγματικά διαλυθεί είμαστε εμείς...

Η φθορά...

Κυλάει ο χρόνος τη φθορά στης άβυσσου τα χάη

Κι εκείνη ανοίγει τα φτερά κι όμως χαμοπετάει

Στο τρίτο φτεροκόπημα μετέωρη θα μείνει

Θα με κοιτάξει μια φορά θα κλάψει πριν με κρίνει.

Μου πήρες άδικη φθορά

Κι όλο κάτι μου παίρνεις

Με καις μαζί με τα χλωρά

Τις στάχτες παρασέρνεις

Μέσα απ’ τις στάχτες στον καπνό

Μια σπίθα μου χορεύει

Κάνει ρομφαία το λυγμό

Κι εκδίκηση γυρεύει.

Η σπίθα γίνεται φωτιά και πυρκαγιά θα γίνει

Θα καίει των δόλιων την ψευτιά στης πλάσης το καμίνι

Τι λες; σε νίκησα φθορά για του λαού τη χάρη;

Τα παίρνω πίσω τα φτερά γιατί ’μαι παληκάρι.

Για να γράψω απόψε αυτό… που το θεωρώ τραγούδι, στη σκέψη μου στροβίλιζαν, έπαιζαν, δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι! Οι ομορφιές μου…Η Μαρία,η Γιάννα,Η άλλη Μαρία,ο Θοδωρής, η Αναστασία, ο Γιώργος,ο Γιάννης,η Γεωργία,ο άλλος Γιώργος, η Ελένη,η Βασιλική, ο Δημήτρης και η Σταυρούλα, ο δικός μου Γιώργος και η αδερφή μου η Αμαλία…και η Αμαλία!!

Μπορεί κι εσύ που μου …διαφεύγεις τούτη τη στιγμή!!!

Καινούργιο 2 Σεπτέμβρη 2012 ώρα 05:01 π.μ.

Δημήτρης Ντόκας

http://www.prototypia.blogspot.gr

Σχόλιο Ζείδωρον:Να 'σαι καλά Μητσάρα!
Αφθαρτη θα 'ναι πάντα η ψυχή σου και κάστρο άπαρτο θα μείνει.
Τιμή μας που συντροφεύουμε τις σκέψεις σου φίλε.

ΚΑΤΩ ΑΠ’ Τ’ ΑΡΜΥΡΙΚΙΑ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ

Με την αλμύρα της θάλασσας κολλημένη πάνω μου, και καφεδάκι δίπλα μου ακουμπισμένο στο πλαστικό θαλασσινό τραπεζομάντηλο. Δυό μικρά ατίθασα γατιά είναι ξαπλωμένα στα πόδια μου,(τα Συριζάκια) χορτασμένα από βόλτα και παιχνίδι, σηκώνονται που και που και παρατηρούν μια ακρίδα, ένα πουλί, μετά ξανακάθονται. Έχουμε γίνει φίλοι πια παρά την αρχική κλοτσοπατινάδα λόγω ανατρεπτικής συμπεριφοράς, απ’ όπου προέκυψε και τ’ όνομά τους. Που και που, κάποιο ξεραμένο αρμυρίκι ξεστρατίζει και σκάει δίπλα τους, το περιεργάζονται, αποφασίζουν ότι δεν είναι του γούστου τους και ξαναρχίζουν τα παιχνίδια τους. Κι έχει μια γλυκιά ησυχία. Μια καρακάξα ακούγεται στα γύρω δέντρα, κι ένας τζίτζικας αρχίζει πρωί-πρωί να τραγουδάει κάπου δίπλα μου, ενώ ο ήλιος σκάει μύτη σιγά-σιγά πίσω απ’ το καταπράσινο βουνό..

Κι εγώ που πάντα στα 'λεγα... Για δες πώς καταντήσαμε, ρε φίλε μου καμπούρη!

Κι εγώ που πάντα στα 'λεγα...

ΚΑΙ ΑΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ… ΠΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ!

Ώρες απόψε σ’ άκουγα…

Σ’ άκουγα και πως βάσταγα

ΝΑ ΛΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ «ΒΓΑΙΝΕΙΣ»!!

Οι γύφτοι δε σε ρήμαξαν ούτε οι μετανάστες

Οι ηγέτες σου σε πούλησαν στους αποικιοκράτες

Σε θέλουν στην καταστολή με τους απεργοσπάστες

Να κάθονται στο σβέρκο σου για πάντα οι δυνάστες!!!

Κι εγώ που πάντα στα 'λεγα...

ΚΑΙ ΑΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ… ΠΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ!

Ώρες απόψε σ’ άκουγα…

Σ’ άκουγα και πως βάσταγα

ΝΑ ΛΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ «ΒΓΑΙΝΕΙΣ»!!

Κι εγώ που πάντα στα 'λεγα...

Όταν θα πάψεις να πηδάς φίλε απ’ το μπαλκόνι

Και βγάλεις απ’ το Σύνταγμα την ψεύτικη αγχόνη

Το γράσο απ’ τα μάτια σου κι απ΄ το μυαλό τη σκόνη

Τότε θα δεις κατάματα αυτό που σε σκοτώνει!!!

Κι εγώ που πάντα στα 'λεγα...

ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΙΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΤΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕ ΜΠΥΡΑ

Μισογεμάτο το Αγγελοκαστρίτικο φεγγάρι. Και κάνει ζέστη.
Κάθομαι με τη μπύρα και το λάπτοπ στο μπαλκόνι. Το φεγγάρι βγήκε στην αρχή κίτρινο, πολύ κίτρινο, σαν μπακιρένιο γανωμένο ταψί. Ύστερα χλόμιασε κι αυτό. Με τούτη την κατάσταση τι περίμενες. Τώρα με κοιτάζει από ψηλά, άσπρο και κακόμοιρο σα φάντασμα. Κι εγώ που έγραφα στα ποιήματα πως είναι ασημένιο, τόσο έξω έπεσα.
Κάθομαι με τη μπύρα και το λάπτοπ πάνω απ’ το δρόμο στο μπαλκόνι σχεδόν αθέατος. Ακούω τηλεόραση μέσα απ’ το σπίτι. Την τηλεόραση να μην την βλέπεις. Άμα την ακούς χωρίς να βλέπεις, έχεις πάντα αρκετό χρόνο να σκεφτείς.
Κι από κάτω, ελαφρός άχαρος, κι ελαφρός ηλικιωμένος, με τα ψαρά μαλλιά του σαν σκεβρωμένος βαδίζει πάνω στο πλακόστρωτο. Δεν το βάζει κάτω τούτος ο εβδομηνταπεντάχρονος Αγγελοκαστρίτης. Δε μένει ποτέ κλεισμένος στο κουτί του «ρημαδιακού του» όπως λέει. Για όσο καιρό τον σηκώνουν τα πόδια του, θα βγαίνει για τη τσάρκα του. Να καλή ώρα όπως τώρα.

Μαυρίλα

Κουράστηκα ρε άνθρωπε.  Κουράστηκα από ετούτη τη μαυρίλα γύρω μου.  Και το αγαπούσα αυτό το σκούρο χρώμα, σκεπάζει έλεγα της κοινωνίας τη βρομιά. Όμως τώρα δεν είναι πια επιλογή, και έγινε πικρή ανάγκη γύρω μας.  Οι άνθρωποι κυκλοφορούν, με ένα μαύρο πέπλο τα πρόσωπά τους να σκεπάζει.  Ακόμα κι οι πιο αισιόδοξοι, ορχήσανε κι αυτοί να γίνονται μουτζούρες. Μουτζούρες που σκεπάσαν τα χαμογέλα, που γίναν πια είδος προς εξαφάνιση. Και όταν κάποιος σου χαμογελά νιώθεις πια σήμερα ότι σου δίνει ελεημοσύνη.  Σήμερα δεν βρίσκω πια τίποτα να γράψω. Κι όταν δεν έχω εγώ τίποτα να γράψω, είναι σα να μη νιώθω.  Σα να μην είμαι εγώ.  Και όντος πράγματι δεν είμαι...  Δε μπορεί να είμαι.  Εγώ γκρίνιαζα, φώναζα, μιλούσα και χαμογελούσα.   Μπορεί πολλές φορές ειρωνικά, αλλά χαμογελούσα.  Τώρα τίποτα δεν κάνω.  Τίποτα δεν έχω όρεξη πια να κάνω.  Το νιώθω ότι γίνομαι κι εγώ σιγά –σιγά, μαύρος λεκές σ’ ένα γριζόμαυρο τοπίο. Και μη μου πεις πάλι να το παλέψω. Το προσπαθώ αλλά δε γίνεται. Και δεν το θέλω. Κοίταξε, όλη η την εικόνα τώρα γύρω σου. Ερήμιν σου σιγά-σιγά άλλοι θολώνουν το τοπίο. Κι εμείς σαν σκόρπιες μαύρες μολυβιές, σε λίγο ούτε που θα μας ξεχωρίζουμε, μέσα στο μαύρο κι άραχνο το φόντο. Παντού μαυρίλα. Πρέπει να πάρουμε τους μαρκαδόρους απ’ τα χεριά τους να ζωγραφίσουμε ξανά εμείς τούτο τον τόπο. Και τώρα σύντομα.  Γιατί σε λίγο Θα’ ναι αργά...
Κώστας Καστρινός

Μια πορεία, κάπου, κάποτε...

Έξω απ'την πόρτα του σπιτιού μου,
άνθρωποι περπατούν, άνθρωποι φωνάζουν.
Τα πρόσωπά τους χάνονται στην καταχνιά του χρόνου.

Μόνο μια φωνή, μια δυνατή φωνή και ένας αντίλαλος.
ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, η Χούντα δεν τελείωσε το '73.

Τα ΜΑΤ ακολουθούν με τις ασπίδες προτεταμένες.
Φοβούνται. Τι φοβούνται; Τρέμουν τη φωνή,
τη φωνή που βγαίνει από τα στήθια των ανθρώπων.

Φοβούνται την αλήθεια, φοβούνται τις ιδέες, φοβούνται τις αξίες.
Τρέμουν την οργή, το θυμό που βράζει, το θυμό
που σα μια χύτρα ταχύτητας είναι έτοιμος να σκάσει.

Και όταν σκάσει;

Τότε οι ιδέες θα βγουν έξω από το νου των ανθρώπων,
θα φυτρώσουν στις καρδιές των συμπολιτών τους,
θα ανθίσουν στην πλάση.

Και η εξουσία φοβάται την άνοιξη...

Αλεξάνδρα Τράγκα

27/6/2011

http://kontiloforos.blogspot.com/

ΟΙ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ

ΜΠΑΡΜΠΑΝΙΚΟΣ

Σκέψεις κι ερωτήματα για τα χτεσινά επεισόδια των "αγνώστων" στο Σύνταγμα

Το κείμενο που ακολουθεί είναι επιστολή νεαρού Αναγνώστη μας

Χθες 15 Ιοουνίου 2011 οπως πολλοι απο μας ετσι και εγω κατεβηκα στο Συνταγμα.Το τι εγινε  στο κεντρο της Αθηνας το γνωριζουμε πανω κατω ολοι μας, ειδαμε πολλα κι ακουσαμε ακομα περισσοτερα. Δεν ξερω ομως ποσοι απο εμας αναλογιστηκαν το αποτελεσμα των χθεσινων γεγονοτων.

Ολα ξεκινησαν ειρηνικα χθες το πρωι με συγκεντρωσεις των ‘’αγανακτισμενων’’, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, του ΠΑΜΕ και αλλων. Το γενικοτερο ειρηνικο κλιμα ομως καταφεραν και χθες (οπως και αλλες φορες στο παρελθον) να καταστρεψουν οι γνωστοι σε ολους μας ‘’γνωστοι – αγνωστοι’’.

Εισεβαλαν στον χωρο της πλατειας και αρχισαν να προκαλουν και να πετουν αντικειμενα στους αστυνομικους,στη συνεχεια χωρις να δοθει εκταση στο γεγονος απο τις δυναμεις της αστυνομιας, ομαδες διαδηλωτων προσπαθησαν να τους απωθησουν.Το παιχνιδι ομως ειχε ηδη ξεκινησει κι ηταν θεμα χρονου να επεμβουν τα ΜΑΤ.Καποιοι διαδηλωτες αρχισαν να αποχωρουν, καποιοι αλλοι, περισσότεροι τον αριθμο, παρεμειναν προσπαθωντας να κατευνασουν οσο μπορουσαν την εντονη και φορτισμενη ατμοσφαιρα και να δειξουν οτι δεν ηταν αυτος ο δικος τους αγωνας.

Οι ομαδες των ‘’κουκουλοφορων ‘’ ομως ειχαν πετυχει τον σκοπο τους,εναν σκοπο που καποιοι αλλοι τους ειχανε βαλει να εκτελεσουν γιατι οσοι εχουν λιγο μυαλο να σκεφτουν, μπορουν να καταλαβουν οτι αυτες οι ομαδες ειναι υποκινουμενες απο τις εκαστοτε  κυβερνησεις αυτου του τοπου.Θυμηθειτε λιγο αν θελετε παλαιοτερα σκηνικα που με την δραση τους αυτες οι ομαδες βοηθησαν στο να ξεχαστουν απο το λαο φλεγοντα πολιτικα ζητηματα και σκανδαλα που βγηκαν στην φορα.

Αυτο πετυχαν και χθες,ενω μεχρι και το πρωι της 15/6/11 ολος ο κοσμος διαδηλωνε την οργη του κατα του πολιτικου συστηματος, απο την στιγμη που ξεκινησαν τα επεισοδια και μετα, η οργη αυτη μεταφερθηκε στο προσωπο της ελληνικης αστυνομιας.

Ξαφνικα ολοι ξεχασαν τα 300 παλικάρια που ταϊζουμε ακομα και σημερα,αλλο ενα οργανωμενο σχεδιο στεφθηκε με απολυτη επιτυχια. και απο αυτο το σημειο και μετα εμενα αρχιζουν να μου γεννιουνται διαφορα ερωτηματα:
Πρωτον γιατι αφησαμε να συμβει κατι τετοιο; 
Δευτερον γιατι για αλλη μια φορα μας φταιει η αστυνομια; 
Μαλλον ολοι μας ξεχασαμε πριν καποιους μηνες, και συγκεκριμενα την 1/3/11 οταν δυο παιδια απο αυτα δωσανε την ζωη τους σε συμπλοκη με κακοποιους. τοτε αυτα τα παιδια τα χαρακτηριζαμε ηρωες. τωρα ποια δεν ειναι;! ειναι. εμεις ομως το ξεχασαμε. η μαλλον για να λεμε και του στραβου το δικιο καποιοι αλλοι μας εκαναν να το ξεχασουμε. και ενα τελευταιο ερωτημα που εχω παντα, για την ακριβεια παραπονο, και που ακομα δεν εχω καταφερει να βρω απαντηση:
Ποτε επιτελους αυτος ο λαος θα ανοιξει τα ματια του και θα καταλαβει οτι τα παντα σε αυτην την χωρα λειτουργουν κατω απο ενα οργανωμενο σχεδιο που εχουν φτιαξει καποιοι για εμας χωρις εμας;

Αυτος ο λαος φαινεται οτι εχει αρχισει να ξυπναει.Χθες ομως χασαμε λιγο το στοχο μας,τον πραγματικο στοχο αυτου του αγωνα.Μπορει να ειμαστε οτι ειμαστε σαν λαος, τουλαχιστον ομως οταν αγωνιζομαστε το κανουμε ολοι μαζι κι αυτο μπορει ακομα να μας δινει καποιες ελπιδες.
ΓΙΑΝΑΘΑΣ

Συ φταις, γιατί μ’ επίστεψες

Γράφει η Γωγώ Ατζολετάκη

Βουλιάζω σε μια ανείπωτη θλίψη.

