Το μαύρο τραγάκι

"Ο Λάμπρος ήρθε στο μάθημα και προχτές και χτες και σήμερα.Κοιτάζει το ρολόγι του κι έρχεται ταχτικά την ίδια ώρα. 

Το ρολόγι του Λάμπρου είναι μια ξερή αγριαχλαδιά. Στις δέκα το πρωί πέφτει ο ίσκιος της απάνω στο σημάδι. Τότε ξεκινά ο μαθητής τρέχοντας κι έρχεται στο Δημητράκη.

Δόξα σοι ο Θεός, τα γίδια την άλλη φορά τα μάζεψε, εκτός απὸ ένα. Ένα τραγάκι, ένα μαύρο τραγάκι, δεν μπόρεσε να το βρη πουθενά.

Όταν το είπε του παππού, τον έπιασε μεγάλος θυμός.

«Να πας πίσω να μου βρης το τραγάκι. Ότι έχω κείνο το μικρό, δεν έχω όλο το κοπάδι!»

Ο Λάμπρος την άλλη μέρα πρωί πρωί πήγε πίσω, κι άρχισε ν’ ανεβαίνη πάλι όλους τους γκρεμούς. Έψαξε στους θάμνους, έριξε πέτρες παντού, σφύριξε, φώναξε «τσεπ! τσεπ! τσεπ!» τίποτα. Είχε απελπιστή.

Τη στιγμή που κίνησε να φύγη, το τραγάκι πρόβαλε απὸ μια πράσινη τούφα. Ούτε κινήθηκε ούτε βέλαξε· μόνο τον κοίταξε.

Ήταν ξεχασμένο μέσα στο άγριο κλαρί. Μια νύχτα έζησε στο πουρνάρι και στην κουμαριά, και ξέχασε και κοπάδι και βοσκό.

Ο Λάμπρος το κυνήγησε λίγο, το τσάκωσε απὸ το πίσω πόδι με την γκλίτσα του, το πήρε στον ώμο και το έφερε πίσω.

Όταν το είδε ὁ Γεροθανάσης χάρηκε, μ’ όλες τις έξι χιλιάδες τα ζωντανά του.

Αφού το άρπαξε απὸ τα μικρά του κέρατα και τὸ έφερε στα γόνατά του, φώναξε τάχα σα θυμωμένος:

«Φέρε γρήγορα το μαχαίρι να το σφάξω».

Το τραγάκι βέλαξε: «μέε..μέεεε..» Και το χνότο του, καθώς άνοιξε το στόμα, μοσκοβόλησε απὸ το άγριο κλαρί.

«Τι είπες;» φώναξε ο Γεροθανάσης, σηκώνοντας το χέρι σα να κρατούσε τάχα μαχαίρι. «Να μη σε σφάξω είπες; Όχι, θα σε σφάξω, τώρα κιόλας! Στις μυρουδιές μού ξεχάστηκες, ε; Άγγιχτη κουμαριά μούθελες! Ας είναι, ας έχης χάρη σήμερα. Ξέρω γω! θα σε σφάξω στο γάμο της Αφρόδως».

Έτσι είπε και τ’ απόλυσε να πάη μαζί με τ’ άλλα.

Όχι, δε θα το σφάξη ούτε στο γάμο της Αφρόδως. Ας είναι άταχτο· ξέρει όμως να κυνηγά τις ευωδιές· ξέρει να βρίσκη το άγγιχτο κλαρί.

Ο Γεροθανάσης το έχει στην καρδιά του. Μια μέρα φαίνεται πως θα το κάμη κεσέμι!"

(από το εμβληματικό αναγνωστικό «Τα ψηλά βουνά» του Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ήταν το πρώτο αναγνωστικό που γράφηκε στη δημοτική γλώσσα εν έτει 1918)

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Από ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