Mega, μαύρο είναι το χρώμα του χρήματος…

Γράφει ο Μανόλης Δημελλάς*

Στο τέλος δεν ταιριάζει η φασαρία, κανείς δεν έχει όρεξη για γκρίνιες και κλαψουρίσματα, ούτε και πιάνουν λιβάνια σ’αυτόν το μακαρίτη.

Είναι αλήθεια ότι πάλεψαν γερά για να στειρώσουν ετούτο το
θεριό, δε μπορεί θα το παραδεχτούν κάποτε στις βιογραφίες τους, μα κι αυτές θα μας τις μοσχοπουλήσουν.

Εμείς οι εργαζόμενοι χάφταμε κάθε μπαρούφα των μετόχων, κοιμόμασταν με ψεύτικες αλήθειες απλωμένες πάνω σε εικονίσματα.

Το παλέψαμε, μα το παιγνίδι ήταν στημένο από ανθρώπους χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, χωρίς στάλα ζωντανού αίματος στις φλέβες τους.

Δασκαλεμένοι να κρύβονται πίσω από τους νόμους, πρώτα φάγανε τις σάρκες κι έπειτα βάλθηκαν να καταπιούν αμάσητο το τελευταίο θρύψαλο από τα κοκκαλάκια του σταθμού.

Όλα γινήκαν με τέτοια τάξη και ρυθμό που κανείς δε θα μνημονεύει τις προστυχιές τους, κάποτε μάλιστα θα τους βραβεύσουν για την “εξαιρετική” επιχειρηματική τους δραστηριότητα, ενώ τους δήθεν κόκκινους, τους έμμισθους ή άμισθους κολλητούς, που σήμερα κρατούν τα πόστα, θα λένε πως πάλεψαν για τη σωτηρία, όμως ο μακαρίτης είχε αθεράπευτο καρκίνο κι ο θάνατος ήταν δεδομένος. Για θυμηθείτε, 20 μήνες πίσω αυτά δεν έλεγαν;

Μέχρι να ξεψυχήσει οι πληρωμένοι παλαμακιστές εξακολουθούν να μιλούν χυδαία. “Το Μega υπηρέτησε όλα τα στραβά… το Μega ήταν του συστήματος… ήταν πουλημένο…”
θα επαναλαμβάνουν εκείνοι που ξεπούλησαν, ή θα μπορούσαν να το κάνουν, την ίδια τους τη μάνα!

Οι σκέψεις σκοντάφουν στους επαίτες του τραίνου, μέσα στις νότες ενός ταλαίπωρου ακορντεόν κουρνιάζουν ξέπνοες φλέβες των συνεπιβατών.

Όλοι παλεύουμε στο ίδιο μοτίβο, στα ίδια ακροσύνορα πνίγονται τα μάτια μας, σε ποιον λοιπόν να μιλήσεις, να ξομολογηθείς το δικό σου μικρό επαναλαμβανόμενο θάνατο κι εκείνος να μην έχει άλλους τόσους, ίσως περισσότερους να περιγράψει;

Μια πικρή γεύση απομένει στους μικρούς γευστικούς κάλυκες της γλώσσας:

Γιατί ο υπουργός, αυτός που θέλει να μοιάζει με τον Λένιν, ο Παππάς, δεν έβγαλε μια απόφαση, ώστε να ανοίξουν οι φορτωμένοι με χρήματα λογαριασμοί του Μega;

Γιατί ο πρώτος μέτοχος, ο Βαρδινογιάννης κι έπειτα οι υπόλοιποι της σημερινής παρέας, Μαρινάκης και Σαββίδης, οδηγούν στη χρεωκοπία το μεγαλύτερο ελληνικό κανάλι;

– Και εκείνες οι τράπεζες, που ούτε οι ψυχασθενείς δολοφόνοι δεν έχουν τέτοιο κυνισμό όταν σφάζουν τα θύματα τους, μάζεψαν 55 εκατομμύρια σε 20 μήνες τους είναι αρκετά ή μήπως να το κρατήσουν λίγο ακόμη;

– Όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι που μείναμε μέχρι τη βύθιση, γιατί δεν τους πήραμε χαμπάρι νωρίτερα;Και όλος ο αγώνας μας γιατί εξαντλείτε σήμερα, που έπρεπε να ξεκινήσουμε να δαγκώνουμε;

Σήμερα που έπρεπε να κάνουμε σημαία την ξεδιάντροπη και χυδαία συμπεριφορά των εμπλεκόμενων στο Μega, εμείς τα παρατάμε!

– ‘Αραγε να νιώθει κανείς ντροπή για το φαινόμενο Μega;

– Δεν υπάρχουν ποινικές ευθύνες;

– Σε ποια χώρα του πλανήτη γίνεται τέτοιο πανηγύρι και δεν ανοίγει ρουθούνι;

* Ο Μανόλης Δημελλάς είναι οπερατέρ. Η καταγωγή του είναι από την Κάρπαθο. Γεννήθηκε στη Χίο το 1968 και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε Κινηματογράφο στη σχολή Χατζίκου. Εργάζεται στο MEGA από το 1992 και με την κάμερά του έχει καλύψει κορυφαία ειδησεογραφικά γεγονότα σε όλο τον κόσμο: γιουγκοσλαβικός εμφύλιος, εξέγερση στην Αλβανία, πόλεμος στο Ιράκ, παλαιστινιακή ιντιφάντα, επιθέσεις της Αλ Κάιντα στη Σαουδική Αραβία, Σκοπιανό, Τουρκία, εξεγέρσεις στην Αίγυπτο και τη Λιβύη. Από το 2003 συμμετέχει με ντοκιμαντέρ του σε διεθνή φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

https://www.aixmi.gr/