Το χρονογράφημα του Μ. Σαββάτου

Η Εβδομάδα των παιδικών μου Παθών
της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ

ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΜΙΚΡΗ, κάθε Μεγάλη Εβδομάδα ένα κουρέλι γινόμουνα. Όλη αυτή η πορεία του Χριστού προς τη Σταύρωση ερείπιο μ΄ έκανε! Ίσως έφταιγε κι ο τρόπος που μας τα διδάσκανε στο Δημοτικό. Θυμάμαι είχαμε μια δασκάλα που λογικά πριν γίνει εκπαιδευτικός θα πρέπει να είχε διατελέσει «Capo» στο Άουσβιτς. Δεν εξηγείται αλλιώς η σαδιστική ηδονή με την οποία περιέγραφε τα φριχτά μαρτύρια του Ιησού.

Μπροστά σε ένα τσούρμο έντρομα παιδάκια, ξεδίπλωνε τις πιο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τη σύλληψη, το μαστίγωμα, τα βασανιστήρια, το ακάνθινο στεφάνι (εκεί ειδικά γυάλιζε το μάτι της), τη σταύρωση, το σφουγγάρι με το ξίδι και τελικά τον μαρτυρικό Του θάνατο. Έπεφτα να κοιμηθώ τη νύχτα και στα αυτιά μου κροτάλιζε ο ήχος του βούρδουλα. Τιναζόμουνα από εφιάλτες ότι μου καρφώνανε τα χεράκια με καρφιά.

ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΑΛΑΛΙΑΣΕΙ αυτή η γυναίκα.

Ήθελα, πρώτον, να τη σπάσω στο ξύλο και, δεύτερον, να μπουκάρω μέσα στην ιστορία και να αλλάξω τη ροή της. Να την ξαναγράψω, ρε παιδί μου.

Τα δικά μου παιδικά Πάθη άρχιζαν από την Κυριακή των Βαΐων. Εκεί όπου ο Χριστούλης έμπαινε στα Ιεροσόλυμα πάνω στο γαϊδουράκι και όλα αυτά τα λαμόγια Τον έραιναν με βάια. Ήμουνα απόλυτα πεπεισμένη πως ο Ιησούς ήταν ανυποψίαστος για αυτά που είχε να τραβήξει. Δεν ξέρω τι έλεγαν οι Γραφές και οι προφήτες, εμένα γνώμη δεν μου άλλαζες. Ο Χριστός βάδιζε ξυπόλητος στα αγκάθια. Ήθελα να μπω μέσα στην Ιστορία, να Του φωνάξω «φύγε, τρέχα να σωθείς, πάρ΄ το αλλιώς το τιμόνι, γύρνα πίσω στο μαραγκούδικο με τον Ιωσήφ, μάθε τέχνη κι άστηνε, Χριστούλη μου, πολύ σε παρακαλώ!».

Το δεύτερο σοκ το πάθαινα με τον Μυστικό Δείπνο. (Τι «Μυστικός» δηλαδή, βούκινο έγινε, μέχρι τον Ντα Βίντσι έφτασε η χάρη του!) Αυτό το δείπνο στον λαιμό μού καθόταν. Με τίποτα δεν κατέβαινε η μπουκιά κάτω. Μα να ξέρεις ότι θα σε προδώσουν και να μην κάνεις τίποτα; Σήκω να του αστράψεις του άλλου μια ξανάστροφη, μια μπούφλα, ένα κάτι! Για αγκαλιές και φιλιά είμαστε τώρα;

ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ αργύρια πολύ με προβλημάτιζαν. Επειδή αδυνατούσα να κάνω την ισοτιμία αργυρίου + δραχμής (τότε ακόμα) ποτέ μου δεν είχα καταλάβει αν ήταν πολλά ή λίγα. Διαβάζοντας, ψιλοκατάλαβα ότι το ποσόν ήταν της πλάκας- αλλά απ΄ την άλλη ποτέ δεν ξέρεις τι ανάγκες είχε ο άνθρωπος.

Την επόμενη ταραχή την πάθαινα στο όρος Ελαιών. Να Τον σκέφτομαι Τον Χριστούλη μου γονατισμένο να προσεύχεται και να κοντοζυγώνουν οι βρωμορωμαίοι; Ήθελα να Τον αρπάξω απ΄ το χέρι και να αρχίσουμε να πιλαλάμε βουνά, λόγγους, ραχούλες, μπας και προλάβει να σωθεί!

Κι άντε και Τον πιάσανε τα ρεμάλια. Κι άντε και Τον μαστιγώσανε τα κτήνη. Αυτό που δεν άντεχα με τίποτα ήταν το «Ιησούς ή Βαραββάς».

Μα είναι δίλημμα τώρα αυτό, στον Θεό που πιστεύεις δηλαδή!

ΚΑΙ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ο όχλος υπέρ του Βαραββά, που ήταν ένα κάθαρμα και μισό. Για να μην πιάσω στο στόμα μου και τον Πόντιο Πιλάτο (αυτόν τον πόντιο που έκανε πιλάτες). Και που δήλωσε το ζώον το όρθιο «νίπτω τας χείρας μου!». Τι νίπτεις τας χείρας σου, ρε μαλάκα, για τέτοια είμαστε τώρα;

Σώσε πρώτα τον άνθρωπο και μετά τράβα πλύσου, γελοίε, ξεφτίλα, απόβρασμα! Δεν κάνω πλάκα, δεν χαριτολογώ, ακόμα και τώρα, ακόμα και σήμερα που είμαι μεγάλη γυναίκα, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι!

Ξέρω πως αν δεν υπήρχε η Σταύρωση, δεν θα υπήρχε η Ανάσταση. Ξέρω... ξέρω... ξέρω...

Όπως το παιδί που κρύβω μέσα μου υπερφαλαγγίζει τη λογική της γυναίκας... Το παιδί που κρύβω μέσα μου ακόμα θα ήθελε ο όχλος να είχε σταυρώσει τον Βαραββά. Να άφηναν ελεύθερο τον Χριστό, να παντρευόταν, να έκανε πολλά παιδάκια και να συνέχιζε τη διδασκαλία του μέχρι τα ήρεμα και γαλήνια βαθιά του γεράματα!

Όμως η φωνή του κοριτσιού που έγινε γυναίκα πνίγεται πάντα στη βοή του όχλου...

Καλή Ανάσταση στις ψυχές μας!