Νάμαστε πάλι εδώ, με ένα βουβό παράπονο, με μια πνιγμένη οργή και ένα απέραντο γιατί ζωγραφισμένο στο άδειο μας βλέμμα...
Η ψυχή μας στερεμένη βρύση, το μυαλό μας άνυδρη γη και η ζωή μπροστά μας μια απέραντη έρημος χωρίς ορίζοντα, μια ατέλειωτη νυχτιά χωρίς ξημέρωμα, μια άνιση μάχη χωρίς ελπίδα...
Γύρω μας συντρίμια ανθρώπινα, παγωμένα βλέμματα, παραιτημένες συνειδήσεις, βουλιάζουμε σιγά σιγά στο βάλτο που μας έστησαν όλοι αυτοί που νομίσαμε φίλους μας, όλοι αυτοί που νομίσαμε ότι αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματά μας, για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, δικαιοσύνη...
Ψέμματα τα συνθήματά τους, ψεύτικες οι υποσχέσεις τους, ψεύτικη η ανθρωπιά που μας τάξανε...
Βομβαρδισμός από μέτρα χωρίς μέτρο, μέτρα φτιαγμένα για σκλάβους, μέτρα μετρημένα στο μέτρο του ραγιά μέσα στην ίδια του την πατρίδα... επ' ονόματι της δημοκρατίας... της δημοκρατίας τους που τρομάζει, που απειλεί, που αφανίζει ανθρώπινες υπάρξεις και ακυρώνει κάθε ελπίδα στη ζωή μας.
Γεμίσαμε προδότες...