Όχι επειδή τίθεται θέμα (πλέον) αν θα επιβιώσει.
Όσοι έχουν γεννηθεί μέσα στις δυσκολίες, άλλωστε, έχουν μάθει να μην τις φοβούνται.
Ούτε επειδή είναι ιδέα -και όπως είπε και ο Πατριάρχης «αι ιδέαι δεν αποθνήσκουν».
Αλλά επειδή, σαν πραγματικά γοητευτική «Κυρία», η μεγαλύτερη του ελληνικού αθλητισμού -ακόμα και τη μέρα που συμπληρώνει 87 χρόνια ζωής- διατηρεί χιλιάδες «καψούρηδες» πίσω της!
Χρόνια πολλά, ΑΕΚ…
Γράφει ο
Γιώργος Μαραθιανός
Η σημερινή κατάσταση στην ΑΕΚ κάνει, λέει, τα γενέθλια θλιμμένα. Κάνει τα χαμόγελα δύσκολα.
Αλήθεια, όμως, ποια δύσκολα μπορούν να τρομάξουν πραγματικά ομάδα, που το dna της… σκαρώθηκε σε ένα πατάρι καταστήματος αθλητικών ειδών στην Ομόνοια (εκείνο των αδελφών Ιωνά και Κωνσταντίνου Δημόπουλου).
Που γεννήθηκε από μεράκι ανθρώπων διωγμένων -και από ανάγκη να θυμίζει μια πατρίδα που χάθηκε από το χάρτη, αλλά ποτέ από το μυαλό αυτών που αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν.
Που η έδρα της -από δεντροφυτεμένη έκταση για να αθλούνται οι πρόσφυγες- μετατράπηκε με δική τους προσωπική εργασία σε γήπεδο. Και πού -από γήπεδο (και μάλιστα από τα πιο ζεστά στην Ελλάδα) μετατράπηκε με δική της… αυτοκτονία, σε μπάζα (το 2003).
Κι αν οι τίτλοι (αλήθεια είναι ότι) πια της λείπουν, αλήθεια είναι επίσης ότι ποτέ δεν ήταν ο κύριος λόγος για να την… καψουρευτούν οι φίλοι της. Διότι, η ΑΕΚ, όντως, πάντα ήταν «φτωχότερη» σε διακρίσεις από άλλους μεγάλους αντιπάλους. Ακόμα κι εκείνοι, όμως, παραδέχονται ότι ήταν «πλουσιότερη» από… ΟΛΩΝ των ειδών τα συναισθήματα:
Λατρεία για πρόσωπα που της άλλαξαν τη μοίρα (όπως ο Λουκάς Μπάρλος). Μίσος για πρόσωπα (όπως… ονόματα μη λέμε) που τη θυσίασαν στα προσωπικά τους συμφέροντα. Λατρεία και μίσος… μαζί για πρόσωπα που -άθελά τους ή όχι- τη δίχασαν (από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς μέχρι τον Ντέμη Νικολαΐδη).
Και αγωνία… Αγωνία για το αν ο Μανωλάς θα προλάβει πάνω στη γραμμή την κεφαλιά του Ντέταρι και ο Καραγκιοζόπουλος θα τερματίσει μετά τα «πέτρινα χρόνια». Αγωνία για το αν οι διαδηλώσεις του 2004 θα τη σώσουν από την οικονομική καταστροφή. Αγωνία για το αν η «βασίλισσα» του μπάσκετ -που έφερε την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα στην Ελλάδα- θα μείνει στην κατηγορία…
Αλλά και τόσες χαρές… Από το πρώτο Κύπελλο του 1931 μέχρι το τελευταίο (επί Φερνάντο Σάντος). Από το πρώτο ντάμπλ του 1939 μέχρι το… τελευταίο (επί αείμνηστου Μπάρλου). Κι από τη «χρυσή» πορεία στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (το ’76-’77) μέχρι τις «χρυσές» ισοπαλίες με τη Ρεάλ και τη νίκη επί της Μίλαν στο Champions League.
Οι κούπες άλλες φορές έρχονταν (και μάλιστα σερί, όπως τη μεγάλη τριετία ‘92’-’94) κι άλλες φορές χάνονταν… στα χαρτιά. Άλλες φορές επιβράβευαν το μεγάλο θέαμα που προσέφερε (από τις εποχές του Νεστορίδη μέχρι εκείνες των Μαύρου-Παπαϊωάννου) και άλλες η απώλειά τους το έκανε να μοιάζει… ανεξήγητα λίγο (όπως η φοβερή ομάδα του ’95-’96).
Εκείνο που δεν έμοιαζε ποτέ λίγο ήταν η περηφάνια. Εκείνη που φούσκωνε τα στήθη -όχι μόνο από αγωνιστικές επιστροφές (όπως το πρωτάθλημα στο μπάσκετ το 2002, μετά από 32 χρόνια), αλλά και από επιστροφές… στις ρίζες (όπως το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη το 2004).
Και εκείνη που χτύπησε… κόκκινο (όπως το αίμα που ακόμα χύνονταν στο βομβαρδισμένο Βελιγράδι, όταν ταξίδεψε για να απλώσει χέρι συμπαράστασης στους Σέρβους).
Κι αν όλα αυτά δεν αρκούν για να κάνουν πιο χαμογελαστό το -μαύρο, όπως φαίνεται σήμερα- μέλλον, εκείνο (το… μέλλον) κάνει την αρχή και χαμογελάει πρώτο!
περισσότερο ρεπορτάζ και video εδώ
.jpg)