Παναγία η Επαναστάτρια….

Πριν κάμποσα χρόνια, ο αείμνηστος παπα-Σταμάτης Χτζηκυριάκος είχε γράψει ένα βιβλιαράκι, με τον τίτλο «Παναγία η Σοσιαλίστρια».

Γράφει ο παπα-Ηλίας Υφαντής

Όμως «τω καιρώ εκείνω» ο σοσιαλισμός ταυτιζόταν με την αθεΐα. Και κάποιος εθνικόφρων παπάς έκαμε μήνυση στον παπα-Σταμάτη.

Ο δικαστής, που έβαλε στη ζυγαριά της συνείδησής του, από το ένα μέρος τον φανατισμένο παπά κι από το άλλο τον οραματιστή παπα-Σταμάτη, έβγαλε αθωωτική απόφαση.

Και έτσι το πρόβλημα λύθηκε νομικά. Αλλά ουσιαστικά παραμένει πάντα το ερώτημα:

Ήταν, άραγε, σοσιαλίστρια η Παναγία; Και πού στηρίχτηκε ο παπα-Σταμάτης, για να της αποδώσει, μέσα στις πάμπολλες άλλες, και αυτήν την φιλοφρόνηση;

Ασφαλώς και στηρίχτηκε στο Ευαγγέλιο (Λουκά, Α, 39-56). Και πιο συγκεκριμένα στα λόγια, που λέει η Παναγία, κατά την επίσκεψή της στην Ελισάβετ, μετά τον Ευαγγελισμό.

Η Ελισάβετ κάνει στην Παναγία διθυραμβική υποδοχή.
-«Ευλογημένη, της είπε, είσαι συ περισσότερο από κάθε άλλη γυναίκα και ευλογημένο και το παιδί, που έχεις στην κοιλιά σου. Και πώς ήταν δυνατόν να γίνει σε μένα μια τόσο μεγάλη τιμή, ώστε να με επισκεφθεί η μητέρα του Μεσσία μας»!

Και η Παναγία της αποκρίθηκε:

“Η δόξα και η τιμή ανήκει στο Θεό, που έκαμε σε μένα την ταπεινή αυτή τη μεγάλη τιμή».

Που σημαίνει ότι η ταπείνωση ήταν το μυστικό μονοπάτι, που οδήγησε την Παναγία στη θέωση.

Με αποτέλεσμα να γίνει η σκάλα, με την οποία κατέβηκε και ήρθε ανάμεσα στους ανθρώπους ο Χριστός.

Η ταπείνωση όμως αυτή της Παναγίας δεν ήταν, όπως την εννοούμε και την εκλαμβάνουμε συνήθως εμείς οι παραμορφωμένοι χριστιανοί.

Μια κατάσταση παθητικότητας, μιζέριας και ηττοπάθειας, απέναντι στη υβριστική αλαζονεία των ανθρώπων…

Αλλά η συναίσθηση της ανθρώπινης μηδαμινότητας μπροστά στο άπειρο μεγαλείο του Θεού και την ομορφιά και σοφία της δημιουργίας του.

Την υβριστική αλαζονεία των ανθρώπων η Παναγία την καταδικάζει κατηγορηματικά και προδικάζει την εξουθένωσή της, λέγοντας:

«Η βασιλεία του Μεσσία θα διαλύσει τα σχέδια των αλαζόνων. Θα γκρεμίσει τους τυράννους απ’ τους θρόνους τους και θ’ ανυψώσει τους ταπεινούς. Θα αφαιρέσει τα πλούτη απ’ τους πλούσιους και θα χορτάσει με αγαθά τους πεινασμένους»!

Τα λόγια αυτά της Παναγίας είναι άκρως επαναστατικά.

Και, αν τα έλεγε κάποιος, εδώ στην πατρίδα μας, πριν από 60-70 χρόνια, ασφαλώς και θα του στοίχιζαν πολύ ακριβά.

Είναι ευνόητο, βέβαια πως πάνω στην ίδια αυτή επαναστατική γραμμή κινήθηκε και ο Χριστός:

Στο πρώτο του κήρυγμα στους συμπατριώτες του, της Ναζαρέτ, είπε χαρακτηριστικά:

Ήρθα, για να σας απαλλάξω από τη φτώχεια, την αρρώστια, τη σκλαβιά και την αμαρτία.

Το τελείως αντίθετο απ’ ο, τι κάνουν οι αναρχικοί (=χωρίς ηθικές αρχές) άρχοντές μας. Οι οποίοι, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση, μας σκλάβωσαν στους εχθρούς μας, μας βούλιαξαν στη φτώχεια και στη διαφθορά και μας δολοφονούν παντοιοτρόπως.

Και μπορεί ο Χριστός να μη φόρεσε φυσεκλίκια και να μην πήρε κοντάρια και σπαθιά, αλλά ο λόγος του ήταν καταλυτικότερος κι απ’ τα πλέον φοβερότερα όπλα.

Γεγονός, που συνειδητοποίησαν ευθύς εξαρχής οι γραμματείς και οι φαρισαίοι. Οι οποίοι τον ακολουθούσαν σαν τη σκιά του και κατέγραφαν κάθε του λόγο και κίνησή του. Μέχρις ότου καταφέρουν να πετύχουν την εξόντωσή του.

Αλλά και η πρώτη χριστιανική κοινωνία, της οποίας μέλος ήταν και η Παναγία, κινήθηκε μέσα στα ίδια αυτά πλαίσια.

Αφού, όπως υπογραμμίζουν οι Πράξεις των Αποστόλων» (Δ, 32-34):

«Είχαν όλοι μια ψυχή και μια καρδιά. Και κανένας δεν έλεγε για κάτι ότι είναι δικό του. Αλλά ήταν γι’ αυτούς όλα κοινά. Και κανένας φτωχός δεν υπήρχε ανάμεσά τους. Δεδομένου ότι ο καθένας βοηθιόταν ανάλογα με τις ανάγκες του».

Για να έχουμε, στην περίπτωση αυτή, το γνησιότερο μοντέλο του σοσιαλισμού.

Το οποίο ύστερα από δεκαοχτώ αιώνες σχεδόν πανομοιότυπα αντιγράφουν οι Μαρξ-Ένγκελς στο περίφημο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» τους (1848).

Ασφαλώς και είχε δίκιο ο αείμνηστος παπα-Σταμάτης, που έγραψε την «Παναγία τη Σοσιαλίστρια».

Αλλά, όπως θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος, με βάση, πάντα, το Ευαγγέλιο, τα λόγια του Χριστού και της Παναγίας είναι όχι απλά σοσιαλιστικά, αλλά βαθύτατα επαναστατικά.

Και μάλιστα όχι μόνο στην κοινωνική και οικονομική, αλλά και την ηθική και πνευματική και υπαρξιακή τους διάσταση.

Δεδομένου ότι ο Χριστός αντιμετώπισε με την Ανάστασή του, πέρα απ’ την ύβρη και αλαζονεία των ανθρώπων, την ενσάρκωση της αλαζονείας και πάσης τυραννίας, που είναι ο Σατανάς. Και του οποίου έργο και όπλο είναι ο θάνατος.

Γι’ αυτό και σχετικά με την Παναγία, αλλά και, γενικότερα, τους χριστιανούς δεν μιλάμε, πλέον, για θάνατο, αλλά για κοίμηση.

Παρότι, στην πραγματικότητα, η Παναγία ήταν και παραμένει πάντοτε «Γρηγορούσα»(=ξυπνητή) και έτοιμη να βοηθήσει τον καθένα σε κάθε περίπτωση. Και σε προσωπικά και σε οικογενειακά και σε εθνικά ακόμη θέματα.

Όπως έπραξε στη χιλιετία του Βυζαντίου.

Που δεν τους εγκατέλειψε, παρά μόνο, όταν εκείνοι την είχαν εγκαταλείψει.

Και όπως έπραξε το ’40.

Το οποίο καταπρόδωσαν οι συγκαιρινοί μας εφιάλτες. Εξυπηρετώντας τα ανθελληνικά σχέδια των εχθρών μας.

Οι οποίοι φοβούνται την Ελλάδα και το Ευαγγέλιο.

Γιατί, σαν τους φαρισαίους της εποχής του Χριστού γνωρίζουν ότι η καθεμιά του λέξη κρύβει μεγαλύτερη επαναστατική και εκρηκτική ενέργεια απ’ όλα τα πυρηνικά οπλοστάσια της Ανατολής και της Δύσης.

Αλήθεια και πραγματικότητα, που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει εμείς οι νωθροί και αποτελματωμένοι χριστιανοί.

http://papailiasyfantis.wordpress.com