Τραγωδία του "Εξπρές Σάμινα": 24 χρόνια μετά η Πάρος δεν ξεχνά - 83 νεκροί κι αμέτρητα γιατί (φωτο & βίντεο)

Μαρτυρία:«Έτσι σώθηκα στο ναυάγιο του Σάμινα»!
Η θυσία του στρατιώτη Βασίλη Ραχούτη

Tο μαχαίρι δεν έφτασε ποτέ μέχρι το κόκκαλο

Ηταν βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου του 2000,η ώρα πλησίαζε 10:00,το λιμάνι της Πάρου γέμισε σορούς αθώων ανθρώπων,που έχασαν τη ζωή τους μόλις 10' πριν αποβιβαστούν.

Οι μνήμες  αυτών που επέζησαν του ναυαγίου γυρνούν πάντα εκεί όπου εκτυλίχθηκε η ναυτική τραγωδία του "Εξπρές Σάμινα", εκεί όπου 81 ανθρώπινες ζωές χάθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά! 

Στους νεκρούς θα πρέπει να προστεθούν και ο Λιμενάρχης Πάρου, Δημήτρης Μάλαμας, που έχασε τη ζωή του κάνοντας το καθήκον του καθώς και ο αντιπρόεδρος της ναυτιλιακής εταιρείας, Παντελής Σφηνιάς, που αυτοκτόνησε δύο μήνες μετά την τραγωδία!

24 χρόνια μετά για τους πολλούς η τραγωδία ξεχάστηκε ή αποτελεί μακρινή ανάμνηση και μονάχα οι συγγενείς των αδικοχαμένων θυμούνται τους ανθρώπους των.

Ενα σημείο αναφοράς του ναυαγίου είναι και το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην τοποθεσία "Κορακιές" της Πάρου  (στην περιοχή που κατέληξε το κουφάρι του πλοίου), που χτίστηκε στη μνήμη των θυμάτων και τελείται εκεί το ετήσιο μνημόσυνο.

Το πρωί της Πέμπτης 26 Σεπτεμβρίου 2024, στον Ιερό Ναό Παναγίας Εκατονταπυλιανής τελέστηκε μνημόσυνο και στη συνέχεια στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις Κορακιές τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής των νεκρών. 

Βουβός πόνος ήταν χαραγμένος στα πρόσωπα των πενθούντων συγγενών, των φίλων αλλά και όλων όσοι παραβρέθηκαν στις τελετές μνήμης για τα θύματα του ναυαγίου. Τιμές απέδωσε το διασωστικό σκάφος Chiara της Ε.Ο.Δ - Παράρτημα Κυκλάδων, σκορπώντας ρίγη συγκίνησης στον κόσμο.

Δείτε φωτο και βίντεο:

Επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Δημήτρη Μάλαμα 

Σήμερα Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2024 στο λιμάνι της Πάρου, στην πλατεία Αγ. Νικολάου, τελέστηκε δέηση υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του. Στο σημείο βρίσκεται η προτομή του αλτρουιστή Λιμενάρχη που έχασε τη ζωή του υπηρετώντας το καθήκον.

Ο Λιμενάρχης, τη νύχτα της 26ης Σεπτεμβρίου 2000 στην αγωνιώδη προσπάθεια του να συντονίσει την επιχείρηση διάσωσης των ναυαγών του Σάμινα έπεσε νεκρός προδομένος από την καρδιά του.

Η συγκινητική ατμόσφαιρα 24 χρόνια μετά την τραγική εκείνη νύχτα, η Πάρος δεν ξεχνά το λιμενάρχη που έχασε τη ζωή του στην ηρωική επιτέλεση του καθήκοντος.

Φώτο και βίντεο από τις σημερινές εκδηλώσεις μνήμης από τον parianotypo ΕΔΩ κι ΕΔΩ

Από κει και πέρα η δικαιοσύνη μίλησε αλλά το μαχαίρι δεν έφτασε ποτέ μέχρι το κόκκαλο,όπως διατυμπάνιζαν τότε οι αρμόδιοι του υπουργείου Ναυτιλίας και όχι μόνο.

Διαβάστε εδώ όλο το χρονικό του ναυαγίου και τις δίκες που ακολούθησαν

Μαρτυρία: «Έτσι σώθηκα στο ναυάγιο του Σάμινα»!

Δεκαέξι χρόνια από την ανείπωτη τραγωδία του «ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ», η διασωθείσα Στέλλα Κυριαζάνου, μιλάει στο G- Weekend Journal και φέρνει στο μυαλό της τις σκηνές που βίωσε, λίγο πριν χαθεί στα αγριεμένα νερά της Πάρου το πλοίο που... πήρε στο βυθό 81 ψυχές.

Επιμέλεια: Παναγιώτης Δαλαταριώφ

Πέρασαν κιόλας 16 χρόνια (26 Σεπτεμβρίου του 2000) από την τραγωδία του Σάμινα. Από το βράδυ που 81 ψυχές έχασαν την ζωή τους στα αγριεμένα νερά της Πάρου. Από το βράδυ που όσοι κατάφεραν να επιζήσουν ζουν μέχρι σήμερα μ' αυτό. Όπως κι η Στέλλα Κυριαζάνου, η οποία είχε Άγιο, όπως λέει στο Gazzetta Weekend Journal, εξιστορώντας τις στιγμές που βίωσε εκείνη τη νύχτα της απόλυτης τραγωδίας.

«Θα ξεκινήσω από τη στιγμή που ήμουν στην καμπίνα με έναν κύριο και το παιδί του. Φτάναμε όμως στην Πάρο, ήξερα ότι περίπου μισή ώρα πριν αράξουμε στο λιμάνι ακούγεται η σχετική ανακοίνωση, τη συγκεκριμένη νύχτα όμως τίποτα. Έτσι, είπα να βγω στο σαλόνι της πρώτης θέσης για να δω πού ακριβώς βρισκόμαστε. Ξαφνικά ακούγεται ένας θόρυβος, αλλά δεν καταλάβαμε όσοι ήμασταν μέσα ότι είχαμε βρει στα βράχια. 

Τα πάντα άρχισαν να εξελίσσονται πολύ γρήγορα. Δεν υπήρχε ενημέρωση ότι βουλιάζουμε, προσπαθούσαμε ο ένας με τον άλλον να βοηθηθούμε. Στη συνέχεια, θυμάμαι ότι βγήκα στο πίσω κατάστρωμα, μερικοί επιβάτες είχαν ανακαλύψει κάποια σωσίβια. Και λέω επιβάτες διότι δεν είδαμε κανέναν από το πλήρωμα. Εμένα με βοήθησε ένας συνεπιβάτης μου να το βάλω σωστά διότι αρχικά το είχα τοποθετήσει λανθασμένα.

Το καλό είναι ότι στις πρώτες στιγμές υπήρχε ηρεμία, δεν τρομάξαμε τόσο πολύ. Ίσως γιατί βλέπαμε τα φώτα της Παροικιάς. Πού να φανταστούμε ότι σε λιγότερο από μισή ώρα τα πάντα θα είχαν χαθεί! Τα ελάχιστα φώτα που βλέπαμε να είναι απέναντί μας, μας έκαναν να ξέρουμε ότι δεν απέχουμε μακριά από τη στεριά. Επίσης, ακούσαμε ότι ήδη έχουν ενημερωθεί βάρκες που είχαν ξεκινήσει να έρχονται για να μας σώσουν. 

Πάρα πολύ γρήγορα το καράβι άρχισε να γέρνει. Ξαφνικά οι διπλανοί μου χάθηκαν. Εγώ συνέχισα να στέκομαι εκεί, στο κατάστρωμα. Δεν είχα αντιδράσει, δεν μπορούσα. Μου ήταν αδύνατον. Ξέρετε, ήμουν στο κατάστρωμα της πρώτης θέσης που έχει ένα ντεκ.Το ρήγμα ήταν πολύ μεγάλο και μέσα σε περίπου μισή ώρα το πλοίο βυθίστηκε.

