Οι Γερμανοί το έχουν τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι

Η έκθεση του (συντηρητικού) Ιδρύματος Bertelsmann που διαπιστώνει ότι η Ευρώπη τρικλίζει και ο ευρωπαϊκός Νότος πνίγεται από τη λιτότητα “φωνάζει” για την ανάγκη εναλλακτικού σχεδίου πριν τα πράγματα γίνουν χειρότερα.

του Βαγγέλη Δεληπέτρου
Το Ίδρυμα Bertelsmann είναι από αυτά που κανείς νεοφιλελεύθερος, είτε ανήκει στη ΝΔ, είτε στο Ποτάμι, είτε σε κάποια από τις υπόλοιπες παραφυάδες, δεν μπορεί να κατηγορήσει για “λαϊκισμό”, καθώς πρόκειται για τον μεγαλύτερο μη κερδοσκοπικό οργανισμό της Γερμανίας, που κατέχει το 80% του ομώνυμου πολυεθνικού ομίλου ΜΜΕ.

Όταν λοιπόν ο ιδιοκτήτης του ραδιοτηλεοπτικού ομίλου RTL, των πασίγνωστων εκδόσεων Penguin Random House και με ισχυρές “θυγατρικές” στις ΗΠΑ, διαπιστώνει ότι τα προβλήματα στην Ευρώπη “οξύνθηκαν, εν μέρει δραματικά” τη τελευταία διετία και οι συνέπειες της χρηματοοικονομικής κρίσης και της λιτότητας που επιβλήθηκε επί σειρά ετών στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου «παραμένουν ακόμη τεράστιες», η συζήτηση -σε πείσμα των νεοφιλελεύθερων μαϊντανών που κορδώνονται στα τηλεοπτικά παράθυρα- ξαναρχίζει επί της ουσίας.

Και η ουσία ήταν, είναι και θα παραμείνει, η λιτότητα! Αυτή η λεξούλα που θάβεται επιτηδείως στις εκθέσεις για τα “λάθη” του ΔΝΤ στην Ελλάδα, τα οποία κάθε τόσο διαπιστώνονται αλλά περιέργως (;) συνεχώς επαναλαμβάνονται, αυτή η λέξη που εξοστρακίζεται από τον δημόσιο λόγο προς χάριν μιας “αφήγησης” που ισχυρίζεται ότι για όλα φταίνε τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν μετά από τη Μεταπολίτευση και οι λύσεις θα έρθουν με την τοποθέτηση παντού τεχνοκρατών που θα έχουν την έγκριση των δανειστών, να κάνουν δηλαδή κουμάντο κάποιοι σαν τον Γεωργίου και τους εντιμότατους φίλους του.

Οι ανησυχίες του Ιδρύματος Βertelsmann, βέβαια, δεν είναι άσχετες με τις ανησυχίες της γερμανικής ελίτ για την αδυναμία της σημερινής Ευρώπης να παίξει το ρόλο που θα ήθελαν στον μεταβαλλόμενο παγκόσμιο σύστημα και οι διαπιστώσεις του ότι «Το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κινδυνεύει να αποτύχει» δεν αποκαλύπτουν ποιες μπορεί να είναι οι ενδεδειγμένες λύσεις.

Και η διατύπωση για “κοινές διεθνείς λύσεις” που πρέπει να τίθενται πάνω από τα “μεμονωμένα εθνικά συμφέροντα” δεν αρκεί. Γιατί ακριβώς κάτι τέτοιο, “κοινές λύσεις”, ζητεί διαρκώς και ο συμπατριώτης τους ο Σόιμπλε. Αλλά εύκολα ακόμα και οι μη ειδικοί αντιλαμβάνονται ότι εννοεί “γερμανικές” λύσεις που απλώς στην δική του αφήγηση παρουσιάζονται ως “κοινά συμφέρουσες”, και “μακροπρόθεσμα αποδοτικές” ακόμη και για αυτούς που τις... υφίστανται.

Αυτό όμως που γίνεται σαφές και με αυτήν την έκθεση, είναι ότι οι παράγοντες της Γερμανίας διαπιστώνουν πως “ακόμη και οι ισχυρές χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά αρχίζουν να εμφανίζουν αστάθεια”: είναι ο διπλωματικός τρόπος με τον οποίο οι τεχνοκράτες λένε ότι η κρίση όχι μόνο δεν πέρασε αλλά αγγίζει πλέον, μετά τις χώρες του Νότου, και τις χώρες του κέντρου της ΕΕ.

Και αυτό, μαζί με τις διαπιστώσεις για τα αρνητικές συνέπειες της λιτότητας, είναι που έχει σημασία για εμάς. Γιατί σε συνθήκες που κάνουν τους συντάκτες της έκθεσης να “ανησυχούν” για τη Σουηδία, τη Νορβηγία, αλλά, όσο κι αν το καταχωνιάζουν, και για την Γερμανία, το “ελληνικό σχέδιο” -που έτσι κι αλλιώς δεν έβγαινε- πάει κατά κρημνόν.

Οπότε, προς μεγάλη δυστυχία όσων κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο, ξαναβάζει στο τραπέζι την ανάγκη συγκρότησης εναλλακτικού σχεδίου όσο ακόμα υπάρχει καιρός.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.

http://news247.gr/