«Περιμένοντας τον Γκοντό» (En attendant Godot) είναι ο τίτλος του διάσημου θεατρικού έργου (1948) του Σάμιουελ Μπέκετ. Κατά τη σύλληψη του Μπέκετ, οι πρωταγωνιστές του έργου περιμένουν έναν άνθρωπο που δεν έρχεται ποτέ. Όπως χθες τη νύχτα οι πολιτικοί συντάκτες περίμεναν ατέλειωτες και βασανιστικές ώρες τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Γ. Πεταλωτή να ανακοινώσει τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης.
Τελικά, όποιος πίστεψε ότι το επικοινωνιακό Βατερλώ της κυβέρνησης και του Γιώργου Παπανδρέου τέλειωσε με την περιπετειώδη και ανεκδοτολογικήδιαδικασία που προηγήθηκε της ανακοίνωσης των υποψηφιοτήτων στις περιφέρειες και τους τρεις μεγάλους δήμους, μάλλον έπεσε έξω.
● Τις ώρες που προηγήθηκαν εκείνης της ανακοίνωσης, υποψήφιοι παρήλαυναν μπροστά στα μάτια των δημοσιογράφων, έβλεπαν τον πρωθυπουργό, πολλοί αρνούνταν, άλλοι δέχονταν και το μπάχαλο δεν είχε προηγούμενο.
● Χθες, όμως, ημέρα – ή μάλλον... μαύρη νύχτα κι άραχλη – της ανακοίνωσης της νέας κυβέρνησης, παρ' ότι από το απόγευμα ήταν γνωστό ότι θα ανακοινωθεί η σύνθεσή της, φτάσαμε στη 1.30 μετά τα μεσάνυχτα για να μάθουμε επισήμως από τον Πεταλωτή τα ονόματα που απαρτίζουν τη νέακυβέρνηση - Λεβιάθαν. Την ώρα που ακόμη και οι «πελάτες» των μεταμεσονύχτιων ραδιοφωνικών εκπομπών ήταν έτοιμοι να παραδοθούν στις αγκάλες του Μορφέα.
Και γιατί τόση αναμονή; Τελικά, παρά τις διαρροές και τα πρωτοσέλιδα ότι ο Παπανδρέου θα... τιμωρούσε (σαν άλλος Ζορό!) εκείνους που του αρνήθηκαν την υποψηφιότητά τους στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όχι μόνο δεν έφυγε κανένας – πλην της Κατερίνας Μπατζελή – αλλά προστέθηκαν άλλοι δώδεκα, κυρίως σε θέσεις υφυπουργών, και το ερώτημα που έμεινε αναπάντητο εκείνες τις νυχτερινές ώρες ήταν αν οι επιθυμίες της τρόικας θα εκτελούνται καλύτερα από τους 48 «νέους» παρά από τους 36 του προηγούμενου σχήματος.
Ή μήπως ο κάθε πικραμένος πήρε μια θέση στην κυβέρνηση ώστε να γλείψουν όσο το δυνατόν περισσότεροι ένα κοκαλάκι εξουσίας – και να δημιουργηθούν ανάλογες προσδοκίες στους υπόλοιπους μη αξιοποιηθέντες;
Το μόνο βέβαιο ήταν ότι η νέα ογκωδέστατη κυβέρνηση προκάλεσε τη θυμηδίαόσων είχαν το κουράγιο και τη μνήμη για να ανακαλέσουν τις προεκλογικές υποσχέσεις περί μικρού, ευέλικτου και αποτελεσματικού κυβερνητικού σχήματος.
Χώρια που τις ώρες της αναμονής άλλος έλεγε ότι οι υπουργοί αντιδρούν για τους υφυπουργούς τους ή και για τις... δικές τους θέσεις, άλλος σχολίαζε ότι ο πρωθυπουργός πάνω στη φούρια του δεν είχε κάνει τις απαραίτητεςσυνεννοήσεις, άλλος ότι δεν έβρισκαν τους υπουργούς για να τους ενημερώσουν. Ο καθείς έλεγε το μακρύ του και το κοντό του, αλλά το βασικό συμπέρασμα ήταν ότι η κυβέρνηση, ανεξάρτητα από τους λόγους αυτής τηςαπίστευτης συμπεριφοράς, έχασε άλλη μια επικοινωνιακή μάχη.
Εκτός αν, όπως έλεγαν νυχτιάτικα οι πιο κακεντρεχείς, εσκεμμένα ανακοίνωσαν τη νέα κυβέρνηση τέτοια ώρα, ώστε οι όποιοι σχολιασμοί και αντιδράσεις να έρθουν μετά το πρωινό λιβάνισμα από τα κανάλια. Άβυσσος η ψυχή τους και χαμένος κόπος η ερμηνεία...
.jpg)