Κάποια πουλάκια κι ένα διάχυτο πράσινο χρώμα επιμένουν να με πληροφορούν ότι ήρθε η άνοιξη. Περίεργο ! Δεν την κατάλαβα. Μάλλον εμένα με προσπέρασε.

Γκρίζα όλα γύρω μου. Γκρίζα και μέσα μου.

Σε μια χαραμάδα της θλίψης μου αναρωτιέμαι: Ποια είμαι; Πώς έγινα έτσι; Πού είναι η σπαργή και η ικμάδα μου; Πώς χάθηκε ο ενθουσιασμός μου, η ορμή, το δημιουργικό μου πνεύμα;

Σε μια άλλη χαραμάδα της θλίψης μου αναρωτιέμαι: Πού είμαι; Βρίσκομαι ακόμα σ' αυτή τη χώρα που την έμαθα «πατρίδα», ή μετανάστευσα; Μήπως μετανάστευσε η χώρα και με άφησε μόνη;

Φοβερή η μοναξιά χωρίς χώρα, χωρίς πατρίδα.

Ανοίγω την τηλεόραση, για να βάλω και κανένα άλλο χρώμα στο γκρίζο μου, και βλέπω μια κυριούλα να προσπαθεί ν' ανάψει ένα καρβουνάκι.

Στο μέρος όπου τρεις (άνθρωποι ήταν κι αυτοί) ξεκοίλιασαν έναν άλλον άνθρωπο, για να του πάρουν μια βιντεοκάμερα. Που θα τη σκότωναν προφανώς για 10 ευρώ. Τρεις άνθρωποι ξεκοίλιασαν έναν άνθρωπο για 10 ευρώ. Στο κέντρο της Αθήνας. Της πρωτεύουσας της χώρας που την έμαθα σαν «πατρίδα».

Αλλάζω κανάλι και τα μάτια μου πλημμυρίζουν αίμα. Άνθρωποι κατάχαμα στα οδοστρώματα, άνθρωποι-επιβολείς της τάξης με ασπίδες και κράνη να χτυπούν αλύπητα άλλους ανθρώπους, φωτιές, καπνοί, οδομαχίες, οδοφράγματα, Γαλλική. Ελληνική (;) επανάσταση, Άθλιοι κόντρα σε Άθλιους!

Πόλεμος στο κέντρο της Αθήνας. Ακροδεξιοί εναντίον ακροαριστερών, αλλοδαποί εναντίον ημεδαπών, Έλληνες εναντίον ΟΛΩΝ (;)

Σηκώνομαι από την πολυθρόνα με το γκρίζο να έχει γύρει προς μπλε μαρέν. Είναι 10 το βράδυ. Σκέφτομαι να κατεβάσω τα σκουπίδια.

«Μη! Είναι επικίνδυνο τέτοια ώρα», μου λέει ένας φίλος, που μένει γωνία Αχαρνών και Ιουλιανού.

«Μα εγώ δε μένω στο κέντρο», του λέω.
«Δεν έχει σημασία», μου λέει. «Το κακό εξαπλώνεται παντού σα ραδιενέργεια. Τώρα έχει ξεφύγει απ' την Ομόνοια και τα Πατήσια και τρέχει. ταξιδεύει με τον άνεμο. θα σε βρει όπου και να 'σαι».

Αποφασίζω να κάνω την επανάστασή μου και κατεβάζω τα σκουπίδια. Στο γυρισμό από τον κάδο κοιτάζω ασυναίσθητα πίσω μου. Μήπως μ' ακολουθεί κανείς;

Ξανακάθομαι στην πολυθρόνα μου και συλλογίζομαι: Σε ποιόν. σε ποιους να καταλογίσω τη θλίψη μου, τον ακρωτηριασμό, το μαρασμό μου; Στους νυν, στους πρώην, στους παραπρώην, στους δικτάτορες, στον Δηλιγιάννη, στον Όθωνα, στον Κωλέττη, ή στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο;.Ποιος θα λογοδοτήσει στην Ιστορία; Κάποιος. κάποιοι θα πρέπει να 'ναι επιτέλους υπεύθυνοι.

Είναι νωρίς για ύπνο, όμως δεν ξανανοίγω την τηλεόραση. Καλύτερα ένα βιβλίο. Απλώνω το χέρι στη βιβλιοθήκη και πιάνω ένα στην τύχη. «Το παράπονον του νεκροθάπτου» του Εμμ. Ροΐδη. Το 'χω διαβάσει; Συνειδητοποιώ πως δεν το 'χω διαβάσει. Παράξενο ! Ο Ροΐδης είν' ο άνθρωπός μου.

«Πάνω στην ώρα!», σκέφτομαι. Έτσι κι έτσι, εδώ που φτάσαμε, έναν νεκροθάφτη χρειαζόμαστε.

