Το Σκοπιανό δεν ξεκίνησε το 1992, αλλά πολλά χρόνια πιο πριν

Οι Σκοπιανοί δεν ήρθαν ουρανοκατέβατοι να μας πουν πως είναι «Μακεδόνες». Πριν τα λάθη και το σοκ των αρχών της
δεκαετίας του ’90, όταν και «έσκασε» το Σκοπιανό, είχαμε κάνει ένα πολύ μεγάλο, σχεδόν 50 χρόνια πριν.

Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης*

Η πρόσφατη δημοσκόπηση της εταιρείας Marc για την εφημερίδα Πρώτο Θέμα, είναι δηλωτική της κοινής γνώμης: Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν θέλει να δοθεί ο όρος «Μακεδονία» στους Σκοπιανούς. Και γιατί να θέλουν, άλλωστε η Μακεδονία, όπως την ξέρουμε και όπως μας την έμαθαν, είναι πέρα για πέρα ελληνική.

Για την οικονομία της συζήτησης δεν χρειάζεται να κάνουμε ιστορική αναδρομή. Η Μακεδονία και η ιστορία της είναι μία και είναι μόνο ελληνική. Από τους Περσικούς Πολέμους μέχρι τον Μέγα Αλέξανδρο και από εκεί στην Μακεδονική Δυναστεία του Βυζαντίου και εν τέλει τους μεγάλους Μακεδονομάχους, μόνο ένας μπορεί να διεκδικήσει την βαριά αυτή «κληρονομιά», η Ελλάδα.

Ωστόσο υπήρξε μία δύσκολη στιγμή στην ιστορία μας, όπου κάναμε ένα σοβαρό λάθος το οποίο δεν περιμέναμε πως θα εξελιχθεί σε αυτόν τον «βραχνά» που ακούει στο όνομα «Σκοπιανό».

Όλο το «παιχνίδι» μπορεί να πει κανείς πως ξεκίνησε λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενώ λοιπόν η χώρα προσπαθούσε απεγνωσμένα να επουλώσει τις πληγές της Κατοχής και να μην κυλήσει στην καταστροφή του Εμφυλίου (αυτό δεν το αποφύγαμε) ο Τίτο στην Γιουγκοσλαβία εποφθαλμιούσε όπως και όλοι οι Σλάβοι τον 20ο αιώνα την έξοδο στο Αιγαίο και φυσικά την Θεσσαλονίκη.

Έτσι, παραχαράσσοντας την Ιστορία μετέτρεψε την νότια περιοχή της Γιουγκοσλαβίας που μέχρι τότε ονομαζόταν Βαρντάσκα Μπανοβίνα σε ομόσπονδο κρατίδιο με το όνομα «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Η αντίδραση της Ελλάδος, ισχνή, άλλωστε εμείς είχαμε αφενός άλλα προβλήματα να λύσουμε, αφετέρου, η Γιουγκοσλαβία έμοιαζε και ήταν για μισό αιώνα κραταιά που σημαίνει πως η μετονομασία της περιοχής σε «Μακεδονία» αποτελούσε ένα εσωτερικό θέμα και όχι κίνδυνο για την χώρα μας.

Η προπαγάνδα στα εδάφη της Γιουγκοσλαβίας συνεχίστηκε για χρόνια και απέφερε κι άλλους καρπούς το 1958 με την δημιουργία της «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας – Αρχιεπισκοπής Οχρίδας» το 1958, η οποία περιελάμβανε τις τρεις νοτιότερες επαρχίες της Σερβικής Εκκλησίας, δηλαδή τις μητροπόλεις Σκοπίων, Ζλετόβου-Στρωμνίτσας και Αχρίδας – Βιτωλίων.

Η πολιτική μας αντίληψη εκείνα τα χρόνια κοντόφθαλμη όπως απέδειξε η Ιστορία δημιουργώντας τελικά δεδικασμένα…

Το… τροπάρι της προπαγάνδας συνεχίστηκε όταν και η συγκεκριμένη Εκκλησία το 1967 αποσχίστηκε από το Πατριαρχείο της Σερβίας και ανακήρυξε το αυτοκέφαλο της «Μακεδονικής Εκκλησίας». Μπορεί να θεωρήθηκε από όλα τα πατριαρχεία και τις Αρχιεπισκοπές ως σχισματική, το δεδικασμένο ήταν όμως εκεί. Άλλο ένα «έθνος» στα Βαλκάνια αποκτούσε την εθνική του αυτοκέφαλη Εκκλησία.

Σε όλα τα παραπάνω και στην ασύδοτη προπαγάνδα και δράση των δήθεν «Μακεδόνων» ακόμα και σε ελληνικό έδαφος αντιδράσαμε ελάχιστα. Δεν βλέπαμε το πρόβλημα, ενώ με τον τρόπο μας είχαμε συμβάλει σε αυτό.

Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. Όμως το «παιχνίδι» δεν έχει χαθεί ακόμα και σήμερα και ούτε θα χαθεί γιατί η ιστορία, το δίκιο και η αλήθεια είναι με το μέρος μας, όσα λάθη κι αν έχουμε κάνει.

Ο Γιώργος Μιχαηλίδης  είναι διευθυντής του EleftherosTypos.gr