Μεγάλο αφιέρωμα στον Παριανό ήρωα Νικόλα Στέλλα (φωτο & βίντεο)

79 χρόνια από τον απαγχονισμό του στη Μάρπησσα από τους Γερμανούς κατακτητές  

Σαν σήμερα  τον Μάιο του 1944 απαγχονίστηκε στο Τσιπίδο (Μάρπησσα) από τους Γερμανούς κατακτητές ο 23χρονος Παριανός ήρωας της Εθνικής Αντίστασης Νικόλας Ιακώβου Στέλλας (1921-1944).

Ας κάνουμε μία  ιστορική αναδρομή στα γεγονότα του Μαϊου του '44 στα χωριά της Πάρου πέριξ του Γερμανικού αεροδρομίου, που βρισκόταν στον κάμπο των Μαρμάρων

Βρισκόμαστε στο Μάιο του 1944. Η Πάρος ζει υπό τη σκληρή καταπίεση της Γερμανικής Κατοχής, η οποία ύστερα από τα γεγονότα της 16ης προς 17ης Μαΐου, στην περιοχή των κάτω χωριών (Τσιπίδου, Μαρμάρων, Δραγουλά) και του γερμανικού αεροδρομίου, γίνεται ακόμη σκληρότερη!

Τα γεγονότα, με τη σειρά που έλαβαν χώρα, έχουν ως ακολούθως:

Στην περιοχή Τρυπητή (στου Πετρή) αποβιβάζονται από την Ηρακλειά, τη νύχτα της 14ης Μαΐου, Άγγλοι κομάντος, που αποτελούνται από Έλληνες και άλλες αντιστασιακές εθνικότητες. Αρχηγός είναι ο Λοχαγός Δανός ευπατρίδης Anders Lassen. Κατ' αρχήν κρύβονται σε μια παρακείμενη σπηλιά και μετά πηγαίνουν στην κατοικιά του Βαγγελή Περράκη.

Στη συνέχεια οδηγούνται στην κατοικιά του Ιάκωβου Στέλλα, που βρίσκεται κάτω από τους Αγίους Θεοδώρους, στη θέση Άη-Γιώργης «τα Δαμάλια» και παίρνουν για οδηγό και συνεργάτη τον 23ετή προτελευταίο γιο του Νικόλα, που εργαζόταν στο αεροδρόμιο και ήξερε να τους προφυλάξει στη μετακίνηση προς τα χωριά και στο αεροδρόμιο, αφού ο σκοπός τους ήταν η κάθε είδους καταστροφική δολιοφθορά των Γερμανών και των εγκαταστάσεών των. Ακολουθούν και οι αδελφοί του Νικόλα, Μανώλης και Χρήστος.

Την 1η ομάδα δράσεως αποτελούσαν οι Άγγλοι κομάντος και ο Νικόλας Στέλλας.

Την 2η ομάδα ο αστυνομικός, γενναίος Μανώλης Γρυλλάκης (που ο Ιωσήφ Αναγνωστάκης, Μακεδονομάχος Οπλαρχηγός με υψηλό πατριωτικό φρόνημα, τον είχε ορίσει υπαρχηγό), ο Ανθυπολοχαγός Σοφούλης, που είχε φθάσει από τη Μέση Ανατολή έμφορτος πατριωτικού ενθουσιασμού και από τον Γιάννη Νικητ. Αλιπράντη, αδελφό του γιατρού Στρατή Αλιπράντη, άνδρα με σοβαρή σκέψη και αποφασιστικότητα.

Την 3η ομάδα ο Αντώνης Δελέντας, παλληκάρι από το Δραγουλά, με ανδρειωμένη ψυχή και άλλοι. Φυσικά, υπήρχαν και οι βοηθητικές ομάδες, όπως η 4η, που αποτελούσαν ο Παναγιώτης Εμμ. Τσιγώνιας, 19ετής ριψοκίνδυνος νέος, ο μετέπειτα κουνιάδος του, τολμηρός καπτα Δημήτρης Περαντινός κ.α.