Διαβάζω. Και θλίβομαι χειρότερα. Σμίγω το δικό μου παράπονο με τα παράπονα του δυστυχούς νεκροθάπτου, μέχρι που φτάνω στην τελευταία σελίδα για την εξιλέωσή μου:

«Το "συ φταις γιατί μ' επίστεψες" άφησέ το εις τους λωποδύτας του Χρηματιστηρίου. Όσον ευκολώτερα πιστεύομεν και ταχύτερα
λησμονούμεν, τόσο μεγαλειτέρα είνε η ασυνειδησία εκείνων που μας απατούν. Όσον πλέον κουτός, άκακος και απονήρευτος είνε ο λαός, τόσον περισσότερον έπρεπε να τον συμπαθούν και να τον λυπούνται, αντί να νομίζουν πως η κουταμάρα και η καλωσύνη του τους δίδει το δικαίωμα να τον γδέρνουν ως το κόκκαλο, να τον καταδικάζουν εις την βρώμαν, την αρρώστειαν και την ατιμίαν. Αν έχης μέσα στο στήθος σου καρδιά και όχι πέτρα, μη λες πως φταίει ο λαός, αλλά φώναξε μαζί του: Ανάθεμα εις τους λαοπλάνους»!

Κλείνω το βιβλίο με ένα δάκρυ. Ένα μεγάλο δάκρυ για την κατάρα αυτής της χώρας να βρίσκεται πάντα σε χέρια λαοπλάνων.

Μετά σβήνω τα φώτα και πέφτω για ύπνο. Αν καταφέρω να κοιμηθώ.

Καλό ξύπνημα, Συνέλληνες! Και καλή Λευτεριά!

Μια ιστορία με πολλούς αποδέκτες

Αυτή είναι η ιστορία τεσσάρων ανθρώπων:

Του Καθενός, του Κάποιου, του Οποιοδήποτε και του Κανενός. Μια σημαντική δουλειά έπρεπε να γίνει και ο Καθένας ήταν βέβαιος ότι ο Κάποιος θα την έκανε.

Ο Οποιοσδήποτε μπορούσε να την κάνει, αλλά ο Κανένας δεν την έκανε.

Ο Κάποιος θύμωσε μ' αυτό, γιατί ήταν δουλειά του Καθενός.

Ο Καθένας νόμιζε ότι μπορούσε να την κάνει ο Οποιοσδήποτε, αλλά ο Κανένας δεν κατάλαβε ότι ο Καθένας δεν θα την έκανε.

Στο τέλος, ο Καθένας κατηγόρησε τον Κάποιο που ο Κανένας δεν έκανε αυτό που ο Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να έχει κάνει.

http://www.activistis.gr/

Οι απαγωγείς,ο εφοπλιστής,η σύζυγός του και το "Σαβουάρ Βιβρ"

Η είδηση είναι σε όλους σας γνωστή:τρεις από τους 20 κατηγορούμενους στην υπόθεση του λεγόμενου «Νέου Συνδικάτου του Εγκλήματος», που κατηγορούνται και για την υπόθεση της απαγωγής του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου,αποφυλακίστηκαν την Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010.
Παρήλθε το 18μηνο της προσωρινής προφυλάκισης χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η δίκη και ο εισαγγελέας Εφετών πρότεινε ως όφειλε την αποφυλάκισή τους υπό όρους και το συμβούλιο Εφετών την επικύρωσε.Ετσι έπρεπε να γίνει αφού έτσι ορίζει η Ελληνική ποινική Δικονομία για κακουργηματικές πράξεις.Βέβαια κανένας νόμος δεν ορίζει σε πόσο χρονικό διάστημα από την τέλεση μιας πράξης ή καλύτερα από τη σύλληψη των δραστών ολοκληρώνεται μια δίκαιη δίκη κι απονέμεται δικαιοσύνη.
Στην προκειμένη περίπτωση τόσο κατά τη διάρκεια της δίκης όσο και πριν παρατηρούμε μια χαλαρότητα κι ένα πολύ οικείο κλίμα  με δηλώσεις αβροφροσύνης εκατέρωθεν μεταξύ των κατηγορουμένων-απαγωγέων και του εφοπλιστή Παναγόπουλου και της συζύγου του.
Δήλωση του κατηγορούμενου-πρωταγωνιστή της απαγωγής:"Η κοινωνία δεν κινδυνεύει από εμένα, όπως έχω παρουσιαστεί ως κακοποιός. Εμείς δεν στραφήκαμε κατά της κοινωνίας και αν γνώριζα από πριν τον χαρακτήρα του απαχθέντος δεν θα συμφωνούσα με την ενέργεια αυτή"!
Δήλωση του συνηγόρου του αποφυλακισθέντος απαγωγέα: "Η αποφυλάκιση είναι το καλύτερο δώρο για τον πελάτη μου επειδή επιπλέον σήμερα έχει και τα γενέθλιά του"!
Κατάθεση της κυρίας Παναγοπούλου(η οποία έκανε τις διαπραγματεύσεις με τους απαγωγείς,συγκέντρωσε και παρέδωσε σε υποδειχθέν σημείο τα λύτρα) στη δίκη:"Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ανθρωποειδή, συμπεριφέρθηκαν με απόλυτη ευγένεια σε εμένα και στον σύζυγο μου". Λίγο πριν ανέβει  στο βήμα του μάρτυρα η σύζυγος του εφοπλιστή Αικατερίνη Ναυπλιώτου Παναγοπούλου ευχαρίστησε τους κατηγορούμενους για την απαγωγή που δεν πείραξαν τον Περικλή Παναγόπουλο.
Συνεχίζοντας την κατάθεσή της απευθυνόμενη στον κατηγορούμενο-απαγωγέα-πρωταγωνιστή είπε:"Ξέρω ότι είστε θύμα, σας εύχομαι μία καλή ζωή από εδώ και πέρα" και "Τα χρήματα που πήρατε είναι καθαρά. Βοηθήστε κόσμο, είστε νέος ακόμη, μπορείτε" και κατέληξε η σύζυγος του εφοπλιστή "οι κατηγορούμενοι είναι τα θύματα μιας αρρωστημένης κοινωνίας"!
Δήλωση της κυρίας Κατερίνας Παναγοπούλου στην Espresso:"Ο άντρας μου συμπαθεί πολύ τα παιδιά (δύο συγκεκριμένους κατηγορούμενους) και ξέρει καλά  ότι και εκείνα τον εκτιμούν ιδιαίτερα"!
Ο απαχθείς-εφοπλιστής Περικλής Παναγόπουλος, που δεν έχει δηλώσει παράσταση Πολιτικής Αγωγής στην δίκη του λεγόμενου «συνδικάτου του εγκλήματος», τόνισε στην κατάθεσή του στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων: «δεν έχω αισθήματα εκδίκησης για κανέναν από τους απαγωγείς,εύχομαι τα χρήματα αυτά να τους χρησιμέψουν για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, να σταματήσουν την παραβατικότητα και να είναι χρήσιμοι για την κοινωνία»
Ενας από τους "δεσμοφύλακες" του  απαχθέντα εφοπλιστή είπε: «Κύριε Παναγόπουλε ευχαριστώ για τις ευχές σας. Η μεγαλειώδης στάση σας μου έδωσε ένα μάθημα ζωής».
Ο μάρτυρας του απάντησε: «Σας εύχομαι ό,τι καλό. Την διάθεση την έχετε»!

