της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ
ΑΥΤΗ ΤΗΝ εβδομάδα- και ενώ τα spreads κόβουν βόλτα στο rollercoaster της Κόλασης- μια χώρα ολόκληρη με μάτι τρελό, βλέμμα λυσσαλέο και χέρι τρεμάμενο μαύριζε νουμεράκια που υπόσχονταν ένα ταξίδι στον Παράδεισο των 19.000.000 ευρώ. Τα μαγικά χαρτάκια έγιναν προέκταση του χεριού του Ελληνα. Στα προποτζίδικα, στα καφενεία, στα σπίτια, στη δουλειά, στο αμάξι, παντού. Και στο κατούρημα ακόμα, έπαιρνες μαζί και το δελτίο.
Και στον ύπνο σου ακόμα, έβλεπες αριθμητικούς συνδυασμούς. 5, 42, 38, 7, 14, 19...
19 εκατομμύρια!!!
Προσωπικά, πρέπει να πω ότι ο τζόγος ανέκαθεν μου ήταν απεχθής. Ούτε καν παραμονή Πρωτοχρονιάς κάθησα ποτέ στην πράσινη τσόχα, «έτσι, για το καλό». Τον τζόγο και δεν τον πάω και δεν με πάει (καθότι τυγχάνω και μνημειωδώς γκαντέμω σε αυτά τα πράγματα)! Σε καζίνο δεν έχω πατήσει ποτέ το πόδι μου! Δεν ξέρω γιατί έχω τέτοια αποστροφή στο σπορ. Ετσι με μεγάλωσαν, έτσι με έμαθαν- έτσι τα βρήκαμε, εμείς θα τα αλλάξουμε;
Σε ένα βαθμό, είμαι οπαδός της άποψης «την τύχη μας τη φτιάχνουμε μόνοι μας». Σε ένα βαθμό, όμως. Οποιαδήποτε γενίκευση, τη θεωρώ από ακραία έως φασιστική. Υπάρχουν πάντα εξωγενείς παράγοντες, γεγονότα και συγκυρίες που μπαίνουν σφήνα στη ζωή μας και τη φέρνουν τούμπα. Τίποτα δεν είναι μαύρο ή άσπρο και εγώ ανέκαθεν υπήρξα οπαδός των αποχρώσεων!
Αλλά με τον τζόγο δεν έχουμε συστηθεί καν!
Μόνο πριν από πολλά χρόνια, θυμάμαι ότι παίζαμε με πάθος ΠΡΟΠΟ. Τότε τρία νέα κορίτσια, τρεις συνάδελφοι στο περιοδικό «Ταχυδρόμος». Η Ρένα Θεολογίδου, η Ντέπυ Γκολεμά και εγώ.
ΒΕΒΑΙΑ, ΤΟ ΠΡΟΠΟ δεν βασίζεται τόσο πολύ στην τύχη. Αν η ομάδα της Ανω Κερασίτσας περάσει στην Α΄ Εθνική και παίξει στο γήπεδο Καραϊσκάκη με τον Ολυμπιακό, δεν το βάζεις και τόσο χαλαρά το δυαράκι!
Το γεγονός είναι πως όλη την εβδομάδα εντρυφούσαμε οι τρεις Χάριτες- λέμε τώρα!στα «ντεσού» της κάθε ομάδας. Ποιος παίκτης τραυματίστηκε, ποιος γλίστρησε στο μπάνιο, ποιος έβηξε, ποιος συναχώθηκε, ποιος πήδηξε! Φύλλο και φτερό τους κάναμε αμυντικούς και επιθετικούς. Και οι τρεις στα γραφεία μας δεξιά η γραφομηχανή, αριστερά οι αθλητικές εφημερίδες. Στο ένα χέρι το τσιγάρο και στο άλλο το μπεγλέρι.
Και ήμασταν αστέρια, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Αρκετές φορές πιάσαμε 12άρια και μια φορά 13άρι (που όμως το είχε πιάσει η μισή Ελλάδα). Εκείνη την εποχή γίναμε και οι πρώτες φίρμες στον ΔΟΛ. Οι αθλητικοί συντάκτες που μας αντιμετώπιζαν συγκαταβατικά, του τύπου «τα κοριτσάκια παίζουν», άρχισαν μετά ένας ένας να έρχονται τάχα μου αδιάφορα πάνω από το κεφάλι μας:
- ΤΙ ΕΓΙΝΕ κορίτσια, όλα καλά; Ασχετο, Απόλλων ΚαλαμαριάςΠανιώνιος τι το παίζετε;
Θυμάμαι ακόμα τις εποχές με το περίφημο Λαχείο Συντακτών που έδινε 1.000.000 δραχμές παρακαλώ! Τα χρόνια εκείνα, ο ορισμός του εκατομμυριούχου ήταν να έχεις 1.000.000 δραχμές. Δηλαδή 3.000 ευρώ; Σήμερα το σκέφτεσαι και σε πιάνει τρέλα!
Κακά τα ψέματα... Οσο υπάρχει ο άνθρωπος, όσο υπάρχει η ελπίδα, η προσμονή, το όνειρο, θα υπάρχει και ο τζόγος!
Θα υπάρχουν τα μαγικά χαρτάκια που για λίγα 24ωρα- μέχρι να γίνει η κλήρωση- θα σε ταξιδέψουν σε μέρη εξωτικά, σε προσδοκίες απρόσιτες, σε μια ζωή ονειρεμένη. Γι΄ αυτό καρδιοχτυπούν για ένα δελτίο. Γι΄ αυτό το συμπληρώνουν. Γι΄ αυτό το σταυρώνουν (με τόσους σταυρούς πια, ποιον να πρωτοπρολάβει και ο Υψιστος;)!
Οχι φίλε μου, δεν σε καταδικάζω που επενδύεις τόσο πολλά σε μια μικρή χάρτινη επιφάνεια... Η Ιθάκη σ΄ έδωσε το ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα ΄βγαινες στον δρόμο.
Αλλα δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Ποιος ξέρει; Ισως την επόμενη φορά. Ισως στο επόμενο ταξίδι...
.jpg)