Γράφει ο Όθων Iακωβίδης
Ποιά ανάγκη της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας καλύπτει η ύπαρξη των κομμάτων ;;;
Η ερώτηση είναι προβοκατόρικη και , αρχικά, μπορεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι το σημείωμα αυτό, θα είναι αντιδημοκρατικού περιεχομένου και προτάσεων.
Συμβαίνει, όμως, ακριβώς το αντίθετο.
Η Δημοκρατία, απέχει πολύ από την «Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία» που έχει δημιουργηθεί (και επικρατήσει) στον «Δυτικό κόσμο», ταμπού της οποίας αποτελούν τα κόμματα, ως απαραίτητο (και έξω από κάθε αμφισβήτηση) συστατικό της, καθώς είναι οι ενδιάμεσοι μηχανισμοί «αντιπροσώπευσης» των πολιτών στο κέντρο αποφάσεων (Βουλή) και εκτέλεσής τους (Κυβέρνηση).
Αυτή την πραγματικότητα, δεν τη βλέπει μόνον ο γράφων, αλλά αποτελεί παρατήρηση πολλών επιστημονικών πονημάτων της εξελισσόμενης πολιτικής που, όμως, δεν προβάλλονται όσο θα έπρεπε, ίσως γιατί δεν αποτελεί θέμα της τρέχουσας επικαιρότητας, ενώ είναι η κύρια αιτία της τρέχουσας πτώχευσης της χώρας και της εξαπλωνόμενης φτώχειας της κοινωνίας..
Αν ρωτήσεις έναν (οποιονδήποτε) βουλευτή του ΠΑΣΟΚ «σε τί εξυπηρετεί η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ τη σημερινή κοινωνία;» θα σου αραδιάσει ένα κατεβατό ανοησίες, που είναι σίγουρο ότι δεν θα απαντούν στο πολύ απλό αυτό ερώτημα.
Το ίδιο θα συμβεί αν ρωτήσεις έναν (οποιονδήποτε) βουλευτή της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και του ΣΥΡΙΖΑ. Εξαίρεση αποτελεί το ΚΚΕ, που μένει ατράνταχτα σταθερό στη αρχική ιδεολογία του.
Και, είναι σίγουρο ότι δεν θα απαντούν στο πολύ απλό αυτό ερώτημα, διότι πράγματι , κανένα κόμμα, σήμερα δεν προσφέρει κάποια «πολιτική λύση» των προβλημάτων της κοινωνίας (πλήν του ΚΚΕ που προσφέρει την κομμουνιστική εκδοχή, ιστορικά πλέον και αποδεδειγμένα, λανθασμένη και καταστροφική για τους λαούς που την εφάρμοσαν).
Εξ ίσου αποδεδειγμένα λανθασμένη και καταστροφική για τους λαούς που την εφαρμόζουν, (μεταξύ των οποίων και εμείς) αποδείχθηκε και η νεοφιλελεύθερη θεωρεία, μετά την αποκάλυψη της παγκόσμιας οικονομικής φούσκας που δημιούργησε η «παγκοσμιοποίηση της οικονομίας» και της κάλυψης της καταστροφής που προξένησε, από το Δημόσιο Ταμείο, δηλαδή την τσέπη του κάθε πολίτη, Αμερικανού, Ιρλανδού, Έλληνα, Γάλλου, Άγγλου, κ.ο.κ.
Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό των ρημαγμένων ιδεολογιών, το μόνο διαφορετικό που «προσφέρει» το κάθε κόμμα στην πολιτική διαδικασία, είναι τα διαφορετικά πρόσωπα που το καθ’ ένα προτείνει για να καθίσουν στις καρέκλες της πολιτικής Εξουσίας.
Αυτή η στείρα μήτρα πολιτικής ιδεολογίας, που εκπέμπει μόνο «κυβερνητισμό», είναι που κάνει τη μεγάλη ζημιά καθώς προσπαθεί να ωραιοποιήσει και να παρουσιάσει κάποια από τις καταστροφικές ιδεολογίες ή κάποιες παραφυάδες τους, σαν το ζητούμενο για την βελτίωση της κοινωνίας.
Αλλά, αν η ύπαρξη των κομμάτων, όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τίποτε, αλλά προξενεί σύγχιση και οπισθοδρόμηση, ποιος ο λόγος να υπάρχουν, με τις σημερινές δικαιοδοσίες τους ;;
Η προπαγάνδα που υφιστάμεθα, από την πρώτη στιγμή που στο μυαλό μας εισάγεται η έννοια της Δημοκρατίας και η λειτουργία της, συνδέει την έννοια της Δημοκρατίας με την ύπαρξη των κομμάτων, σαν οργανισμούς εκτελεστικής και νομοθετικής Εξουσίας.
Αυτό έχει γίνει ταμπού, δηλαδή στερεότυπο και θέσφατο, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι.
Τα κόμματα χρειάζονται, είναι απαραίτητα στη Δημοκρατία, σαν φορείς ζύμωσης και ανάπτυξης πολιτικών ιδεών και ρευμάτων, αλλά , η τρέχουσα, παταγώδης και καταστροφική για τη χώρα πρακτική τους, απέδειξε κατά τον πλέον εμφανή τρόπο, πως πρέπει να μένουν έξω, εντελώς αποκομμένα από την διαδικασία διακυβέρνησης της χώρας, όπως γίνεται τώρα, εγκαθιστάμενα στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, ως κυρίαρχοι φορείς και μηχανισμοί κυβερνητικής εξουσίας.
Τα κόμματα χρειάζονται για να επηρεάζουν και να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, με τη διαρκή ανίχνευση της εξεύρεσης του τρόπου βελτίωσης της ευημερίας των πολιτών, που αποτελούν τη Δημοκρατική κοινωνία.
Αυτό τον ρόλο πρέπει να παίξουν και σ’ αυτόν να περιορισθούν.
Όποτε παρακολουθήσουμε οποιαδήποτε συζήτηση «στραγγυλής τραπέζης», με καλεσμένους πολιτικούς, διαπιστώνουμε ότι αυτό που τους απασχολεί, δεν είναι τα ζέοντα προβλήματα της κοινωνίας, αλλά η ανάδειξη και προβολή των λαθών του ενός κόμματος έναντι του άλλου, με σκοπό το κέρδος της προτίμησης του ενός ή του άλλου, στο στοίχημα της κούρσας του κυβερνητισμού.
Η αναφορά των παραπάνω αληθειών, οδηγεί αυτομάτως τη λογική στη σκέψη πως ο ρόλος των κομμάτων, στην «κοινοβουλευτική Δημοκρατία» της σημερινής εποχής, δείχνει πως πρέπει να αλλάξει.
Πρωτίστως στην Ελλάδα, όπου η κομματοκρατία (οριζόμενη ως η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος) συνδυαζόμενη με την πατρωνία (που ασκείται από διεθνή και εγχώρια κέντρα), ξεχείλωσαν και κατέστρεψαν την οικονομία της χώρας και απειλούν να καταστρέψουν πολλά περισσότερα.
Κάποτε πρέπει να ανοίξει στον ευρύ δημόσιο διάλογο αυτό το θέμα που είναι κυρίαρχο, καθώς αποδεδειγμένα, η λειτουργία των κομμάτων, που οδήγησε στην εμπέδωση της κομματοκρατίας ως «κυρίαρχης άποψης» στην τρέχουσα πολιτική πρακτική, όχι μόνο δεν πρόσφερε στην Ελληνική κοινωνία, αλλά , όπως το βιώνουμε όλοι μας σήμερα, την έχει οδηγήσει να σέρνεται στο τέλμα της υπανάπτυξής της, χωρίς φώς στο βάθος του τούνελ.
Σε αυτό οδήγησε ο «κυβερνητισμός», ο κομματικός ανταγωνισμός για την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας , αφού έγινε αυτοσκοπός, ισχυρότερος της ιδέας, η οποία γέννησε το κόμμα για να την υπηρετεί.
Χειροπιαστό παράδειγμα αυτής της αλλοτρίωσης, αποτελεί η τρέχουσα, πλήρης απόταξη των σοσιαλιστικών του Αρχών, από το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, προκειμένου το κόμμα να παραμείνει στις καρέκλες της εξουσίας, που κατέλαβε με (ψευδή, όπως αποδείχτηκε) υποσχέσεις σοσιαλιστικού περιεχομένου.