Ο Στέλιος ο Μποδοσάκης έτσι ήταν το παρατσούκλι του, ήταν μεγαλοσυνταξιούχος του ΟΣΕ. Ήταν δεν ήταν εξηντάρης. Ο υιός δούλευε με πολύ καλό μισθό σε ΔΕΚΟ και ο γαμπρός είχε κατασκευαστικές επιχειρήσεις οικοδομών. Αυτός! Δουλειές του ποδαριού για να μη κάθεται όλη μέρα. Και η «μονέδα» έτρεχε απ’ τις τσέπες του που λένε.
Εκεί που έδινε ρέστα ήταν στο γειτονικό καφενείο όπου του είχαν κολλήσει και το παρατσούκλι. Έμπαινε με ύφος «Πάπα της Ρώμης», καθόταν στο τραπέζι και τάραζε το φουκαρά το καφετζή στα θελήματα. Μέχρι τσιγάρα τον έστελνε να του πάρει. Φυσικά ο καφετζής είχε προμηθευτεί χοντρικά την μάρκα του και τον δούλευε ότι έστελνε το παιδί να τα πάρει. Ένιωθε άρχοντας λοιπόν ο Στελάρας στο καφενείο κι όταν πλακώνανε τα ούζα ένιωθε πλέον Αλ Καπόνε της μαγκιάς !.