Ολες αυτές οι πρωτόγνωρες για τα Ελληνικά δεδομένα αβρότητες και φιλοφρονήσεις  σίγουρα και ξενίζουν και εκπλήσσουν και προβληματίζουν κάθε υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο λαμβανομένου υπ' όψιν πως παρά τη σύλληψη των απαγωγέων και την πρόοδο της δίκης σε "φιλική" ατμόσφαιρα τα λύτρα εξακολουθούν να παραμένουν άφαντα!Και μιλάμε για 30 εκατομμύρια ευρώ.
Ο πρόεδρος του δικαστηρίου προέτρεψε τον κατηγορούμενο-πρωταγωνιστή-απαγωγέα,όταν μιλούσε ευγενέστατα στον κύριο Παναγόπουλο,να επιστρέψει τα χρήματα για να δείξει έμπρακτη μεταμέλεια.
Εκείνος όμως απάντησε:«Τα λύτρα δεν εξαρτώνται μόνον από εμένα αλλά το βασικό είναι ότι εδώ μέσα υπάρχουν αθώοι».

Είναι πολλά τα λεφτά Αρη!αναφωνούσε ο αείμνηστος Σπύρος Καλογήρου το 1964 στην ταινία Λόλα,την ίδια περίπου εποχή που η  Ελένη Χαλκούση συνέγραψε το "Σαβουάρ βιβρ",ένα εγχειρίδιο καλών τρόπων συμπεριφοράς (αριστερά το πιρούνι,δεξιά το μαχαίρι και στη μέση το πιάτο!).Λίγο αργότερα (1972) ο Κώστας Χατζής τραγουδούσε "της γειτονιάς μας ο τρελός" κι ένα στιχάκι της Σώτιας Τσώτου έλεγε:
"Από το φούρνο του Τσαλίκη έκλεψε κάποιος ένα βράδυ
ένα καρβέλι απ’ το κοφίνι και μάρτυρα πάνε τον τρελό στη δίκη.
Και τον ρωτούν ποιός είν’ ο κλέφτης κι αυτός το φούρναρη τους δείχνει.
Θε μου τι ομορφιά τι φως... της γειτονιάς μας ο τρελός"!
Καλά Χριστούγεννα,Αγαπάτε αλλήλους!!!

Οταν μιλούν οι ποιητές ...

Οταν μιλούν οι ποιητές ...εμείς απλά ανοίγουμε τα μάτια του μυαλού!

"ο κακός λύκος είναι η Γνώση ..."

Ρυθμοί και αριθμοί

Ο τρόπος ζωής που έχουμε φτάσει να ζούμε, δέν είναι τέλειος..

φτάσαμε να ζούμε υποταγμένοι στα υλικά..
μετά απο μία βόλτα σε φιλικά ιστολόγια, μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να γράψω αυτά..

πράγματι αν αναλογιστούμε τί χάνουμε, τις τέχνες που σβήνουν και τις ικανότητες που χάνουμε..


χάνουμε ικανότητες σημαντικές..
παραδείγματα..
δέν φυτεύουμε, δέν κυνηγαμε την τροφή μας, δέν ξέρουμε να φτιάχνουμε σχεδόν τίποτα..
ως αποτέλεσμα όλων αυτών, τελικά δέν μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε..

fast food ζωή, fast food σκέψη..

άλλοι φτιάχνουν τροφή για μας, άλλοι φτιάχνουν τροφή για το μυαλό μας..
μάθαμε να παραγγέλνουμε φαγητό απ'έξω, να βρίσκουμε τροφή στα σούπερ μάρκετ ακόμη και τον καφέ δέν ξέρουν πολλοί να φτιάχνουν..


όσο για την τροφή της σκέψης, εκεί είναι μεγάλο το θέμα..
η τηλεόραση σκέφτεται για μας ή μάλλον μαθαίνει τον τρόπο της σκέψης σε μας..

διασκεδάστε, καταναλώστε, κουτσομπολέψτε..

ΥΠΟΤΑΧΤΕΙΤΕ..

υπερπληροφόρηση σε σημείο να μην ξέρει κάποιος τί είναι αληθινό και τί ψεύτικο..

βέβαια όποιος δέν μπεί στα γρανάζια της μηχανής, είναι περιθωριακός, γραφικός και περίεργος..


οι εταιρείες κατευθύνουν ακόμη και κυβερνήσεις..
τα προϊόντα στα ράφια είναι απο 10 εταιρείες παγκοσμίως..
αλλάζουν ονόματα στις μαρκες και βλέπεις δέκα σαμπουάν να είναι όλα μιάς εταιρείας..
αλλάζουν ονόματα στις μάρκες καθαριστικών σπιτιού κι όμως όλα είναι μιάς εταιρείας..

δέν ξέρουμε καν να μαγειρεύουμε αφού δέν υπάρχει χρόνος για να μάθουμε..
γνώρισα πολλές γυναίκες και άντρες που δέν ήξεραν ούτε ένα αυγό να φτιάχνουν..
δέν μιλάω για γκουρμέ καταστάσεις, αλλά για βασικά πράγματα..

τα ίδια συμβαίνουν στις τέχνες..
όπως έγραψε η Χρωματιστή, χάθηκε το φίλμ απο τα φωτογραφεία..
όλα είναι πιό μαζικά, όπως και τα τραγούδια..


και αφού οι κάρτες μνήμης χωράνε πολλά giga πρέπει να βρούμε τρόπο να τις γεμίσουμε..
κι έτσι, τρέχουν νέοι στα τηλεπαιχνίδια να αναδείξουν ταλέντα τους κι εμείς καθόμαστε σαν χάνοι να θαυμάσουμε, να γελάσουμε, να λυπηθούμε με την κατάντια..

ζούμε σε ένα μαντρί πολυτελείας ή μάλλον στην πολυτέλεια ενός μαντριού..
μόνο που σε τούτο το μαντρί μας αρμέγουν μας ζητάνε να αναπαραχθούμε με ελεγχόμενες γεννήσεις και με μεταλλαγμένες τροφές για να αποδίδουμε καλύτερα..
να μην σκεφτόμαστε, να μην γνωρίζουμε πώς είναι έξω απο το μαντρί..


να πιστέψουμε οτι έξω απο αυτό δέν υπάρχει ζωή..
δέν θα επιβιώσουμε αν βγούμε επειδή έξω είναι ο κακός λύκος..
ο κακός λύκος είναι η Γνώση..
όποιος τον δαμάσει, δέν έχει να φοβηθεί τίποτα..

τότε ο τσοπάνης θα χάσει τα πρόβατα, την παραγωγή και το κέρδος..


δέν θέλω να κουράζω γράφοντας πολλά μα δέν μπορώ να μην γράφω τα απαραίτητα..
ξέρω οτι πολλοί δέχονται οτι έτσι είναι η πραγματικότητα όπως ξέρω οτι πολλοί δέν το δέχονται..
η αλήθεια είναι οτι δέν γνωρίζουμε ούτε την πραγματικότητα..
το έθεσε ο Περσέας όπως πρέπει..

όπως και ο Ιπτάμενος Ολλανδός έβαλε μία ταινία-ντοκυμαντέρ πολύ αξιόλογο..

πάντα μου άρεσε να είμαι μαθητής..
πάντα διψούσα για Γνώση..

καλή εβδομάδα σε όλους..
Από το φίλο Τάσο που είναι "Ο τρελός του χωριού"

Σκέψεις,προτάσεις,απορίες ...

 Ο/Η Maria Tzirita είπε...Δε θέλω ν'ακούω και να διαβάζω πια αντιρρήσεις και κατηγορώ, θέλω ν'ακούω προτάσεις και λύσεις. Εσύ Δημήτρη μου τι προτείνεις να κάνουμε; Ποιόν να ψηφίζουμε τελικά, ποιόν;...11 Μαρτίου 2010 7:25 μ.μ.

To σχόλιο που διαβάσατε ήταν η δυναμική παρέμβαση της αγαπημένης φίλης Μαρίας στο χθεσινό αιχμηρό άρθρο του Μπαρμπανίκου που δημοσιεύσαμε.Εχει δίκιο γιατί όλοι σχολιάζουμε,κρίνουμε,επικρίνουμε και καταδικάζουμε εκ του ασφαλούς οι περισσότεροι.

Η πορεία του Μπαρμπανίκου είναι γνωστή και το blog του είναι εδώ όπου μπορείτε να δείτε τα γραπτά του!

