ΠΟΥ ΠΑΜΕ;

Σκηνή. Απέναντι από τον υπολογιστή. Ημερομηνία. Σήμερα.

Δουλειά δεν είχε ο διάολος… εκείνο το γνωστό, μιας και τα 35 χρόνια βαρέα ένσημα, ελέησαν να μ’ απαλλάξουν απ’ «την εντεταλμένη δουλειά» με το μελάνι, ποτέ όμως θέλω να πιστεύω και με την «χομπίστικη», την εθελοντική.

Δεν θέλω να αφηγηθώ σήμερα μια ακόμη ιστορία.
Θέλω απλώς να καταγράψω αυτά που βλέπω τριγυρίζοντας σ’ αυτά τα περιβόητα «Social media».

Παιδιά με χαμηλό επίπεδο γνώσης της γλώσσας, αδυνατούν να σκεφτούν σωστά, να κατανοήσουν «μηνύματα» - όχι τα sms, γι’ αυτά έχουν δικούς τους κώδικες - και να διατυπώσουν κάποιες απορίες και σκέψεις. Σκεφτόμαστε με λέξεις και αν δεν ξέρεις το νόημα των λέξεων τότε τι να σκεφτείς; Και δεν πρόκειται μόνο για παιδιά. Όλοι εκείνοι που διατυπώνουν ηλίθιες, ανούσιες και ρηχές απορίες καθημερινά διαμορφώνουν την ίδια συνομοταξία της βλακείας.

Άνθρωποι που αυτοχαρακτηρίζονται ξύπνιοι και ενημερωμένοι, και γνώστες τάχα της πραγματικότητας σπέρνουν παντού ηλίθια ερωτηματικά και μάλιστα σε «χέρσο» τόπο:

«Και ποια είναι η λύση;»

«Και ποιον να ψηφίσω δηλαδή;»

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, που αναζητούν τον «Μεσσία» που θα τους απαλλάξει από τον κόπο της αναζήτησης, που θα τους δώσει έτοιμες και εύκολες απαντήσεις για τα πιο απλά ως τα πιο πολύπλοκα ζητήματα. Κι όλο και λιγότεροι μπαίνουν στη διαδικασία του προβληματισμού, στην ανάγκη της αναζήτησης, την ένταση του εντοπισμού της λύσης. Κι ενώ όλοι ξέρουν ότι η εποχή της ευκολίας πέρασε ανεπίστρεπτα.

Έτσι μια νέα κάστα ανθρώπων ετοιμάζεται να εξουσιάσει - ήδη αυτό ξεκίνησε - τους πολλούς. Με τη ποιότητα λέει της σκέψης ως νέο κριτήριο ανάδειξης των ισχυρών. Φτιάχνουν «ποτάμια» για να χτίσουν γέφυρες για να περάσουνε στην εξουσία.

Μας πήρε το ποτάμι, μας πήρε ο πόταμος!

Κι έρχομαι τώρα να σου χώσω τη μπουνιά και να σου πω πως φταίμε όλοι μας. Γονείς που θα πάμε στην κόλαση και εκπαιδευτικοί που θα βράζουν παρέα μας στα καζάνια προετοίμασαν μια μάζα δούλων. Άλλωστε άπαντες ανήκουν στη μάζα αυτή. Οπαδοί της ευκολίας, λάτρεις του λαϊκισμού, θύματα του οχαδερφισμού της άγνοιας και της απάθειας.

Και όλοι τώρα ισχυρίζονται ότι η ανάγκη μας έκανε έτσι, κι έχουμε ανάγκη για κάτι το καινούργιο.

Θα έλεγα τι έχουμε!

Η ανάγκη αποτέλεσε τον κινητήρα του πολιτισμού. Και το έκανε γιατί μετατρεπόταν σε αναζήτηση. Σήμερα η δυνατότητα για προβληματισμό και αναζήτηση πάει πέταξε. Κάνε μια βόλτα στο fecebook και ξαναγύρνα.

Που πάμε;

Έχω κι εγώ δικαίωμα να εκφράσω μια απορία.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός