Μια «κολοσούσα» πρωινή ηλιαχτίδα, έκλεισε για μια μικρή στιγμή τα μάτια μου. Δεν άφησα το πληκτρολόγιο, ήμουν σίγουρος, ήταν βέβαιο, το χέρι μου και μόνο του σήμερα τέτοια μέρα θα έγραφε αυτό που ήθελε να γράψει.
Κάπως έτσι είναι η πίστη. Δεν βλέπεις, όμως έχεις μια περίεργη σιγουριά για κάποιο αόρατο χέρι, που στέκει πιο δίπλα και σε βαστάει όρθιο. Είτε πρόκειται για χαρά και πανηγύρι, είτε για ανείπωτη στιγμή κατατρεγμού.