Οι ομάδες όλες, προσυνεννοημένες για την αποστολή κάθε μιας και την ώρα της κοινής δράσεως, που ήταν η 10.30 μ.μ. της 16ης Μαΐου, είχαν καταλάβει, με αυστηρή κάλυψη, νευραλγικά σημεία στο χώρο.

Η 1η ομάδα θα κατέστρεφε τους ασυρμάτους του Γαλιού και τις αντιαεροπορικές ισχυρές εγκαταστάσεις του αεροδρομίου (ο Γαλιός είναι μικρός λοφίσκος στα βορειοδυτικά του χωριού Μάρμαρα, με επίκαιρη φυσική θέση στο αεροδρόμιο).

Η 2η ομάδα θα περικύκλωνε την κατοικία του διοικητή του αεροδρομίου Tabel, που ήταν μέσα στο χωριό του Τσιπίδου και φυσικά φρουρούμενη, η 3η ομάδα θα κατέστρεφε τους κεντρικούς ασυρμάτους που βρισκόταν μέσα στο χωριό του Δραγουλά και η 4η βοηθητική ομάδα θα έκοβε το τηλεφωνικό καλώδιο στο ύψος της εκκλησίας της Φλουριάς, έξω από τους Μύλους του Τσιπίδου, που πεσμένο στο έδαφος πήγαινε στον Άγιο Αντώνιο, στην κορυφή του λόφου, που είχε περίοπτη θέα της περιοχής των τριών χωριών και του αεροδρομίου και που είχε επίσης ισχυρή στρατιωτική και αντιαεροπορική γερμανική δύναμη. Συγχρόνως, όμως, λόγω και του ύψους του λόφου και της φυσικής στρατιωτικής του θέσεως, έπαιζε και τον ρόλο «του Πύργου ελέγχου».

Η ώρα της δράσεως πλησίαζε και όλα είχαν και έβαιναν καλώς, όταν ένα ούρλιασμα σκύλου παρατεταμένο, ατελείωτο, απ' τη θέση του Γαλιού, σκίζει θαρρείς τη νύχτα. Ακούγονται τρείς ισχυροί πυροβολισμοί και μια φωτοβολίδα μετατρέπει την περιοχή του αεροδρομίου και των τριών χωριών σε μέρα. Η κάλυψη φαίνεται να έχει χαθεί. Αλλά όχι όμως και το θάρρος των παλληκαριών των ομάδων, που γίνεται ορμητικότερο.

Η 4η βοηθητική ομάδα, στις 10.00 μ.μ. κόβει το καλώδιο προς τον Άγιο Αντώνιο. Η 2η εφορμά στην κατοικία του διοικητή Tabel, τον συλλαμβάνει προς απαγωγή και φονεύει τον υπασπιστή του. Άλλα μέλη της ίδιας ομάδας καταστρέφουν τους ασύρματους του Τσιπίδου και φονεύουν τους δυο Γερμανούς ασυρματιστές.

Η 1η ομάδα ενεργεί στο Γαλιό κατά το σχέδιο. Η 3η ομάδα στο Δραγουλά, καταστρέφει μια γερμανική αποθήκη και αποκόπτει την τηλεφωνική γραμμή προς το αεροδρόμιο.

Τα μεσάνυχτα όλα έχουν τελειώσει. Οι κομάντος που αποτελούν την 1η ομάδα συγκεντρώνονται στον Άγιο Χαράλαμπο, Νοτιοδυτικά του Τσιπίδου, σύμφωνα με το πρόγραμμα. Εκεί, στο προσκλητήριο για αναχώρηση λείπουν από την ομάδα τους δυο. Ο Νικόλας Στέλλας και ο Άγγλος γιατρός. 

Λόγω της εξελίξεως των συνθηκών, δεν είναι δυνατή η απαγωγή του διοικητή και τον αφήνουν βαριά τραυματισμένο. Η υπόλοιπη ομάδα παραλαμβάνει τον τραυματισμένο Γρυλλάκη και με τη φουσκωτή λέμβο, από το Πίσω Λιβάδι, επιβιβάζονται στο πλοίο των κομάντος, που τους περίμενε, και φεύγουν για την Ηρακλειά. Την επόμενη νύχτα παραλαμβάνουν τον Άγγλο γιατρό από την Τρυπητή, όπως ήταν συμφωνημένο (ο Tabel μεταφέρεται με αεράκατο στον Πειραιά).

Τη νύχτα της 16ης Μαΐου οι Γερμανοί συλλαμβάνουν τον άτυχο Νικόλα Στέλλα, τον οδηγό της 1ης ομάδας που βρέθηκε να είναι στη ζώνη του αεροδρομίου. Αφού υπέστη τυραννισμούς πρωτοχριστιανικής εποχής από τους Γερμανούς, απαγχονίζεται στην πλατεία του Δημοτικού Σχολείου Μάρπησσας και εκτίθεται σε δημόσια θέα για παραδειγματισμό.

Το αγνό παλληκάρι, από τον «Άη Γιώργη τα Δαμάλια», στάθηκε ως την τελευταία του στιγμή με μοναδική αντοχή και ψυχική υπερηφάνεια «παράδειγμα τοις επιγιγνομένοις».

Ο Νικόλας Στέλλας, στην πραγματικότητα, ήταν ένα απλό, αγνό, τίμιο και εργατικό αγροτόπαιδο της νότιας Πάρου. Στην προτομή που στήθηκε στον τόπο του μαρτυρίου του στη Μάρπησσα, ο Παριανός γλύπτης Νικόλαος Περαντινός δεν πήρε ακριβώς την εξωτερική του εμφάνιση, αλλά τα στοιχεία που συγκροτούσαν την εξωτερική του υπόσταση, την γενναία ψυχή του και την ελληνική ευγένεια του πνεύματός του και εσμίλεψε τον υπερήφανο Νέο, που ίσως είναι ο γνησιότερος Νικόλας Στέλλας. Κι από τη μόνιμη αυτή ιερή θέση, θεάται αγέρωχα τον αέναο χρόνο και τα γεγονότα του!

Το μνημείο στον τόπο που γεννήθηκε ο Νικόλας Στέλλας στον Αη Γιώργη,στα "Δαμάλια" Πάρου

Από τα Ιστορικά Προλεγόμενα:
Αρχείο Παν. Ε. Τσιγώνια,
Αντιπύραρχου - πλοηγού της 4ης βοηθ. αντιστασιακής ομάδας

από http://lefkianos.blogspot.com/2012/05/blog-post_20.html

Κάθε χρόνο στον τόπο της θυσίας του παλικαριού στη Μάρπησσα τελείται από τον Δήμο Πάρου και την τοπική κοινότητα το ετήσιο μνημόσυνο, ενώ πραγματοποιούνται και εορταστικές εκδηλώσεις στη μνήμη του

Το μνημείο του ήρωα στην Μάρπησσα, όπου απαγχονίστηκε από τους Γερμανούς.Εδώ αναφέρεται ως 18χρονος και ως ημερομηνία εκτέλεσής του η 20η Μαϊου του 1944, ενώ σε ιστορικά κείμενα αναφέρεται αλλού η 21η κι αλλού 22α Μαϊού.

Η ηλικία του ήταν σίγουρα 23 ετών καθότι στην πλάκα που υπάρχει στο τόπο που γεννήθηκε γράφει 1921 - 1944.

Οδός Νικόλα Στέλλα στο κέντρο της Παροικιάς

Η Δημοτική αρχή του νησιού έχει τιμήσει τον ήρωά της δίνοντας τ' όνομά του στο δρόμο δίπλα στο αλσύλλιο της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής,από το Κέντρο Υγείας μέχρι την Περιφερειακή.

Βίντεο από το μνημόσυνο στα Δαμάλια την Κυριακή 13 Μαΐου 2018 


Δείτε βίντεο από τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης στην Μάρπησσα την 1η Ιουνίου 2014 παρουσία και του αείμνηστου Μανώλη Γλέζου


Δείτε ΕΔΩ ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στον Παριανό ήρωα,όπου σ' ένα κείμενο ως ημερομηνία απαγχονισμού του αναφέρεται η 21η Μαϊου 1944.

Υμνοι των Δανών για τον Παριανό ήρωα Νικόλα Στέλλα

Ο Δανός συγγραφέας, Thomas Hander, έγραψε τη βιογραφία του εκπληκτικού νεαρού συμπατριώτη του, Andets Lassen, που έδρασε ως παράτολμος και γενναίος μαχητής σε πολλά μέρη του κόσμου και ιδιαίτερα στην Ελλάδα.

Τον ηρωικό Δανό πολεμιστή, Andets Lassen, τον βρήκε το βόλι του θανάτου στα 25 του χρόνια, πολεμώντας τους φασίστες στην Ιταλία. Ο Lassen (που είχε πάρει όλες τις ανώτερες διακρίσεις), είχε φθάσει στο βαθμό του Ταγματάρχη του Αγγλικού στρατού, όταν τον βρήκε ο θάνατος.

Στο βιβλίο που κυκλοφόρησε στη Δανία, γίνεται ειδική μνεία για τον ήρωα Νικόλαο Στέλλα, αλλά και της όλης δράσης των κομάντος στην Πάρο. Το βιβλίο γίνεται προσπάθεια να εκδοθεί και στην Ελληνική γλώσσα. Τη μετάφραση των κειμένων έχει κάνει ο δημοσιογράφος, συγγραφέας-μεταφραστής, κ. Γιώργος Παπαδογιάννης, που ζει μόνιμα στη Δανία, ενώ έχει περάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής και στην Πάρο.

Η δράση των κομάντος στην Πάρο

Το βιβλίο στην ενότητα για την Πάρο, γράφει: «Την 1η Μαΐου στάλθηκε σε όλα τα τμήματα κομάντος (μονάδες καταδρομών) ο κώδικας «ο κόσμος είναι εκδίκηση» Ήταν το σύνθημα που σκοπό είχε να κάνει τους Γερμανούς να πιστέψουν ότι οι συμμαχικές δυνάμεις της Βόρειας Αφρικής, θα κάνουν απόβαση στη Νότια Γαλλία, καθώς μία απειλή για επίθεση σε άλλα μέρη της Ευρώπης, που βρίσκονταν κάτω από τη Γερμανική κατοχή και σκοπεύανε μάλιστα να λευτερώσουν τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα.

Στη Νορβηγία, τη Δανία, τη Γαλλία, τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα δυνάμωσαν σημαντικά οι επιθέσεις των αντιστασιακών οργανώσεων. Διαδόθηκε ακόμα, ότι ετοιμαζόταν επίθεση στα βόρεια σύνορα, ανάμεσα στη Νορβηγία, Φιλανδία και Ρωσία καθώς και στην Ανατολική Μεσόγειο, από την 9η και 10η Βρετανική Στρατιά, που στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά μόνο δύο Ταξιαρχίες, που ήταν έτοιμες να μπουν στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία και στην Τουρκία, που στο μεταξύ έπαψε να είναι ουδέτερη και θα βοηθούσε με 40 Μεραρχίες. Στην Κρήτη μία ομάδα με τον Πάτρικ-Λη Φέρμορ, με τη συνεργασία Κρητικών, πέτυχε την απαγωγή του Διοικητή Κρήτης, Χάινριχ Κράιπε, που φυγάδεψαν στην Αίγυπτο. Στη Ρόδο, έκανε επίθεση ο Ελληνικός Ιερός Λόχος, που επιτέθηκε σε ραδιοσταθμό και στο Αιγαίο, αυξήθηκαν οι επιδρομές σημαντικά. Στις Κυκλάδες μπήκαν οι επιθέσεις σε δεύτερη φάση.

Στις 9 Μαΐου, βγήκε στην Πάρο, ο Άντερς Λάσσεν, με 12 κομάντος για περιπολία. Ο Λάσσεν και οι άνδρες τους, λοχίας Νίσκολσον, Αμερικανός Γουάιτ, νοσοκόμος, Πόρτερ Γιάελλ, Χάνκον, Μπάστυ Σίμπετ, Πάτσυ Χέντερσον, Μικ Ντ’ Άρκυ και άλλοι, βγήκαν στη στεριά στην παραλία Γλυφά, νότια άκρη της Πάρου, στις 13 Μαΐου, γύρω στις 10 το βράδυ και πέρασαν τη νύχτα σε μία σπηλιά. Την άλλη μέρα περπάτησαν γύρω στα 10 χιλιόμετρα, μέχρι τον Στρούμπουλα, στο χωριό Λεύκες, όχι μακριά από νέο Γερμανικό Αεροδρόμιο, κοντά στα χωριά Πρόδρομος, Μάρπησσα και Μάρμαρα, όπου αναζητήσανε την οικογένεια Στέλλα, που είχε τρεις γιους, Μανόλη, Χρήστο και Νικόλα, που ήτανε πρόθυμοι να βοηθήσουν.

Ο 23χρονος Νικόλας, είχε δουλέψει στο αεροδρόμιο και ήξερε καλά τα κατατόπια και τα συστήματα ασφαλείας. Μετά από μερικές ώρες ξεκούραση στο σπίτι του Στέλλα, ξεκινήσανε μαζί τα τρία αδέλφια σαν οδηγούς και φθάσαμε σ’ ένα βράχο, γύρω στα 200 μέτρα ύψος, απ’ όπου βλέπανε καλά το αεροδρόμιο. Μια δύσκολη πορεία, ανάμεσα σ’ άλλα μονοπάτια, που μόλις τα ξεχωρίζανε μέσα στο σκοτάδι και για μερικούς ήταν δύσκολο να ακολουθούν. Ιδιαίτερα για το ραδιοτηλεγραφητή, που, εκτός από τον πομπό, κουβαλούσε και μία μπαταρία 28 κιλά. Ο Λάσσεν, που πάντα κουβάλαγε το ελάχιστο σε εφόδια και οπλισμό, άρπαξε την μπαταρία, την ακούμπησε στο σβέρκο του και, πήρε δρόμο φθάνοντας πρώτος στην κορυφή. Η πορεία είχε βαστήξει πάνω από 7 ώρες κι όλοι ήταν ξεθεωμένοι και έτσι, τους άφησε ο Λάσσεν, να ξεκουραστούν όλο το πρωί, μέσα σε μία πρωτόγονη καλύβα, για να χρησιμοποιηθεί το απόγευμα κατασκοπεύοντας το αεροδρόμιο και τα γύρω μέρη.

Τη νύχτα της 15 Μαΐου, άρχισε να καταστρώνει τα σχέδια με κάθε λεπτομέρεια για την επιχείρηση. Μοίρασε τους άνδρες του σε μικρές ομάδες, καθεμιά με τη δική της δράση, για καταστροφή υλικού στο αεροδρόμιο, καταστροφή ραδιοσταθμών στον Πρόδρομο και σ’ ένα λόφο κοντά στα Μάρμαρα. Κόψιμο συρμάτων και διακοπής τηλεφωνικής επικοινωνίας με Μάρπησσα και το Γερμανικό παρατηρητήριο στο βουνό Κέφαλος, στα ανατολικά του νησιού, καθώς και την απαγωγή του διοικητή του αεροδρομίου, Τάμπελ.

Όταν ο Χανκ Χάνκοκ και ο Μπάστυ Σίββετ, χάσανε τον οδηγό τους, που θα τους έδειχνε το δρόμο για τις αποθήκες στο αεροδρόμιο, κρυμμένες μέσα σ’ ένα μικρό ξωκλήσι, φτάσανε, πολύ κοντά στη Γερμανική θέση με τα πολυβόλα. Οι Γερμανοί αρχίσανε τις ριπές και σύντομα αντήχησε ο τόπος από γαβγίσματα και φωτοβολίδες. Χάνκοκ και Σίμπερ, φύγανε κατατρομαγμένοι και σκέφτονταν τι θα έλεγε ο Λάσσεν, όταν θ’ άκουγε ότι δεν είχαν πυροβολήσει τους Γερμανούς.

Ο Λάσσεν, ανέλαβε τότε να επιτεθεί στα κανόνια, που τα θεωρούσε καλό στόχο. Ο συναγερμός δεν είχε φθάσει σ’ όλα τα Γερμανικά φυλάκια, και έτσι κατάφεραν οι υπόλοιπες ομάδες να καταστρέψουν το ραδιοσταθμό στον Πρόδρομο, όπου και σκότωσαν τέσσερις Γερμανούς, κατάστρεψαν μία αποθήκη και κόψανε σύρματα τηλεφώνου για τον Κέφαλο.

Ο λοχίας Νίκολσον, οδήγησε την ομάδα του στη Μάρπησσα, όπου έμενε ο Γερμανός Διοικητής του αεροδρομίου Τάμπελ, στα ίδια σπίτια -σύμφωνα με τους Παριανούς οδηγούς- όπου έμεναν Γερμανοί στρατιώτες κι ο υπασπιστής του. Κάνανε έφοδο με ειδικές βόμβες. Σκοτώθηκε ο υπασπιστής από μία βόμβα, ο Τάμπελ τη γλίτωσε και παραδόθηκε στο Νίκολσον, που τον πήρε μαζί του, ανάμεσα στα δρομάκια της Μάρπησσας. Οι άλλοι της ομάδας, ακούσανε βαριά βήματα από μπότες και επειδή οι κομάντος φοράνε πάντα ελαφρά παπούτσια, πιστέψανε πως είναι Γερμανική περίπολος και αρχίσανε τους πυροβολισμούς. Τότε, τραυματίστηκε ο Τάμπελ, και ο Νίκολσον περιποιήθηκε το τραύμα του. Όχι μακριά από εκεί, που θα συναντούσαν και τους άλλους, έσκασε μία χειροβομβίδα. Τάμπελ και Νίκολοσον έπεσαν ανάσκελα. Ο Νίκολσον ξανασηκώθηκε, αλλά ο Τάμπελ απόμεινε στο χώμα, βαριά τραυματισμένος και ο Νίκολσον τον παράτησε εκεί. Κι’ αυτή τη φορά πίστεψαν οι κομάντος ότι Νίκολσον και Τάμπελ, ήταν Γερμανική περίπολος.

Μετά την επιδρομή έπρεπε ο Λάσσεν, οι άνδρες τους, οι Παριανοί οδηγοί και ανάμεσά τους ο αστυνόμος Γρυλλάκης, που είχε τραυματιστεί σοβαρά, να φύγουν από το ψαροχώρι, το Πίσω Λιβάδι, μερικά χιλιόμετρα ανατολικά από το αεροδρόμιο.

Οι περισσότεροι παρουσιάστηκαν στην ώρα τους, αλλά όταν έφθασε το περιπολικό έλειπαν οι Πόρτερ Γιάρελλ, Πάτσυ Χέντερσον, Μικ Ντ’ Άρκυ και ο νεαρός Νικόλας Στέλλας. Το σκάφος έπρεπε να κρυφθεί στην Ικαρία, γύρω στα 70 χιλιόμετρα, και βορειοανατολικά της Πάρου και προτού ξημερώσει, και έτσι, ήταν αδύνατον να περιμένει και μιας και δεν φάνηκαν, ξεκίνησαν από την Πάρο.