Εκεί ένας στρατιώτης, ο γνωστός Βασίλης Ραχούτης που βοήθησε πολλούς εκείνο το βράδυ, μου φωνάζει "έλα πάνω". Αρχικά σάστισα. Λέω: "ποιος είσαι εσύ και πού ξέρεις τι πρέπει να κάνουμε"; Μου απάντησε να τον εμπιστευτώ και χωρίς να διστάσω τον ακολούθησα. Βρέθηκα στο ψηλότερο μέρος του καραβιού και ευτυχώς που τον άκουσα, γιατί αλλιώς θα είχα πεθάνει. Εκεί άρχισα να φοβάμαι. Τα φώτα ήδη όλα είχαν σβήσει. Φαινόντουσαν μόνο αυτά, τα μακρινά φωτάκια της Παροικιάς.

Ο κόσμος που υπήρχε λοιπόν στο πιο πάνω κατάστρωμα ήταν πάρα πολύς. Προσπάθησα να κρατηθώ από τα κάγκελα αλλά ήταν αδύνατον. Μπροστά μου υπήρχαν δύο σειρές από ανθρώπινα σώματα, μεταξύ των οποίων πολλά ήταν γυμνά. Το καράβι ξεκίνησε να παίρνει επικίνδυνη κλίση. Άκουγες από μέσα να σπάνε τα πάντα, δεν βλέπαμε τίποτα, παρά μόνο ακούγαμε παιδικές φωνές, κραυγές μεγαλυτέρων. 

Μιλάμε για σκηνές Τιτανικού. Αυτές που βλέπαμε στην ταινία και κανείς μας ποτέ δεν περίμενε να βιώσει. Εγώ έμεινα στο πλοίο μέχρι το τέλος. Αυτό ήταν! Το καράβι εξαφανίστηκε στον βυθό της θάλασσας. Εμένα η ρουφήχτρα με πήρε κάτω τρεις φορές και τελικά κατάφερα να μείνω στην επιφάνεια. Ήμουν πολύ τυχερή, απλά ήθελε ο Θεός να επιζήσω. Φυσικά υπήρχε συνέχεια. Από το κατάστρωμα, το δράμα πήρε συνέχεια στη θάλασσα. Ο αέρας με έπαιρνε και με πήγαινε προς την Κορακιά, τον Παρασπόρο δηλαδή. Επέπλεα μαζί με άλλα δέκα άτομα περίπου. Ο μπαμπάς και το παιδί με τους οποίους ήμουν στην καμπίνα δεν ήταν μαζί μου. Πνίγηκαν. Ο στρατιώτης που με βοήθησε, το παλικάρι αυτό επίσης δεν τα κατάφερε, χάθηκε κι αυτό.

Θεέ μου! Ενώ ήμασταν μέσα στη θάλασσα και απλά περιμέναμε ένα θαύμα, εμφανίστηκε μπροστά μας ένα κότερο, το "Αγγελική". Όμως ήταν αδύνατον να μας πλησιάσει, διότι λόγω των πολλών μποφόρ, αν ερχόταν προς το μέρος μας θα μας σκότωνε. Μας πέταξαν κάτι μικρές βάρκες.  Ανεβαίνουμε πάνω και δεν βλέπουμε κάποια μηχανή. "Κάτσε εδώ και ο Θεός ο βοηθός", μου λέει ένας κύριος. Το ρεύμα μας πήγαινε πάνω στα βράχια και ευτυχώς λίγο πριν χτυπήσω πάνω στα βράχια, όπου πολλοί πέθαναν χτυπώντας πάνω τους, ήρθε μία λάτζα να με σώσει. Ήταν η βάρκα του Γιάννη Περαντινού, τον οποίο γνώριζα. "Γιάννη σώσε με", του φώναξα, με προσέγγισε, πέταξε κουλούρες στο νερό και αυτός είναι ο άνθρωπος εξαιτίας του οποίου σήμερα σας μιλάω. Δεν ήταν εύκολο να μας πάρει αμέσως, όμως, γιατί ο αέρας, όπως είπα και πριν, ήταν τόσο έντονος που ήταν σχεδόν αδύνατον να βγούμε από το νερό. Οι άνθρωποι επίσης δεν έβλεπαν τίποτα παραπάνω από τα φωτάκια που υπήρχαν στα σωσίβιά μας. Εμένα με την τέταρτη προσπάθεια με τράβηξε προς τα πάνω. Παραδόξως όσο ήμασταν μέσα σ' αυτό ήταν ζεστά, μετά που βγήκαμε ήταν πολύ παγωμένα, έτρεμα σαν το ψάρι, είχα πάθει υποθερμία. 

Τελικά, πατήσαμε γη στο λιμανάκι της Πούντας, αφού εκεί το επέτρεπαν οι καιρικές συνθήκες. Μόλις κατεβήκαμε, είδαμε ασθενοφόρα και συγγενείς επιβατών. Εκεί ήταν κι ο πατέρας μου με τον αδερφό μου. Είχαν ακούσει ότι το πλοίο προσέκρουσε στα βράχια και έτρεξαν για να με βρουν. Ήταν κι άλλοι που ερχόντουσαν σ' αυτό το σημείο. 

Έτσι σώθηκα εγώ. Δυστυχώς 81 ψυχές δεν τα κατάφεραν». 

Ύστερα από τόσα χρόνια υπάρχει κάτι που σας έρχεται στο μυαλό;

«Απλά για εμάς όσο ήμασταν μέσα στο πλοίο, κανείς από το προσωπικό δεν είδα να ενδιαφέρεται. Ακόμη και σήμερα προσπαθώ να το ξεχάσω. Αδύνατον. Γυρνώντας το μυαλό μου σε εκείνες τις στιγμές, λέω ότι πριν βυθιστεί το πλοίο είχα Άγιο. Ήμουν στην καμπίνα και δεν είχε γίνει η συνηθισμένη ανακοίνωση. Αν είχε συμβεί ως συνήθως, δεδομένα θα είχα πνιγεί κι εγώ όπως συνέβη με εκείνον τον άντρα και το παιδί του».

http://www.gazzetta.gr/

Η θυσία του στρατιώτη Βασίλη Ραχούτη

Ο 19χρονος στρατιώτης Βασίλης Ραχούτης, είναι ο σύγχρονος ήρωας της Φθιώτιδας! Έχασε την ζωή του στις 26/9/2000, όταν πνίγηκε παλεύοντας με τα κύματα στη θάλασσα της Πάρου, προσπαθώντας να σώσει όσους περισσότερους συνανθρώπους του μπορούσε, στο ναυάγιο του πλοίου «Έξπρές Σάμινα».

Έκανε αυτό που είχε μάθει πολύ καλά στα λίγα χρόνια που πρόλαβε να ζήσει, να βοηθά τους συνανθρώπους του!

Ο πατέρας του Δημήτρης, συνταξιούχος πυροσβέστης στο επάγγελμα, τηλεφωνικά τον παρακαλούσε να εγκαταλείψει το πλοίο και να σωθεί. Εκείνος όμως δεν το έκανε! Δεν μπορούσε να εγκαταλείψει αβοήθητους τους συνανθρώπους του.

Ο Βασίλης Ραχούτης μαζί με άλλους 19 συναδέλφους του, έδωσε τον υπέρ πάντων αγώνα για να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές. Εκείνος όμως πλήρωσε ως τίμημα να χάσει τη ζωή του. Πνίγηκε παλεύοντας με τα μανιασμένα κύματα και την εξάντληση, προσπαθώντας να σώσει ένα μωρό, αφού πρώτα είχε σώσει τη μητέρα. Στη μνήμη του υπάρχει η προτομή του στα Καμμένα Βούρλα.

Ο Βασίλης είναι ο Έλληνας που το φιλότιμο εκρήγνυται μέσα του και τον οδηγεί σε πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας. Έκανε πράξη αυτό που κάποτε θεωρούνταν αυτονόητο. Αδιαφόρησε για το εγώ και βούτηξε στην θάλασσα της αιωνιότητας προσφέροντας την ζωή του για τον συνάνθρωπο.

(πηγές «Διαδίκτυο»)

Ο δήμος Πάρου τίμησε τον Βασίλη Ραχούτη δίνοντας τ' όνομά του στην οδό που βρίσκεται στην περιοχή «Αμμουδάρες» και ξεκινάει από την οδό «Αγίας Θεοκτίστης», έως τον ποταμό «Κατσίκη».

http://fileleutheros.net/

Δείτε βίντεο για την τραγωδία του Σάμινα