Ανασχηματισμός κλώνων

του Γιάννη Λαζάρου
Η αντίδραση που προκάλεσε ο τελευταίος ανασχηματισμός χωρίζεται σε δυο κατηγορίες. Η μία κατηγορία είναι αυτή που οι Βρυξέλλες έταξαν την συγκεκριμένη χρονική περίοδο να παίζει τον ρόλο της αντιπολίτευσης.

Η άλλη κατηγορία είναι πολίτες που δεν μπορούν να δεχτούν τα τεκταινόμενα και η λογική τους δεν τους επιτρέπει σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται να συμφωνούν με τις πολιτικές που εφαρμόζονται.

Στις αντιδράσεις και των δυο κατηγοριών βρίσκουμε κοινά στοιχεία τα οποία βέβαια χρησιμοποιούνται για εντελώς διαφορετικούς σκοπούς. Ένα από τα κοινά στοιχεία είναι και η λοιδορία, όπως και το βρίσιμο (μπινελίκια) για τις "αποφάσεις" του πρωθυπουργεύοντος. Για παράδειγμα η πρώτη κατηγορία λέει, "με παλιά υλικά δεν οικοδομείται η νέα Ελλάδα", όπερ μεταφραζόμενο πάει να πει, πως "είσαστε όλοι μπάζα, και εμείς είμαστε καλύτεροι".

Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και οι αντιδράσεις της δεύτερης κατηγορίας η οποία διαθέτει και περισσότερο χιούμορ αλλά και καμία δέσμευση στο να εκφραστεί λοιδορώντας την κατάσταση, πάντα όπως είπαμε με διαφορετικούς σκοπούς από την άλλη.

Δεν θα μείνουμε στην πρώτη κατηγορία διότι πρόκειται για πρόθυμους να παίξουν τον ρόλο του προδότη που παίζουν σήμερα οι άλλοι από "κυβερνητικές θέσεις". Γι' αυτό πληρώνονται εξ' άλλου περιμένοντας την σειρά τους.

Θα επικεντρωθούμε στην δεύτερη κατηγορία ή οποία από αγανάκτηση φτάνει στα όρια "εγκεφαλικού" και βρίσκοντας τρόπο έκφρασης γεμίζει τα social media με άλλοτε έξυπνα και άλλοτε όχι, μπινελίκια απέναντι στα δεινά που δεν μπορεί να ανεχτεί. Για παράδειγμα ο διορισμός κάποιας νεαράς στο υπουργείο εργασίας δημιούργησε σεισμό με σωρεία αντιδράσεων.

Το νεαρόν της ηλικίας η απειρία αλλά ακόμη και ο σωματότυπος λοιδορήθηκαν ανελέητα ενώ φυσικά τίποτε δεν άλλαξε ούτε πρόκειται να αλλάξει μέχρι να δοθεί πάλι εντολή από τις Βρυξέλλες.

Πρέπει όμως να αναλογιστούμε και οι διαφωνούντες - λοιδορούντες, όχι το ποιον άλλον να διόριζε, αλλά γιατί την συγκεκριμένη νεαρά σε ένα νευραλγικό υπουργείο.

Η κίνηση - εντολή δεν ήταν σημειολογική. Είναι το αύριο, είναι το μέλλον. Όλα το δείχνουν αυτό. Οι εντολοδόχοι της νέας κατάστασης δεν είναι ανάγκη να έχουν εργαστεί με την έννοια που έχεις στο μυαλό σου για την εργασία. Κανείς τους ποτέ δεν είχε εργαστεί από παλιά, απλά τα πράγματα ήταν διαφορετικά διότι επέτρεπαν στον κάθε σημερινό διαφωνούντα να εργαστεί.

Η ιστορική αλλαγή που ζούμε πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα κατανοητή διότι ναι μεν έχεις άλλη αντίληψη για την εργασία αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς πως ο καπιταλισμός για τους δικούς του λόγους δημιούργησε και πλήρωνε μια μεσαία τάξη. Από την στιγμή που δεν μπορεί ή δεν θέλει να πληρώσει αυτή την τάξη έχουμε αλλαγή και μάλιστα ιστορική.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι υπηρέτες των Βρυξελλών στην Ελλάδα μιλάνε για ανάπτυξη συνέχεια και η οικονομία του προτεκτοράτου κινείται με δανεικά για τους μισθούς του δημοσίου, με ΕΣΠΑ ή άλλα πακέτα επιδοτήσεων. Για ποια εργασία να μιλήσουμε αλλά και ποια ανάπτυξη όταν αυτή περιορίζεται στο απλό ξεπούλημα εθνικών πόρων στα αφεντικά;

Δεν χρειάστηκαν πολλές γενιές να πεισθούν οι κάτοικοι αυτής της χώρας πως η εργασία δεν υφίσταται αλλά η επιβίωση εξαρτάται από τα συμφέροντα των κατακτητών. Μιλάμε για πραγματικό αγώνα επιβίωσης γιατί ζωή δεν υπάρχει πλέον για όσους αντιφρονούντες κουβαλάνε στο μυαλό τους την ηθική της κοινωνικής δικαιοσύνης που ακόμη κατοικοεδρεύει μέσα τους.

Αυτοί οι λίγοι αντιδρούν ακόμη ενώ η πλειοψηφία αλλά και η νεολαία έχει πεισθεί πως το εργασιακό μέλλον δεν το φτιάχνει η διάθεση του καθενός για προκοπή αλλά η υποταγή στους κρατούντες με μισθό ή επιδόματα φτώχειας.

Γι' αυτό διορίστηκε η νεαρά στην θέση του υπουργού. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο από την πλήρη υποταγή στα όργανα της νέας ΄διοίκησης. Διότι ούτε ο μπαμπουίνος Μαδαγασκάρης δεν πιστεύει πως μπορεί τέτοια άτομα να "εργαστούν" για λαούς και χώρες. Για να μην αδικήσουμε την νεαρά είναι άπαντες ένας προς έναν της ιδίας κατηγορίας των προθύμων.

Σε άλλες εποχές οι ιστορικές αλλαγές κράταγαν πάρα πολλά χρόνια, ακόμα και δυο και τρεις αιώνες. Δες την μετάβαση από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό. Στην Ελλάδα σε λίγα, μα πολύ λίγα χρόνια η αλλαγή έγινε καθεστώς. Σε λίγο που θα εκλείψουν και οι ελάχιστοι αντιφρονούντες "μπαμπουίνοι Μαδαγασκάρης", ούτε ως ιστορία δεν θα αναφέρεται πως κάποτε σ΄αυτή την χώρα υπήρχαν άνθρωποι που εργάζονταν.-

Στον τοίχο