Ο Γιάρελλ, ο Χέντερσον και ο Ντ’ Άρκυ, έπρεπε να κάνουν επίθεση στο ραδιοσταθμό στη Μάρπησσα, αλλά όταν ακούστηκε ο συναγερμός βρέθηκαν κάτω ακριβώς από μία πυροβολαρχία και οι πυροβολητές ετοιμάστηκαν για δράση. Οι τρεις κομάντος πέρασαν τη νύχτα τους και όλη τη μέρα καλά κρυμμένοι και μόλις την επόμενη νύχτα κατάφεραν να ξεγλιστρήσουν μέχρι το λιμάνι που ήταν η συνάντηση (ένα μερόνυχτο αργότερα).

Δεν απόμεινε καμία ελπίδα για σωτηρία, μα μόλις φτάσανε στην παραλία, είδανε κάποια κόκκινα σήματα στη θάλασσα. Ο Άντερς Λάσσεν, απαιτούσε επίμονα να γυρίσουν στην Πάρο, για να πάρουν και τους υπόλοιπους συντρόφους τους. Όλη η δύναμη έφθασε σε καλή κατάσταση στον Τούρκικο όρμο Τεουφίκ. Ο αστυνόμος μεταφέρθηκε στην Κύπρο, όπου οι γιατροί σώσανε τη ζωή του, αλλά ο Νικόλας Στέλλας έλλειπε. Τον Νικόλα τον πιάσανε οι Γερμανοί κοντά στη Μάρπησσα.

Τον στείλανε στην Αθήνα, όπου τον ανακρίνανε με βασανιστήρια, αλλά εκείνος δεν μαρτύρησε κανένα όνομα ανταρτών. Στις 22 Μαΐου, τον κρεμάσανε στην πλατεία του χωριού και υποχρεώσανε όλους τους χωριανούς να παρελάσουν μπροστά από τον κρεμασμένο!

Ο αντικαταστάτης του Τάμπελ, γενικός διοικητής Ταγματάρχης Γκέοργκ Φον Μέρενμπεργκ, υποχρεώθηκε από τους ανωτέρους του να συλλάβει 125 άτομα για εκτέλεση, επειδή, είχαν βοηθήσει τους κομάντος. Ο Φον Μέρενμπεργκ, που είχε μείνει στάσιμος επειδή πολλές φορές είχε δείξει φανερά την αντιπάθειά του, εξαιτίας της συμπεριφοράς των Ναζιστών, δεν βρήκε καμία άλλη λύση από το να υπακούσει, μιας και κινδύνευε και ο ίδιος αν έκανε του κεφαλιού του.

Στο μεταξύ, πήγε στο διοικητή, ο Ηγούμενος, Φιλόθεος Ζερβάκος, από το μοναστήρι της Λογγοβάρδας, Ο διοικητής ήταν τρισέγγονος του Ρώσου Τσάρου, Αλέξανδρου Β’ και η γυναίκα του είχε στενή σχέση με την εκκλησία, αναθρεμμένη ορθόδοξα.

Ο Ηγούμενος ζήτησε την αθώωση των ομήρων, αλλά ο διοικητής αρνήθηκε.Τότε ζήτησε ο Ηγούμενος να εκτελεστεί μαζί με τους συμπατριώτες του. Ο Φον Μέρενμπεργκ, πείστηκε τελικά, να δώσει χάρη στους ομήρους (Το θαύμα της Ζωοδόχου Πηγής (Λογγοβάρδας) στις 23 Ιουλίου του 1944), με την υπόσχεση του Ηγουμένου ότι στο μέλλον, κανένας Παριανός, δεν θα βοηθούσε τους εχθρούς της Γερμανίας. Δεν ήταν μόνο μία ανθρωπιστική λύση του προβλήματος, αλλά και ένας πολιτικός ελιγμός, που εξασφάλιζε στους Γερμανούς την ησυχία και πίστεψαν ότι έτσι θα τους μισούσαν οι Παριανοί λιγότερο».

Φωνή της Πάρου 24/5/2013