ΓΕΡΑΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ

Είναι η γενιά μου μια περίεργη γενιά…. Μιλάω για εκείνη τη γενιά που γεννήθηκε στη πιο δημιουργική για την Ελλάδα εποχή, και έφηβη βίωσε τη δικτατορία και την αλλαγή μετέπειτα, στην μεταεφηβική της ηλικία. Εκείνη τη γενιά που γεννήθηκε πάνω στη σεξουαλική επανάσταση και βίωσε την εφηβεία της πριν να εμφανιστεί το Ειτζ. Μια γενιά που έψαχνε το δρόμο της μέσα σε μια νεόπλουτη κοινωνία που ήθελε να δοκιμάσει τα πάντα. Ετούτης της ασπρόμαυρης γενιάς ένα κομμάτι της είμαι κι εγώ.

Κι ήμασταν εκείνα τα παιδιά που ζούσαμε μονάχα για το σήμερα. Εκείνα τα παιδιά που ονειρευόμασταν το μέλλον, κι ας βλέπαμε αμυδρά ότι κάποιοι άλλοι είχανε ήδη προαποφασίσει και γι’ αυτό. Εκείνα τα παιδιά που αγκαλιαζόντουσαν στο δρόμο μετά το γυμνάσιο, και κάνανε έρωτα στο πάρκο και σε νεόδμητες οικοδομές, μιας πόλης που μεταλλάσσοταν σε τέρας, αλλά ακόμα δεν το είχαμε καταλάβει εμείς. Βλέπαμε μόνο τις ματιές που συναντιόντουσαν, κι ίσως να σήμαινε αυτό την αρχή ενός μεγάλου έρωτα, ίσως και μονάχα μια γλυκιά απάτη στο πίσω μέρος του μυαλού μας. 

Ήμασταν εκείνα τα παιδιά που γυρνάγαμε παρέες νύχτα δίπλα απ’ το ρέμα τραγουδώντας, σε ένα τόπο που έτρεχε να προλάβει του κόσμου τις εκπτώσεις, που η μπάλα είχε ριζώσει στο μυαλό μας, και ξεπλέναμε την πίκρα απ’ το καπνό στο στόμα μας, μόνο με ούζο και στα πάρτι με βερμούτ ακούγοντας το The Wall απ’ τους Pink Floyd. Ήτανε όμως μια γενιά που έμαθε να μιλάει στα ίσα, που σπάνια είχε και κορίτσια στις παρέες, είχε όμως μαχητές, σε μια μάχη που όλο και πιο πολύ έμπαινε στα μακρυμάλλικα κεφάλια μας πως ήταν θέμα χρόνου να δοθεί.

Δε ξέρω πόσοι μείναμε από εκείνο το ασπρόμαυρο κομμάτι... Πόσοι τα καταφέρανε, και πόσοι χάθηκαν στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού τους και δε ξαναβγήκανε ποτέ. Ξέρω πάντως πως κάποιοι έμαθαν πως να το παίζουν το παιχνίδι. Μάθανε να χαμογελάνε εκεί που θέλαμε να φτύσουμε, και να ευχαριστούν εκεί που θέλαμε να ρίξουμε κλωτσιά... Και πως κάποιοι μεγάλωσαν, και κάποιοι μείνανε για πάντα παιδιά. Γερασμένα παιδιά, χαμένα στους δρόμους μιας άγνωστης γι’ αυτά μπασταρδεμένης, και μεταλλαγμένης κοινωνίας.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός