εξήγηση της εντύπωσης εμπλοκής στη διαπραγμάτευση που δημιουργήθηκε μετά το EuroWorking Group της Πέμπτης, ύστερα από αλλεπάλληλες διαρροές για «συμφωνία όπου να ’ναι».
Ο κόμπος, σύμφωνα με πληροφορίες, βρίσκεται στην απαίτηση του Πόουλ Τόμσεν να γίνουν οι περικοπές στις συντάξεις εφάπαξ το 2019, που απορρίπτεται από την ελληνική πλευρά, η οποία πιέζει για το 2020 και αν είναι δυνατόν σε βάθος διετίας.
Κατά συγκλίνουσες εκτιμήσεις στελεχών της αντιπολίτευσης, η δυστοκία αποδεικνύει ότι κάτι δεν πάει καλά στις σχέσεις Τσίπρα-Τσακαλώτου, με την έννοια ότι ο υπουργός Οικονομικών οδηγεί τη διαπραγμάτευση μέχρι ενός σημείου και μετά αποφασίζει ο πρωθυπουργός, ο οποίος δείχνει να θέλει να περιμένει την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ (21-23 Απριλίου) για να σταθμίσει στη συνέχεια αν πρέπει να ριφθεί ο κύβος τώρα.
Σύμφωνα με αυτή την ανάλυση, ο κ. Τσίπρας θα περιμένει τις αποφάσεις του ΔΝΤ για συμμετοχή στο ελληνικό πρόγραμμα, γιατί, διαφορετικά, θεωρεί πως δεν έχει νόημα μια οδυνηρή συμφωνία τώρα για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, όταν στη συνέχεια θα έρθει μια ακόμη πιο οδυνηρή συμφωνία για τη συμμετοχή του ΔΝΤ, από την οποία θα εξαρτηθεί η διαμόρφωση της μεγάλης εικόνας (χρέος, πρωτογενή πλεονάσματα).
Οι πληροφορίες είναι μπερδεμένες: Λέγεται ότι ο Ευ. Τσακαλώτος αρχικά είχε αποδεχτεί κατάργηση της προσωπικής διαφοράς το 2019 και το 2020 ασκώντας πίεση ώστε να μην είναι πλήρης κατάργηση αλλά μείωση σε περιπτώσεις που η προσωπική διαφορά είναι μεγαλύτερη από 20% (αυτό αφορά περίπου 100.000 ασφαλισμένους, κυρίως του ΟΑΕΕ).
Ο Πόουλ Τόμσεν φέρεται να επέμενε σε εφάπαξ περικοπή το εκλογικό έτος 2019, ενώ στο Μέγαρο Μαξίμου κατέληξαν πως οι μειώσεις πρέπει να γίνουν από την επόμενη κυβέρνηση και να μη συμπέσουν καθόλου με την τρέχουσα κυβερνητική θητεία.
Εξάλλου, το ΔΝΤ σκλήρυνε τη στάση του στα εργασιακά, ενώ είχε βρεθεί κάποιος συμβιβασμός, με αποτέλεσμα να ανοίξει ξανά και αυτή η δύσκολη και ιδεολογικά φορτισμένη συζήτηση. Γεγονός είναι ότι επείγει η υπογραφή της τεχνικής συμφωνίας στο Eurogroup της 7ης Απριλίου.
Η σισύφεια εξέλιξη της διαπραγμάτευσης έρχεται, ενώ έχει ήδη ακυρωθεί η δυνατότητα μιας μεγάλης, συνολικής λύσης. Αρχικά ήταν η απομείωση του χρέους. Θα γίνονταν υποχωρήσεις από την ελληνική πλευρά αλλά ο σκοπός θα αγίαζε τα μέσα (μέτρα), γιατί όλα θα γίνονταν για να λυθεί ο κόμπος του χρέους και να πάρει η χώρα, οριστικά, τα πάνω της.
Μετά… κατάπιαμε τη γερμανική απόφαση να μετατεθεί κάθε σχετική απόφαση και να αρχίσει στα σοβαρά η συζήτηση μετά τις γερμανικές εκλογές. Μέχρι τότε μόνο ένας οδικός χάρτης μπορεί να διαμορφωθεί, δηλαδή λόγια και τίποτε άλλο.
Ο στόχος άλλαξε και, έτσι, αντί για την απομείωση του χρέους, μάθαμε να μιλάμε για το QE, το Πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στο οποίο η χώρα μας δεν συμμετέχει, η μόνη σε ολόκληρη την ευρωζώνη.
Ηρθε η ώρα που κι αυτό εγκαταλείφθηκε και όλη η συζήτηση επικεντρώθηκε σε ένα όπως όπως κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, που δεν θα αποφέρει παρά μόνο την εκταμίευση της δόσης των 6 δισ. ευρώ, χωρίς να αποκλείεται η μέθοδος των υποδόσεων, να μας δίνεται κατιτίς ανάλογα με ό,τι ψηφίζεται στη Βουλή.
Ε, δεν το λες και ανακούφιση. Πολύ περισσότερο όταν για να συμβεί αυτό το λίγο και μικρό, θα πρέπει να ψηφιστούν στη Βουλή μειώσεις συντάξεων και του αφορολογήτου, να αφομοιώσει ο ΣΥΡΙΖΑ την προοπτική πώλησης μονάδων της ΔΕΗ και να γίνει κάποια στιγμή η αποτίμηση της ζημιάς από τις καθυστερήσεις μηνών (ακούγεται πως η ύφεση μας συντροφεύει και το πρώτο εξάμηνο του 2017).
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΠΑΝΟΥ
aspanou@e-typos.com
Διαβάστε περισσότερα στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου