Ο κυρ-Μέντιος -Σύμβολον Αιώνιο!

Στην προηγούμενη ανάρτηση με θέμα τα συμπαθέστατα γαϊδουράκια ένα σχόλιο της φίλης Βάσσιας μας έβαλε "φωτιές"!
Μίλαγε για τη Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου του Κώστα Βάρναλη.
Ας την ακούσουμε κι ας  αναλογισθούμε πως γίνεται και στη χώρα μας αλλά και σε ολάκερο τον κόσμο κάποια πράγματα,τα βασικότερα δηλαδή,να μην αλλάζουν ούτε μετά από 50 χρόνια!
Και πόσο επίκαιρη είναι σήμερα με το γνωστό διάλογο που κατέληξε(;) μονόλογος!
Στο τέλος θα μας πείσουν πως η ζωή είναι μεροδούλι,ξενοδούλι-μεροφάι κι όχι αυτή που ονειρεύονται οι λαοί.


Ο Κώστας Βάρναλης απαγγέλει Κώστα Βάρναλη


H μπαλάντα με τη φωνή του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη

Η ΜΠΑΛΆΝΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡ-ΜΈΝΤΙΟΥ

του Κώστα Βάρναλη


Δε λυγάνε τα ξεράδια

και πονάνε τα ρημάδια!

Κούτσα μια και κούτσα δυο

της ζωής το ρημαδιό!



Mεροδούλι, ξενοδούλι!

Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,

ούλοι: δούλοι, αφεντικό

και μ' αφήναν νηστικό.



Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,

παραβγαίνανε στην παίδεια

με κοτρόνια στα ψαχνά,

φούχτες μύγα στ' αχαμνά!



Aνωχώρι, Κατωχώρι,

ανηφόρι, κατηφόρι,

και με κάμα και βροχή,

ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.



Eίκοσι χρονώ γομάρι

σήκωσα όλο το νταμάρι

κι έχτισα, στην εμπασιά

του χωριού την εκκλησιά.



Kαι ζευγάρι με το βόδι

(άλλο μπόι κι άλλο πόδι)

όργωνα στα ρέματα

τ' αφεντός τα στρέματα.



Kαι στον πόλεμ' "όλα γι' όλα"

κουβαλούσα πολυβόλα

να σκοτώνονται οι λαοί

για τ' αφέντη το φαΐ.



Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη

εκουβάλησα τη νύφη

και την προίκα της βουνό,

την τιμή της ουρανό!



Aλλά εμένα σε μια σφήνα

μ' έδεναν το Μάη το μήνα

στο χωράφι το γυμνό

να γκαρίζω, να θρηνώ.



Kι ο παπάς με τη κοιλιά του

μ' έπαιρνε για τη δουλειά του

και μου μίλαε κουνιστός:

"Σε καβάλησε ο Χριστός!



Δούλευε για να στουμπώσει

όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.

Μη ρωτάς το πως και τί,

να ζητάς την αρετή!"



-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!

-Ντράπου! Τους προγόνους ντράπου!

-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...

-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"



Kι έλεα: όταν μιαν ημέρα

παρασφίξουνε τα γέρα,

θα ξεκουραστώ κι' εγώ,

του θεού τ' αβασταγό!



Kι όταν ένα καλό βράδυ

θα τελειώσει μου το λάδι

κι αμολήσω τη πνοή

(ένα πουφ είν' η ζωή),



H ψυχή μου θε να δράμει

στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,

τ' άσπρα, τ' αχερένια του

να φιλάει τα γένια του!



Γέρασα κι ως δε φελούσα

κι αχαϊρευτος κυλούσα,

με πετάξανε μακριά

να με φάνε τα θεριά.



Kωλοσούρθηκα και βρίσκω

στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:

"Χαίρε φως αληθινόν

και προστάτη των κτηνών!



Σώσ' το γέρο τον κυρ-Μέντη

απ' την αδικιά τ' αφέντη,

συ που δίδαξες αρνί

τον κυρ-λύκο να γενεί!



Tο σκληρόν αφέντη κάνε

από λύκο άνθρωπο κάνε!..."

Μα με την κουβέντα αυτή

πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.



Tότενες το μαύρο φίδι

το διπλό του το γλωσσίδι

πίσω από την αστοιβιά

βγάζει και κουνά με βιά:



"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια

κι οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,

μα θεοί κι όξαποδώ

κει δεν είναι παρά 'δω.



Aν το δίκιο θες, καλέ μου,

με το δίκιο του πολέμου

θα το βρεις. Όπου ποθεί

λευτεριά, παίρνει σπαθί.



Mη χτυπάς τον αδερφό σου-

τον αφέντη τον κουφό σου!

Και στον ίδρο το δικό

γίνε συ τ' αφεντικό.



Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο

χάιντε Σύμβολον Αιώνιο!

Αν ξυπνήσεις, μονομιάς

θα 'ρτει ανάποδα ο ντουνιάς.



Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει

κι έχ' η πλάση κοκκινήσει

κι άλλος ήλιος έχει βγει

σ' άλλη θάλασσ', άλλη γη".