Επετειακό Αφήγημα του Καστρινού.
Ήμουνα βρεγμένος, κατακουρασμένος, ελεεινός και τρισάθλιος, ένα κουρέλι. Είχα να φάω τρείς μέρες κι έτρεμα απ' το κρύο και την πείνα. Έσουρνα τα πόδια μου έτσι από συνήθεια, και γύρναγα γύρω απ' τα ίδια σημάδια σαν το άλογο στο αλώνι.
Τούτη ή στράτα δεν έβγαζε πουθενά. Τα ίδια βουνά μονοπάτια και ρουμάνια , Είχα χαθεί και ξεκοπεί απ' τη διμοιρία και ήμουνα μόνος σαν άγριος λύκος. Περπατούσα κλωθογυρίζοντας όλη τη νύχτα και μήτε χωριό, μήτε ψυχή στο δρόμο μου, ούτε ζωντανό ,μήτε πετούμενο. Μόνο το όπλο μου, και τ' άδειο σακίδιο η μόνη συντροφιά μου.