Σε ότι αφορά τον υποφαινόμενο έχω να πω πως σέβομαι την δημοκρατία και τους κανόνες της,όχι όμως και τα κόμματα έτσι όπως είναι δομημένα σήμερα.Καθαρώς αρχηγικά,περιστρεφόμενα γύρω από αυλές,γνωστούς - συγγενείς και λόμπυ συμφερόντων.

Στα κόμματα κατά την ταπεινή μου γνώμη θα έπρεπε να κυριαρχούν,το ήθος,η αξιοκρατία,η ισότητα κι η δικαιοσύνη και στο επίκεντρό τους να είναι ο άνθρωπος - πολίτης κι όχι ο ψηφοφόρος και η κομματική πελατεία.

Εζησα έντονα την εποχή του "βρώμικου 89",όπως έχει μείνει στην ιστορία.Τότε που ο τόπος όλος βούιζε για το που βρήκε ένας νέος άνθρωπος (Κοσκωτάς) τόσα χρήματα κι αγοράζει Τράπεζες,ποδοσφαιρικές ομάδες,περιοδικά κι εφημερίδες (όπως αποδείχτηκε αγόραζε και νομοσχέδια).Ολοι είχαν αυτή την απορία εκτός του πολιτικού κόσμου.Οι πολιτικοί μας όπως και τώρα έτσι και τότε απολάμβαναν τ' αγαθά τους.

Τότε ήταν που σιχάθηκα για πρώτη φορά τον πολιτικό κόσμο στην Ελλάδα (οι παλιότεροι είχαν κι άλλες ευκαιρίες απογοήτευσης όπως το 65 κι ακόμα χειρότερα την περίοδο του εμφυλίου 1945-1949)!Κι όμως κανένας τους δεν κάνει τίποτα για να αποβάλει η πολιτική όσα στραβά κι ανάποδα κι εγκληματικά κουβαλάει στην πλάτη της κοντά έναν αιώνα τώρα.Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει.Νομοθετική και εκτελεστική εξουσία τα ίδια πρόσωπα και η ανεξάρτητη δικαστική εξουσία καπελωμένη από τους προηγούμενους.

Η πολιτική είναι ένα ακριβό σπορ για λίγους κι ο λαός απλός θεατής και χειροκροτητής,ειδικά όταν εργάζεται 10 ώρες εκ των οποίων οι 2 δώρο στον εργοδότη κι άλλες 4 στη διαδρομή!

Κάποια αμερικάνικη εταιρία "άγνωστο" για ποιούς λόγους παραχώρησε τις ηλεκτρονικές της σελίδες και δημιουργήθηκαν τα blogs!Εδώ κάθε πικραμένος μπορεί "ελεύθερα" να λέει και να γράφει τον πόνο του και κάποιες φορές να προτείνει ό,τι νομίζει πως θα μπορούσε να βοηθήσει στην καλυτέρευση του πολιτικού μας βίου.Για να επανέλθω λοιπόν στο σχόλιο της φίλης Μαρίας απ' όπου ξεκίνησα αυτό το κατεβατό θα μου επιτρέψετε να αναφέρω μερικές από τις σκέψεις,προτάσεις,απορίες που έχω γράψει τα τρία τελευταία χρόνια.

Κάντε κλικ στην εικόνα

13 Σεπτέμβρη του 2007,τρεις μέρες πριν τις Εθνικές εκλογές,επιστολή του γράφοντος στην εφημερίδα Φίλαθλος για τη λευκή ψήφο και άλλα τινά.
3/3/2010  μόλις προχθές Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε περί λεμονόκουπας και σύγκρουσης με ντόπια και ξένα συμφέροντα.
1/2/2010  Σταματήστε το δούλεμα με τις εξεταστικές επιτροπές,να λάβει τέλος το φαγοπότι των βουλευτών στις εξεταστικές του τίποτα.
3/8/2009  Για τη χαμένη τιμή του κοινοβουλίου πρόταση για μείωση των βουλευτών σε 200 και θέσπιση του βουλευτικού αξιώματος ως την πλέον τιμητική θέση για Ελληνα πολίτη αλλά ΑΜΙΣΘΗ.
4/5/2009  Για την κατάργηση του νόμου περί συγκάλυψης ευθύνης υπουργών.
9/2/2010  Μ(πίζνες) Κ(αλά) Ο(ργανωμένες)  αναφορά στη μεγάλη κομπίνα των ΜΚΟ
Στην ετικέτα Δικαιοσύνη πολλές αναφορές,προτάσεις και απορίες για θέματα δικαιοσύνης.
Αυτά είναι κάποια από τα δημοσιεύματα που μπόρεσα να βρώ (υπάρχουν κι άλλα πολλά) με προτάσεις,ιδέες κι απορίες του γράφοντος.
Και πολύ λογικά κάποιος θα ρωτήσει πως όλα αυτά όμως μπορούν να γίνουν πράξεις;
Διαβάστε εδώ ένα κείμενο του Δεκέμβρη του 2008 με προτροπή στους νέους: "Σπουδαστε,δουλεψτε κι απο μεσα με τα εργα σας και τον τροπο ζωη σας αλλαξτε την κοινωνια.
Εφαρμοζοντας ο καθενας στον τομεα του αξιοκρατια,τιμιοτητα,δικαιοσυνη υπαρχει ελπιδα να ερθουν καλυτερες μερες."