Ο cult αρχισυνδικαλιστής των ταξιτζήδων αυτή τη φορά αντιμέτωπος με τα «μαύρα βανάκια»
Το χειρόφρενο στα ταξί σηκώθηκε ξανά σήμερα για 18 ώρες, μέχρι το απόγευμα, ενώ είχε προηγηθεί 48ωρη απεργία το διήμερο 8-9 Σεπτεμβρίου.
Το ψηφιακό ταξίμετρο απενεργοποιήθηκε. Η φωτεινή επιγραφή οροφής έσβησε ή αφαιρέθηκε προσωρινά. Η γνώριμη ασφυκτική καθημερινότητα των δρόμων τροποποιήθηκε. Το κίτρινο χρώμα των ταξί χάθηκε από τη συγκοινωνιακή ροή της πόλης. Εξαφανίστηκε από αεροδρόμια, σταθμούς, νοσοκομεία, κεντρικές πλατείες της Αθήνας.
Στις συνήθεις πιάτσες αγκομαχώντας οι φορτωμένοι με βαλίτσες τουρίστες περίμεναν μάταια να μετακινηθούν στον προορισμό τους. Ανώφελα οι ντόπιοι κάτοικοι πάσχιζαν ιδρωμένοι σε στριμωγμένες ουρές να εξυπηρετηθούν στα επείγοντα δρομολόγιά τους. Η δυσφορία των ξένων και η γκρίνια των πολιτών γίνονταν το υπόστρωμα της πίεσης που ασκούσαν οι απεργοί ταξιτζήδες. Τις ίδιες ώρες κυκλοφοριακής αιχμής οι αυτοκινητοπομπές τους έκαναν τη μια μέρα πορεία προς το υπουργείο Τουρισμού και την άλλη προς το υπουργείο Μεταφορών. Δεν έλειψαν οι εντάσεις και οι αντιπαραθέσεις με τα ΜΑΤ. Οι έντονες διαμαρτυρίες τους κατά τη διήμερη «προειδοποιητική» απεργιακή κινητοποίηση αφορούσαν την Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) του αναπληρωτή υπουργού Μεταφορών Κωνσταντίνου Κυρανάκη και της υπουργού Τουρισμού Oλγας Κεφαλογιάννη.
Τα μαύρα βανάκια
Η συγκεκριμένη νέα νομοθετική παρέμβαση -προκλητική για τους ίδιους- που πέρασε στα μέσα Αυγούστου σχετιζόταν με τα γνωστά ενοικιαζόμενα μαύρα βανάκια. Εγινε αφορμή για να αστράψουν και να βροντήξουν θιγμένοι. Να ξεσηκωθούν για την υποκατάσταση του δημόσιου μεταφορικού έργου που οι ίδιοι επιτελούν προς όφελος του καρτέλ των πολυεθνικών και του ενοικιαζόμενου στόλου των εγχώριων «νταβατζήδων». Αναθεμάτισαν σχεδόν αφοριστικά το ξεπούλημα του επαγγέλματός τους στον βωμό των άκρατων νεοφιλελεύθερων εμμονών. Ξεσκέπασαν επίσης ως αντισυνταγματική την ευνοϊκή μεταχείριση υπέρ των ιδιωτικών οχημάτων τύπου βαν που, κατά την ταπεινή τους γνώμη, παραβιάζει την αρχή της ισότητας. Προφανώς έκριναν ότι τα κεκτημένα των περισσότερων από 13.000 ταξιτζήδες της ελληνικής πρωτεύουσας απειλούνταν.
Το ότι στη φούρια της καταγγελτικής αποδοκιμασίας αγνόησαν τη διαδεδομένη υπόνοια ότι μέλη των τοπικών συνδικαλιστικών οργάνων των αυτοκινητιστών συμμετέχουν, αν δεν διοργάνωσαν, σε εταιρείες βαν σε μεγάλα νησιά όπως η Κέρκυρα ή η Ρόδος συνιστούσε μάλλον μια ανεπαίσθητη λεπτομέρεια. Παράλληλα εκτιμάται ότι δεν έχει μελετηθεί εξονυχιστικά κάθε πτυχή του θέματος. Αν δηλαδή οι νέες ρυθμίσεις είναι μεροληπτικές και αυστηρές ή αν αποσαφηνίζουν και ενισχύουν το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο. Στην προκείμενη περίπτωση φαίνεται να βαραίνει ότι τις καταδικάζει σύσσωμη η συμπαθής τάξη των ταξιτζήδων που νιώθει περιφρονημένη από την επίσημη πολιτεία.
Το κυρίαρχο, ωστόσο, στην τρέχουσα φάση είναι η εκδηλωμένη προς πάσα κατεύθυνση απειλή της ότι αν δεν αποσυρθεί η συγκεκριμένη ΚΥΑ θα προβεί σε απεργία διαρκείας πανελλαδικού χαρακτήρα. Η επόμενη καθοριστική ημερομηνία είναι η 22α Σεπτεμβρίου. Οταν θα συγκληθεί γενική συνέλευση του συνδικάτου, όπου αναμένεται να ληφθούν αποφάσεις για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων και τη συνέχιση των απεργιακών δράσεων. Σε αυτό το κλίμα, η κατάσταση τείνει να ξεφύγει. 1999
Μια ζωή θυμωμένος
Οπως, πάντως, κι αν έχει και ό,τι προσεχώς προκύψει, η αγωνιστική στάση και η μαχητική συνθηματολογία του Συνδικάτου Αυτοκινητιστών Ταξί Αττικής (ΣΑΤΑ) παρέπεμπε στο οξύθυμο ύφος των συντεχνιών του παρελθόντος. Η αγανακτισμένη φωνή διαμαρτυρίας του φάνταζε παράταιρη με την εποχή των ψηφιακών εφαρμογών στις αστικές μεταφορές του στυλ «κάλεσε και ήρθε». Η εικόνα του ανέσυρε δοξασμένες σκηνές νικηφόρας δραστηριοποίησης αξέχαστων περασμένων περιόδων. Το μόνο που φαίνεται να μην άλλαξε από τότε είναι η ανθεκτική, ακατάβλητη και διαχρονική παρουσία του Θύμιου Λυμπερόπουλου, της θρυλικής ηγετικής μορφής των επαγγελματιών αυτοκινητιστών, εμβληματικού πρόεδρου του ΣΑΤΑ και απόλυτου επί δεκαετίες κυρίαρχου επικεφαλής του κλάδου.
Παρότι διαβαίνει ηλικιακά στα 70 του, έχει τρία εγγόνια και παραδέχεται ότι έχει καμπόσα χρόνια να πιάσει επαγγελματικά το τιμόνι, δηλώνει ενεργός, παρών και ακαταπόνητα δραστήριος. Μόνιμα με το μικρόφωνο της ντουντούκας στο χέρι, παραμένει ζηλωτικά απορροφημένος στον ανένδοτο αγώνα που έχει κηρύξει υπέρ των δικαίων των συναδέλφων του. Τι και αν το χρώμα του μαλλιού του δεν παλινδρομεί πλέον ανάμεσα στη φουντουκί και κομοδινί απόχρωση, ανάλογα με τον φωτισμό; Παρά την εξασθενημένη, λευκή πλέον, τριχοφυΐα επί της κεφαλής και το άσπρο ρετρό μούσι γύρω από το πηγούνι του παραμένει η στεντόρεια διεκδικητική φωνή των ταξιτζήδων. Με την πύρινη ρητορική, την επικοινωνιακή δεινότητα στα τηλεοπτικά κανάλια, την κατά ριπάς αρθογραφία του στη σελίδα του site του συνδικάτου ξεσηκώνει τις πιάτσες των οδηγών ταξί. Διεγείρει τις ανησυχίες όσων εκ των ιδιοκτητών θεωρούν ότι πλήττονται από την είσοδο ασύδοτων πολυεθνικών και ανεξέλεγκτων ιδιωτών στη δουλειά τους.
Mε τον αέρα σταρ, ο θερμόαιμος συνδικαλιστής παλιάς κοπής συνεχίζει να μη στρογγυλεύει τα λόγια του. Βρυχάται επιθετικά σαν γκαζωμένος πετρελαιοκινητήρας που δεν παγιδεύτηκε στη χαλαρή άνεση ενός λίγο-πολύ εγγυημένα ήρεμου ρελαντί. Και δεν διστάζει όταν κατά τη γνώμη του οι συνθήκες το απαιτούν να μπουκάρει εξ εφόδου, απρόσκλητος, στο γραφείο του αρμόδιου υπουργού. Με τον Κυρανάκη έχουν γίνει αρκετές φορές «μαλλιά κουβάρια». Αλλά έτσι είναι ο Θύμιος. Πότε ευέλικτος και ποτέ αδάμαστος. Αλλοτε προσαρμόσιμος και άλλοτε άκαμπτος. Πάντα, όμως, υπό τη συμφεροντολογική έξαψη του αλληλέγγυα στρατευμένου στα δίκια του σιναφιού του. Στάση ζωής που τον ενέταξε ολοκληρωτικά σε ένα συχνά γκροτέσκο θέατρο απαιτήσεων και διατήρησης κεκτημένων. Και φυσικά υπό αυτή τη δομή της συμπεριφοράς του οδηγήθηκε αργότερα σε ιδεολογικοπολιτική μεταστροφή. Αλλά και πάλι, έτσι έμαθε, έτσι βολεύτηκε, κι έτσι πορεύεται κουβαλώντας εμπειρία 40 χρόνων στο συνδικαλιστικό κουρμπέτι. 2010
Ο Θύμιος από το 1984
Θεωρητικά το περιβάλλον εκκίνησης μιας σταδιοδρομίας μπορεί να σφραγίσει την κατεύθυνση, αν όχι τη μοίρα, ενός νέου ανθρώπου. Την Πρωταπριλιά του 1984 ιδρύθηκε ο ΣΑΤΑ από τη συνένωση πέντε διαφορετικών σωματείων ταξιτζήδων. Αλλες εποχές τότε. Δεν υπήρχαν λεωφορειολωρίδες, POS, αποδείξεις, πλατφόρμες, ηλεκτροκίνηση. Χρυσά χρόνια ευημερίας για τους κατόχους ταξί, τα οποία πρωτοβάφτηκαν στην Αθήνα από γκρι σε κίτρινα μόλις το 1981. Ηταν τα φεγγάρια όπου οι άδειες μοιράζονταν με το τσουβάλι και η «βιομηχανία» της μάντρας άκμαζε. Τα προβλήματα της εποχούμενης επί επιβατικών δημόσιας χρήσης «κίτρινης φυλής» περιορίζονταν μόνο στο νέφος και στον Δακτύλιο. Το επάγγελμα του ταξιτζή είχε το κύρος που του άξιζε και δικαιούνταν στο πλαίσιο ενός υγιούς ανταγωνισμού. Δεν ευτελιζόταν από παρακμιακές συμμορίες-πλυντήρια μαύρου χρήματος που κατέχουν πολλά αυτοκίνητα. Δεν δοκιμαζόταν ανυπόφορα από πλαστές άδειες, κίβδηλες πινακίδες, παραβατικούς οδηγούς. Εκείνα τα χρόνια περισσότερο επινοημένη παρά ρεαλιστική εμφανίστηκε ως παρωδία η υποτιθέμενη γραφική φιγούρα του «ταρίφα».
Δεν αντιστοιχούσε στην πλειονότητα των φιλότιμων και εξοντωτικά εργαζόμενων ταξιτζήδων. Τους παρουσίαζαν σε βιντεοταινίες σκωπτικά με το ένα χέρι στο τιμόνι, το άλλο με το τσιγάρο έξω από το παράθυρο, ποτηροθήκη με φραπεδιά στριμωγμένη ανάμεσα στο εικόνισμα του προστάτη των οδηγών Αγίου Χριστοφόρου και τη φωτογραφία των παιδιών τους πάνω από το σλόγκαν «μπαμπά μην τρέχεις». Την ίδια ώρα, το ραδιοκασετόφωνο έπαιζε στη διαπασών τα μουσικά γούστα του κάθε ταξιτζή. Ηταν η φάση που στις επιθεωρήσεις διακωμωδούνταν οι τριπλομισθώσεις σε στυλ: «Πού πας, φιλαράκι; Αλιμο; Εμπα. Φεύγουμε από Σύνταγμα, αφήνουμε τη μαντάμ Κηφισιά, πετάμε το παλικάρι στον Πειραιά και μετά όλος δικός σου, ντουγρού για αεροδρόμιο. Δεν σε νοιάζει να πάρουμε κανά ταξιδιώτη στη διαδρομή για Ελληνικό;». Ηταν η ορμητική εποχή της «Αλλαγής» που, όπως ανασύρει από τη μνήμη του ο Θύμιος Λυμπερόπουλος, διαδιδόταν στις πιάτσες η φήμη ότι ο τότε δήμαρχος Αθηναίων Δημήτρης Μπέης είχε προτείνει στον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να κρατικοποιήσουν και τα ταξί, ώστε να γίνουν οι οδηγοί δημόσιοι υπάλληλοι! Με εργοδότη το κράτος και την ένταξή τους στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, οι σοφέρ των αθηναϊκών ταξί θα έβγαιναν, τάχα, στα 45 στη σύνταξη! Τα ταξί φάνταζαν ως το μεταφορικό μέσο προς το διά βίου προνομιακό βόλεμα.
Διαμορφώθηκε τότε μια ισχυρή μερίδα αντιλήψεων και πεποιθήσεων που έρρεπε στις αέναες κατακτήσεις μέσω της φυγοπονίας. Μια νοοτροπία που ήταν αντίθετη σε κάθε άνοιγμα και εκσυγχρονισμό του επαγγέλματος. Την υπηρέτησε με φανατισμό και πείσμα ο Λυμπερόπουλος. Αξέχαστη έχει μείνει στον κλάδο η οξύτατη αντιπαράθεσή του με την εφαρμογή Taxibeat που χρησιμοποιούσε επαγγελματίες οδηγούς ταξί. Με την προϋπόθεση αυτοί να είναι αξιολογημένοι ως προς την ευπρέπεια, την καθαριότητα, την ευγένεια, τη γλωσσομάθεια. Κάθετα αρνητικός σε οτιδήποτε ανταγωνιστικό, μοντέρνο, αναβαθμισμένο και ποιοτικά ελκυστικό, δεν ήθελε να αλλάξει τίποτε. Πολέμησε, επίσης, με νύχια και με δόντια τα νομοσχέδια της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου για την απελευθέρωση των επαγγελμάτων. Εδωσε ομηρικές μάχες, το καλοκαίρι του 2011, με τον τότε αρμόδιο υπουργό Γιάννη Ραγκούση, προς τον όποιο ο Θύμιος απεύθυνε απειλές ότι θα το κάνει Κούγκι και θα καεί ζωντανός σαν τον κοσμοκαλόγερο Σαμουήλ σε ένα μπαλκόνι. Θα τα έφερνε έτσι η ζωή και τα πονηρά τερτίπια της Ιστορίας ώστε ο «γαλάζιος» συνδικαλιστής και ο «πράσινος» υπουργός να συναγελάζονται αργότερα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Από τη Ν.Δ. στον ΣΥΡΙΖΑ
Πασίγνωστος πέραν του κλάδου για την οργανωτική ένταξη και τους ακατάλυτους δεσμούς του με το κόμμα της Ν.Δ., υπήρξε κεντρικό στέλεχος της παράταξης. Με ελεύθερη πρόσβαση στα υπουργεία επί «γαλάζιων» κυβερνήσεων, με αδιάκοπες διαδρομές και επισκέψεις σε φίλα προσκείμενα συνδικαλιστικά σωματεία και τις τοπικές κομματικές οργανώσεις σε όλη την Ελλάδα. Είχε διατελέσει αναπληρωτής γραμματέας παραγωγικών τάξεων υπό τον Γιώργο Σουφλιά, σταθερά κορυφαίο μέλος των συνδικαλιστικών οργάνων του κόμματος κατ’ επαναλήψη εκλεγμένο μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ. Τοποθετημένος ως ιδεολογικά πιστός του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού και φανατικός πολέμιος του νεοφιλελευθερισμού, δήλωνε ακραιφνής καραμανλικός. Στην πραγματικότητα, εκτιμάται ότι κουβαλούσε όλα τα παλαιοσυντεχνιακά στερεότυπα της λαϊκής Δεξιάς.
Προφασιζόταν ότι δεν είχε ποτέ ακούσει για κομματικές διευκολύνσεις και πελατειακότητα. Διακήρυσσε την ανεξαρτησία του ενόσω το κόμμα του, όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση, τον χρησιμοποίησε ως μοχλό πίεσης κατά της κυβέρνησης. Δεν ήταν ο πρώτος και ο μοναδικός, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας, συνδικαλιστής που έπαιζε ανά κυβερνητική περίσταση αυτόν τον ρόλο. Γνώριζε, όμως, από εμπειρία να φυλάει τα νώτα του, κυρίως από εσωκομματικά μαχαιρώματα. Προβαλλόταν ως αθώος κάθε σταγόνας αίματος εντός ή εκτός Ρηγίλλης. Την εποχή όπου ο Αντώνης Σαμαράς εκλέχτηκε πρόεδρος της Ν.Δ., ο Θύμιος διατεινόταν ότι διατηρεί άριστες σχέσεις με τον Αντώνη. Λέγεται πως όταν ο τελευταίος ρωτήθηκε γι’ αυτές, σχεδόν με παντομίμα, απορημένο μορφασμό και έκπληκτο βλέμμα, απάντησε με εύγλωττη σιωπή: «Εγώ με αυτόν; Ποια σχέση;».
Τον Οκτώβριο του 2011 υπερέβη τα επιτρεπτά όρια δημόσιας έκφρασης. Προέβη ασυγχώρητος σε υβριστικούς χαρακτηρισμούς κατά του τότε διοικητή του ΙΚΑ Ροβέρτου Σπυρόπουλου, ο οποίος ζητούσε εισφορές από τους αυτοκινητιστές την περίοδο που έκαναν απεργίες. Λάβρος, ο Θύμιος τού επιτέθηκε φραστικά στον αέρα του ALTER εκστομίζοντας περιφρονητικά: «Για να πίνεις ούζα στην παραλία έχεις χρόνο, αλλά για να μας δεις δεν έχεις… Είσαι φασισταριό, ρε. Να σηκωθείς να φύγεις μπας και ξεβρομίσει ο τόπος».
Μέσα σε λίγη ώρα, ο τότε εκπρόσωπος της Ν.Δ. Γιάννης Μιχελάκης με εντολή του Αντώνη Σαμαρά ανακοίνωσε τη διαγραφή του. Εκτοτε ο συνδικαλιστής δημοσίως αλλά και παρασκηνιακά στρεφόταν με σφοδρότητα κατά της συγκυβέρνησης και εναντίον της Ν.Δ. Για τον ίδιο πρυτάνευε αποκλειστικά το συμφέρον του κλάδου. Αναπόδραστα, ως πολυμήχανο παλικάρι, βρήκε άλλο μονοπάτι προκειμένου να το υπερασπίσει. Αυτός, ένας από κούνια δεξιός, προσέγγισε καιροσκοπικά τον ριζοσπαστικό αριστερό ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι κι αλλιώς, ο προερχόμενος δεξιά και αριστερά εκατέρωθεν λαϊκισμός βρίσκει χαλαρά τα συναπαντήματά του. 2011Αρκούσε να τα επιβεβαιώσει η εμφάνισή του, το 2019, στη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ, στην πλατεία Εσταυρωμένου στο Αιγάλεω. Εγινε εκεί δεκτός με θέρμη και εναγκαλισμούς από τον Αλέξη Τσίπρα. Τι άλλο παραπάνω χρειαζόταν για να επικυρώσει ότι ο οπορτουνισμός είναι η πολιτική μορφή του εγωισμού και της απόκτησης οφέλους και πλεονεκτημάτων; Ηταν, όμως, πια αργά για σουξέ. Το εκ του σύνεγγυς δημόσιο πλησίασμα των δύο ανδρών είχε πενιχρά αποτελέσματα στις προσεχείς κάλπες. Τζάμπα πήγαν οι πολιτικές περιπτύξεις τους. Πριν από τις εκλογές του 2019, ο Θύμιος απεύθυνε «συστάσεις» στη Ν.Δ. στην περίπτωση που αυτή κέρδιζε. Οταν επικράτησε συντριπτικά, εξέδωσε μια ανακοίνωση στην όποια κουνούσε το δάχτυλο στον Κυριάκο Μητσοτάκη μην τυχόν τολμήσει ως πρωθυπουργός αλλάξει το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. που αφορούσε τους επαγγελματίες αυτοκινητιστές. Την ανάρτησε επί μέρες στο site του ΣΑΤΑ. Απογοήτευση. Από τα 16.500 μέλη του συνδικάτου τού έκαναν Like μόνο τρία. Εμοιαζε με το εξ οικείων άδειασμα ενός δημόσιου προσώπου που συμπορεύτηκε πάνω από 30 χρόνια με συγκεκριμένη παράταξη και κατάφερε να διαγράψει εν μία νυκτί το παρελθόν της πολιτικής διαδρομής του με μια υστερόβουλη κωλοτούμπα.
Αεικίνητος και φιλόδοξος
Οδηγός στα 24 του και μετέπειτα, όπως δηλώνει, κάτοχος μιάμιση άδειας ταξί, ως νεαρός οικογενειάρχης, ο Θύμιος είχε εμπλακεί με τον συνδικαλισμό από την περίοδο του «λαού στην εξουσία». Εδειχνε να έχει τα προσόντα για να ξεχωρίσει. Φάτσα στέγνη, σχεδόν ασκητική, λιπόσαρκο αλλά νευρώδες σκαρί, μεθοδική εκφορά λόγου και, πάνω απ’ όλα, τετραπέρατος, διέθετε όλα τα φόντα για διαπρεπή καριέρα στον χώρο. Τον ευνοούσε και η συγκυρία. Νωρίς αντιλήφθηκε την επιρροή του συνδικάτου. Από την έδρα του ΣΑΤΑ στην οδό Μάρνη της πλατείας Βάθη, στρατιές πολιτευτών και βουλευτών πέρναγαν για να ψαρεύουν ψήφους στα νερά της απύθμενης δεξαμενής των ταξιτζήδων. Χώρια την επιρροή που εγγυούνταν οι τελευταίοι στην κάθε τους βάρδια στον δημόσιο χώρο.
Τα ταξί λειτουργούσαν ως άτυπα εκλογικά κέντρα μεταφέροντας ολημερίς χιλιάδες πελάτες. Με μια φωτογραφία του υποψήφιου στο ταμπλό και κάμποση προπαγανδιστική λογοδιάρροια υπέρ του, όλο και κάποιος επιβάτης θα πειθόταν να τον «σταυρώσει». Πανέξυπνος, ο ίδιος, έπιασε την ευκαιρία δικτύωσής του στον αέρα. Οι δίαυλοι καλλιέργειας επαφών και πολιτικών σχέσεων ανοίγονταν διάπλατοι μπροστά του. Τους αξιοποίησε. Για το μοναχοπαίδι ενός οικοδόμου και μιας αγρότισσας, γεννημένο στο Κάτω Πιτσά, ανάμεσα σε Ξυλόκαστρο και Δερβένι, στον Κορινθιακό Κόλπο δεν εμφανίζονταν κάθε μέρα οι κατάλληλες περιστάσεις για την πραγματοποίηση των ονείρων ανάδειξής του.
Ποδοσφαιριστής στο Ξυλόκαστρο
Είχε βιώσει στερημένα από ανέσεις χρόνια. Απέναντι στην επιθυμία του να γίνει ποδοσφαιριστής -καθώς ήταν βιρτουόζος μπαλαδόρος μόλις στα 14 του στον Ηρακλή Ξυλοκάστρου- έστηνε απόρθητο τείχος ο καθημερινός βιοπορισμός. Αδυνατούσε να τον ντριμπλάρει. Για να συνεισφέρει οικονομικά στο σπίτι που δεν τα έβγαζε πέρα, δούλεψε σε εργοστάσιο, μαθητευόμενος σε ταπετσαρίες αυτοκινήτων, μεταφορέας λαδιού στα σπίτια και λοιπές δουλειές του ποδαριού. Oταν τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο, αποχαιρέτησε το χωριό και τη γύρω περιοχή, τον Πευκιά, την Κορφιώτισσα, το Καμάρι. Πήγε στη σχολή εργοδηγών - μηχανικών αεροσκαφών και αποφοίτησε στα 22 του. 2018Ηταν κιόλας παντρεμένος με τον πρώτο και μοναδικό έρωτα της ζωής του, την πολυαγαπημένη του Λίτσα από το ίδιο χωριό. Το νεανικό ζευγάρι -η σύζυγός του μαθήτευσε στην τελευταία τάξη του Λυκείου ούσα νυμφευμένη μαζί του- σύντομα έγιναν γονείς δύο κοριτσιών, της Αντζελας και της Αλεξίας. Ο πατέρας ξεκίνησε την καινούρια του οικογενειακή ζωή δουλεύοντας ως υπάλληλος στο ταχυδρομείο. Τα παράτησε γρήγορα. Επιασε δουλειά σοφέρ σε ταξί. Ικανοποιητικό το μεροκάματο, αρκεί να αφιερωνόταν με κόπο στο τιμόνι. Δουλευταράς, το έπραξε με συνέπεια. Εργαζόταν σερί 7 μέρες τη βδομάδα, 18 με 20 ώρες καθημερινά. Κοιμόταν ελάχιστα. Ακόμη και στον τετράωρο ύπνο του ονειρευόταν ότι οδηγούσε ταξί. Το σπίτι του σχεδόν ποτέ δεν τον έβλεπε ξύπνιο.
Φορτωμένος με γραμμάτια, το άγχος της αποπληρωμής τους τον έστειλε επανειλημμένα στο Πρώτων Βοηθειών με σπαστική κολίτιδα. Δανείστηκε, κατά τα λεγόμενά του, για να σπουδάσει τις θυγατέρες του στη Γλασκόβη και Πάντειο. Πήρε στεγαστικό δάνειο για να αγοράσει ένα διαμέρισμα στα Σεπόλια. Μόχθησε χρόνια να τα ξεχρεώσει. Αεικίνητος και φιλόδοξος, πάλευε διαρκώς για ατομική και οικογενειακή προκοπή. Την πρόοδο, τη βελτίωση και την ανέλιξή του τη συνάντησε μέσα από την αφοσίωσή του στη συλλογική προσπάθεια του κλάδου.
Από τα επιτελικά πόστα του στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Ταξί (ΠΟΕΙΑΤΑ), από το 2002, και στον ΣΑΤΑ από το 2007, κατάφερε επί ΠΑΣΟΚ να κρατήσει κλειστή την έκδοση νέων αδειών ταξί σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Επί Ν.Δ. απέσπασε μια τεράστια αύξηση των κομίστρων. Επί ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. έτυχε τον θετικά ευοίωνο για τον κλάδο νόμο Σπίρτζη (4530/2018), ο οποίος, κατά τη γνώμη του, διόρθωνε «τις αδικίες των μνημονιακών πολιτικών». Θεωρείται ότι είχε συμβάλει εξ αποστάσεως στη διαμόρφωσή του. Συμμετείχε θεσμικά στη διαβούλευση για το νομοσχέδιο και πηγαινοερχόταν στο υπουργείο με προτάσεις, παρατηρήσεις, ρυθμίσεις. Αποκορύφωμα, πάντως, της προσπάθειάς του να πλασαριστεί ως πολύτιμος σύμμαχος του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές του 2019 ανταποκρίθηκε θετικά σε δημόσια προτροπή του υπουργού Μεταφορών να μετατραπούν τα ταξί σε εκλογικά κέντρα του ΣΥΡΙΖΑ.
Με τον Χρήστο Σπίρτζη, άλλωστε, τον σύνδεε αμοιβαία εκτίμηση. Ειδικότερα από τον Νοέμβριο του 2018, όταν ο υπουργός εμφανίστηκε ως μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του Θύμιου. Υστερα από αγωγή της εταιρείας BEAT, ο συνδικαλιστής δικαζόταν για συκοφαντική δυσφήμηση και εξύβρισή της με τη χρήση απαξιωτικών χαρακτηρισμών. Είχε προηγουμένως δημοσίως δηλώσει ότι η εταιρεία φοροδιέφευγε, γεγονός που δεν πιστοποιούσε ο σχετικός φορολογικός της έλεγχος. Τον Ιούνιο του 2020 το δικαστήριο εξέδωσε καταδικαστική απόφαση εις βάρος του και τον υποχρέωσε να καταβάλει στην BEAT το ποσό των 20.000 ευρώ με τον νόμιμο τόκο.
Επέστρεψε πρόεδρος
Στον χάρτη που διαμορφωνόταν πια εκείνη την περίοδο τα ευοίωνα, λαμπερά άστρα μιας μακρόχρονης καριέρας έδειχναν να σκοτεινιάζουν. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε πλέον παταγωδώς ηττηθεί στις εκλογές, ο Πάνος Καμμένος που στήριζε τον Θύμιο με αναρτήσεις του στα σόσιαλ είχε πολιτικά εξατμιστεί, ο Βασίλης Λεβέντης, που κάποτε τον προόριζε για υποψήφιο στα ψηφοδέλτια του κόμματος του, είχε εκλογικά κατατροπωθεί. Το χειρότερο για τον ίδιο ήταν ότι τον Οκτώβριο του 2020 απομακρύνθηκε επεισοδιακά από το τιμόνι του ΣΑΤΑ. Φτιαγμένος από τη σκληροτράχηλη πάστα, όμως, εκείνων των ανθρώπων που δεν το βάζουν ποτέ κάτω, επανήλθε.
Οι αυτοκινητιστές συγχώρεσαν τα προηγούμενα καμώματά του. Εβαλαν συναισθηματικά στην άκρη τη βλάβη που τους προξένησε με τους άστοχους χειρισμούς του και με δόσεις νοσταλγίας τον υπερψήφισαν. Στις εκλογές του κλάδου τον Απρίλιο του 2022 στο Εκθεσιακό Κέντρο Περιστερίου, ο Θύμιος Λυμπερόπουλος πέτυχε μια ξεκάθαρη νίκη και ξανάγινε πρόεδρος του ΣΑΤΑ. Χωρίς να κουνήσει, όπως παλιά ή όπως και παλιότερα, ρούπι από τετριμμένα κλισέ, εμμονική ξεροκεφαλιά και φθαρμένα τροπάρια σε μια χώρα που επιχειρεί να γυρίσει σελίδα.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου