ΒΡΟΧΟΚΑΙΡΟΣ

Πίσω απ τα τζάμια το δρολάπι της βροχής

και η υγρασία να τρυπώνει απ’ το φεγγίτη,

και συναντάς το πεπρωμένο σου επί γης

που δεν ταιριάζει στη κατάντια ούτ’ αλήτη.

Στάζουν τα κάγκελα μια ανυπόφορη σιωπή

και μια κατάθλιψη σε σφίγγει σαν τανάλια,

σκέψεις που θα’ θελε ο νου σου να σού πει

σ’ ερημικά θαλασσοδέρνονται ακρογιάλια.

Μέσα στο τζάμι κάποια εικόνα σου θολή

στης αστραπής που φαίνεται τη λάμψη

μοιάζει παραίσθηση ζωής, απατηλή

που σ’ έχει απ’ τα κατάστιχα ξεγράψει.

Και όταν θα βρεις δυο λόγια για να πεις

τα παίρνει η μοναξιά να τ’ αφανίσει.

Όμως για τίποτα δεν έχεις να ντραπείς

αύριο για σένα πάλι ο ήλιος θα γυρίσει.

Καστρινός